ARAMA EKİBİ

Sabah üsse döndüğümde Baş Komutan Ellie beni odasına çağırıyor. Koridordan geçip kapıyı tıklatıyorum; içeri girdiğimde sandalyede oturmuş, dosyalara bakıyor.

Kiyoshi: “Efendim, beni çağırmışsınız.”
Ellie: “Evet, Kiyoshi. Önceki görevin olay yerini incelerken, uzaylı çağıran adamın elinde bir taş bulduk.”

Kaşlarım çatılıyor.
Kiyoshi: “Dövüş sırasında fark edememişim, komutanım.”
Ellie: “Önemli değil. Taşın üstünde garip bir sembol var. Bir miktar büyü gücü aktardık; taş ışık almaya başladı ve senin dediğin kara geçit belirdi.”

Kiyoshi: “Yani… büyü gücü olan herkes böyle bir geçit açabilir mi?”
Ellie: “Aynen öyle görünüyor. Bu yüzden kıta çapında arama başlattım ve özel bir arama ekibi kuruyorum. Normalde öğrenci almayacaktım ama insan formundaki bir uzaylıyı yenebilecek kadar güçlüsün. Sen bir istisnasın. Ekibe katılmak ister misin?”

Hem gücümü denerim hem de bu tarikat işine yaklaşırım. Win–win.

Kiyoshi: “Memnuniyetle, efendim.”
Ellie: “Reddetsen de alacaktım.”
Kiyoshi: “Ni—”
Ellie (hafif gülerek): ” ‘Niye soruyorsunuz o zaman?’ diyecektin. İstemeden yapacak olsaydın seni sahaya sürmezdim; boş boş takılırdın. Ayrıca başka bir üs ile turnuva olacak; seni katmayacağım—onların açısından haksızlık olur. Bunu sınıfta söyleme.”

Turnuva ha… Güzel olurdu ama önümde daha önemli bir mesele var.

Ellie: “Görevin detaylarını çıkışta vereceğim. O zamana kadar Matteo ile büyü gücünü güçlendirmeye çalış.”
Kiyoshi: “Anlaşıldı. Matteo nerede?”
Ellie: “Laboratuvarda. Taşla ilgileniyor.”

Odadan çıkıp laboratuvara iniyorum. İçeride Matteo ve Prof. Hugh taşı ışık altında inceliyor.

Kiyoshi: “Matteo, seninle antrenman yapmam lazım.”
Matteo: “Dur bir dakika, taşın üstündeki sembolü çözmek üzereyiz.”
Hugh: “Katılıyorum; çok yaklaştık.”
Kiyoshi: “Tamam. Ben antrenman odasında bekliyorum.”

Koridorda ilerlerken önüme ninja gibi giyinmiş biri çıkıyor. Kol bandında Gri ve Kahverengi şerit—iki element birden; nadir tip.

Şu üstte bir gün de normal bir insan görsek şaşarım.

Kiyoshi: “Sen kimsin?”
Ninja: “Arama ekibine katılacak askerlerdenim. Gücünü merak ediyorum. İnsan formunda bir uzaylıyı indirmişsin; ünün yayılıyor.”

Hafif sırıtarak:
Kiyoshi: “Gücümü merak ediyorsan, antrenman odasına kadar sabret; gösteririm.”
Ninja: “Kibrin fena.”
Kiyoshi: “Öyle mi? Kan susamışlığın buradan kokuyor.”

Odaya kadar mesafesini koruyor. İçeri girer girmez hiç beklemeden saldırıyor. Refleksle kaçıyorum.

Kiyoshi: “Hop! Ne yapıyorsun?”
Ninja: “Beklenmeyen saldırılara hazır olmalısın.”

Tam güç element kullanmaya başlıyor. Rüzgâr ile görüşümü bozuyor, toprak ile adımlarımı kilitliyor. Gri, tozu kaldırıp havayı keskinleştiriyor; Kahverengi, zeminde şerit şerit bariyer yükseltiyor.

Kiyoshi: “Gerçekten yeteneklisin.”
Ninja: “Bunu senden duymak pek iltifat gibi gelmedi.”

Hafif sırıtarak:
Kiyoshi: “Gelecek.”

Karartmayı tüm vücuda yayarım. O an tüm büyüleri çöker.

Ninja: “Ha? Ne oldu öyle—”

Şak! Yanında biterim; şeytani bir sırıtmayla:
Kiyoshi: “Bir daha beni bu kadar hafife alma.”

Gövdesine yumruğu indirecekken alarm kopar. Yumruğu durdururum.

ALARM: “Üs içerisinde uzaylı tespit edilmiştir. Derhâl savaşa hazırlanın.”
Cümle tekrar ediyor, siren yırtınıyor.

Kiyoshi: “Ha siktir! Matteo ve Hugh taşla ilgileniyordu… Laboratuvara!”

Ninja: “Hey, ben de geliyorum!”
Kiyoshi: “Ayak bağı olmayacaksan gel.”

