Solentra - Bölüm 5

Arthur, odasında yalnız başına yatağın ucuna oturmuştu.

Elleri dizlerinde birleşmiş, başı öne eğilmişti.

Koridordan Bel’in odasındaki loş ışık süzülüyordu.

Gözlerini yumdu.

(Arthur – iç ses)  

“Yarını düşünmeden duramıyorum.”  “Bel… nasıl dövüşecek?” “Onu nasıl durdurabilirim?” Ayağa kalktı.

Adımları sessizdi, ama kalbi hızlı atıyordu.   Bel’in kapısına geldiğinde hafifçe aralıktı. Aralığı iterek içeri girdi.

Bel, pencerenin kenarına oturmuştu.

Üstü çıplaktı.

Omzundan göğsüne doğru uzanan yara, ay ışığında belli belirsiz parlıyordu.

Arthur kapıda durdu. Bir an başını çevirdi.

Yutkundu.

Sonra sessizce sordu:

Arthur:

“Yaran… hâlâ acıyor mu?”

Bel dönmedi.

Sadece başını sağa sola sallayarak “hayır” anlamında bir hareket yaptı. Ama duruşu… rahat değildi.

Arthur’un gözleri, Bel’in gölgesine odaklandı.

(Arthur – iç ses)  

“Seni kaybetmek istemiyorum… Bel.”

Bel başını hafifçe Arthur’a çevirdi.

Gözleri duvarlara bakıyor gibiydi ama sesi yumuşaktı.

Bel:

“Merak etme. Her şey yolunda gidecek.”

Bir tebessüm gösterdi.

Ama… çok zorlama bir tebessümdü.

Arthur bu sahteliği fark etti. Yine de başını salladı.

Gözlerinde belirsiz bir nem vardı.

Ama konuşmadı.

Sadece döndü… ve kapıyı yavaşça kapattı.

Gün doğarken kolezyum kalabalıkla dolmuştu.

Devasa yapı, siyah taşlarla inşa edilmişti.

Tavanı yoktu.

Gökyüzü, mor bulutlarla örtülüydü ama güneşin ışığı yine de kolezyumun merkezindeki obsidyen obeliskin üzerine vuruyordu.

Obelisk, arenanın kalbiydi.

Yüzeyi çatlaklarla doluydu.

Her çatlak, bir önceki savaşın izini taşıyordu.

Arenanın çevresi sıralı taş oturma yerleriyle çevrilmişti.  Üst düzey konsey üyeleri en yüksek seviyede oturuyordu. Arthur da oradaydı.

Yanında Kaen vardı.

Kollarını göğsünde birleştirmişti.

Üzerinde bembeyaz bir pelerin vardı.

Ama gökyüzü mor bulutlarla kaplıydı…

Bu yüzden pelerin sanki mor bir gölge gibi görünüyordu.

Yüzünde ciddi bir ifade vardı.

Ama gözleri… savaş alanına kitlenmişti.

En üstte, gölgelerle çevrili tahtta oturan biri, Vaizen. Valdros’un hükümdarı.

Saçları dağınıktı.

Üzerinde ağır zırh yoktu.

Koyu siyah kumaşlarla işlenmiş, dizlerine kadar inen zarif ama tehditkâr bir cüppe giymişti.

Omuzlarında hafif gümüş detaylar vardı.

Kolları tahtın yanlarına yaslanmıştı.

Sol eli yanağında, ifadesiz bir yüzle izliyordu.

Ama gözleri… gözleri hep kapalıydı.  Kimse nedenini bilmiyordu. Sadece bir efsane vardı:

“Eğer o gözler açılırsa… artık geri dönüş kalmaz.”  Sadece varlığı bile… yeterince baskıydı.

Sahneye ilk adımı Bel attı.

Siyah taş zemine çıplak ayakla bastı.

Hafif esen rüzgârda beyaz saçları yana savruldu. Simsiyah giyinmişti.

Ardından Elyndor yürüdü.

Simsiyah kıyafetiyle gölgelerin içinden çıkmış gibiydi.

Yere kadar uzanan siyah saçlarını elleriyle düzeltti.

Simsiyah gözleriyle sadece Bel’e baktı.

Yüz ifadesi yoktu.

Ama varlığı bile ağırdı.

İkisinin de yüzünde en ufak bir mimik yoktu.

Kalabalık sessizdi.

Yalnızca rüzgârın taşıdığı gerilim… Ve obeliskin taş yüzeyine vuran sabah ışığı.

Bir ses yankılandı.

Görevli, yüksek sesle kuralları okumaya başladı:

“Düelloya İmparatorlar ve diğer koruyucular müdahale edemez.

Kaybeden, imparatorunun onurunu zedeler.

Hayatta kalan taraf galip sayılır.

Ve bu karar… tüm uluslarca bağlayıcıdır.”

Sözler bittiğinde Arthur’un gözleri büyüdü. Son cümle… zihnine çarptı:

“Hayatta kalan taraf.” 

Dona kaldı.

Bir şey söyleyecek gibi oldu ama dili dönmedi. Sesi boğazında takıldı.

Ama Bel…

Gözlerini bir an bile kaçırmadan karşısına bakıyordu.  Elyndor ise… sanki çoktan başlamış gibi ayaktaydı. Hiçbir duygu göstermediler.

Zemin titredi.

Bel sağ adımını öne koydu.

Avucunu yana açtı.

Hava çatırdadı, gözle görülmeyen bir enerji dairesel şekilde bedeninden yayıldı. Ruhlar… etrafında dönmeye başladı.

Bel:

“Form… Ruh Mızrağı.”  

Saydam bir ruh, döne döne mızrak formuna büründü. Gri ve beyazın birleştiği noktada saf bir enerji ışıldadı.

Vaizen ilk defa tepki verdi…

Şaşırmıştı. Bir ruh kullanıcısını ilk kez görüyordu.

Elyndor da bir adım attı.

Sırtında taş gibi bir zincir sarktı. Elini sırtına attı — Ve zincirini çekti.

Zincir… hangi malzemeden yapıldığı belirsizdi. Ne parladı ne de yankı yaptı.

İkisi de birbirine atladı.

O kadar hızlılardı ki izleyenler takip edemiyordu.

Kaen, kılıç ustası bile şaşırmıştı.

Bel mızrağıyla saldırırken, Elyndor mızrağı zinciriyle kavradı ve kendi arkasına doğru mızrağı fırlattı.

Bel avcunu açarak Elyndor’a doğru uzattı. Elyndor anlam veremedi.

Son saniye Elyndor arkasındaki mızrağı hissetti. Elyndorun karnını sıyırmıştı.

Elyndor:

“Şu zamana kadar bana çizik atan kişilerin sayısı 5’i geçmedi.   Seni tebrik ediyorum.

Bana adını söyle.” Bel:

“Bel.”

Elyndor:

“Bel adını unutmayacağım.”

Elyndor başını biraz eğdi.

Gözleri kapalıydı ama dudakları hareket etti.

“Alan… etkin.”

Ve bir anda… hava çöktü.

Bel’in ciğerleri sıkıştı.

Zihni bulanıklaştı.

Yeryüzü bile zor dayandı, ama içgüdüleri kaçmak istedi.

Elyndor öne atıldı.

Zinciriyle ilk hamlesini yaptı — Bel mızrağıyla savuşturdu.

Mızrak ve zincir çarpıştı ama hiç ses çıkmamıştı.

Elyndor bir adım geri çekildi.

Zincirini iki eliyle tuttu.

Başını hafifçe yana eğdi.

Sesi neredeyse fısıltıydı ama kolezyumun her köşesinde duyuldu:

“Benimle savaşman… büyük cesaret.” “Hiç korkmamana gerçekten şaşırdım.” 

Bel cevap vermedi.

Yalnızca gözlerini sabitledi.

Alnından bir damla ter, yere düştü.

Elyndor birden ileri atıldı.

Zinciri, yılan gibi savurdu.

Bel yana sıçradı ama baskı alanı hareketini yavaşlatıyordu.

Ayakları yere basarken dizleri titredi.

Zincir, kavisle üzerinden geçti — az kalsın omzunu parçalayıp geçecekti.

Arthur yerinde kalktı.

Ellerini yumruk yaptı.

Bir şey yapamamanın acısı gözlerinden okunuyordu.

Kaen gözlerini kısmıştı.

Vaizen hâlâ aynı pozisyondaydı.

Sol eli yanağında, gözleri bandanayla örtülü.

Bel birden ileri atıldı.

Mızrağını yere vurdu — ruhlardan bir kalkan çıkardı.

Zincir çarptı ama dağılamadı.

Toz yükseldi.

Ama baskı… hâlâ oradaydı.

Sanki her nefeste iç organları sıkışıyordu.

Bel diz çöktü.

Bir anlığına… nefesi kesildi.

Ama hemen toparlandı. Başını kaldırdı.

Elyndor yürüyordu.

Yavaşça… zincirini yerden sürükleyerek yaklaşıyordu. Ve bir anda zinciri ileri savurdu — Bel göğsünü eğdi ama…

Bir ses yankılandı. “Krrhh!”

Bir kan damlası yere düştü.  Bel dizlerinin üstündeydi. Göğsünden aşağı sızan sıcaklık… O ilk savaşın yankısı gibiydi. Yarası… açılmıştı.

Arthur tribünden haykırmak üzereydi — Ama Bel’in gri gözlerinde bir şey parladı. Ya da… kararlılığın yankısı.

Zemin çatırdadı.

Bel gözlerini kapattı.

Etrafındaki ruhlar bir anda çarpık dönmeye başladı. Sanki… acıya tepki veriyorlardı.

Bel (fısıltıyla):

“Yeni bir form… Ruh

Kristali.”  

Sırtında parlayan bir halkanın içinde ruhlar birleşti.  Işık bir silüet gibi bedenine sarıldı.  Ellerinde tuttuğu mızrak… şimdi kristalize olmuştu.

Sadece Arthur değil, Elyndor bile bir adım geri çekildi.

Ama bu… korkudan değildi.

Sadece… tanımadığı bir güce saygıydı.

Elyndor bir an duraksadı.

Sonra gülümsedi.

Zincirini savurdu, alanı yeniden daralttı.

Bel ileri atıldı.

Kristal mızrağı iki eliyle kavradı.  Adımları ardı ardına… Ardından bir sıçrayış!

Elyndor da hızlandı.

İkisi de son kez saldırı formuna geçti.

Zemin çatladı.

Gökyüzü titredi.  Ve… Tam çarpışacaklardı ki—

Bel içinden geçirdi:

“Elveda… Arthur.” ŞAK.

<<Discord: @kerpetenes>>