Koşarak laboratuvara dalarız. Prof. Hugh yerde, başı yaralı. Matteo ise çıkan uzaylıyla kapışıyor. Önce profesöre çökerim—nabız var; baygın ama kritik. Sedyeye bağlar, içeri giren askerlere emir veririm:

Kiyoshi: “Hemen ambulans çağırın! Profesör ağır yaralı. Ben Matteo’ya yardıma gidiyorum!”
Askerler: “Anlaşıldı, efendim!”

Göz ucuyla uzaylıyı tartarım: Kafasında ince anten benzeri iki çıkıntı, boy 2.5 metre, kütle benden iri. Henüz büyü kullandığı yok—salt fizik.

Matteo zorlanıyor; uzaylı çok hızlı. Bir an Matteo’nun nefesi kesiliyor; açıkta. Uzaylı karaciğere yumruk çıkarırken ben katanayı çekerek, kolunu keserim. Darbe boşa gider.

Ter içinde:
Matteo: “Teşekkür ederim!”
Kiyoshi: “Bir şey değil. Ne oldu burada?”
Matteo: “Bilmiyorum—taş kendi kendine parladı, sonra patladı, toz oldu. Ardından delik açıldı; bu çıktı.”

Kiyoshi: “Detayı sonra. Plan?”
Matteo: “Bilmiyorum, çok güçlü. Hâlâ büyü kullanmadı; ben kullanıyorum ama zorlanmış görünmüyor.”
Kiyoshi: “Tamam. Şimdilik koordineli ataklar yapalım.”

Soldan ben, sağdan Matteo; kılıçlarla aynı anda kesmeye giriyoruz. Uzaylı aradan sızıp kurtuluyor—çok hızlı. Matteo’nun bile yakalayamadığı hızda bir terslik var.

Bir anda bana yöneliyor; yumruk yağmuru başlatıyor. Kılıçla gard alıyorum ama yetmiyor; adım adım geri itiyor, tabanım kayıyor. Matteo’yla birlikte tutamıyoruz. Beni duvara savuruyor; Matteo’nun bileğini yakalayıp yere çakıyor. Elimizden hiçbir şey gelmiyor derken kapı açılıyor.

Ellie içeri giriyor.
Ellie: “Askerlerime ne yapıyorsun, bakalım… adi uzaylı.”

Uzaylı Ellie’ye kilitleniyor. Hızla mesafeyi kapatıyor, tıpkı bana yaptığı gibi yumruk yağmuru çıkarıyor. Ama Ellie hepsinden kıyısından sıyrılıyor—zorlanmadan. Matteo kenarda gülümsüyor.

Matteo: “Onun işi bitti.”
Kiyoshi: “Ne—nasıl bitti? Komutana yardım etmeliyiz!”
Matteo: “Otur yerine. Dövüşü adam akıllı izle. Baş Komutan zorlanıyor gibi mi?”
Bakıyorum: Zorlanmayı bırak, sanki dalga geçiyor.
Kiyoshi: “Cidden… oyunu okuyor.”
Matteo: “Büyü gücü sayesinde.”
Kiyoshi: “Onun büyü gücü ne?”
Matteo: “Altı saniye ileriyi görüyor.”
Kiyoshi: “Geleceği görüyor… baya.”
Matteo: “Evet, ama sadece 6 saniye.”
Kiyoshi: “Dövüş için fazlasıyla yeter.”

Ellie, uzaylının her yumruğunu yarım adımla boşa düşürüyor; her kaçışın ucuna bir karşı iliştiriyor: kısa dirsek, alçak tekme, omuz itişi. Uzaylı adım kaybediyor, Ellie tempo yükseltiyor. Her seferinde altı saniye önce varmış gibi—yoluna taş dizmiş gibi.
Bir an, uzaylının antenleri titriyor; yeni bir hamle hazırlığı. Ellie, sanki evvelden görmüş gibi çizgiden çekilip çenesine temiz bir direk bırakıyor.

Uzaylı geri püskürüyor. Ben kılıcımı kavrıyorum; nefesim düzene giriyor.
Ellie’nin bakışı bir an bana kayıyor: “Sıran gelince girersin,” der gibi.

Ellie, uzaylının üstüne biner gibi giriyor; yumruklar seri, açılı. Plakaları delik deşik ediyor. Çekirdek bir anlığına parlıyor. Uzaylı yenilenmeye kalkıyor ama Ellie izin vermiyor—kombinle sabitliyor.

Ellie (yüksek sesle): “Beyler, şimdi!”

Matteo ile aynı anda kılıçları kavrıyoruz; birlikte atılıyoruz. Çekirdek görünür durumda—ikimiz de aynı anda kesiyoruz. Uzaylı erimeye başlıyor.

Ellie: “Aferin size. Ben gelene kadar iyi dayandınız.”
Kiyoshi: “Dayanmak mı… Bizle oyuncak gibi oynadı.”
Matteo: “Siz gelmeseydiniz başımız beladaydı.”

Kapıda ninja beliriyor.

Kiyoshi: “Ne yaptın, korkudan bir yere mi saklandın?”
Ninja: “Önce kendimi tanıtayım: Keiji Yoru. Önceki davranışlarım için özür dilerim—öyle emir verilmişti.”
Kiyoshi: “Sorun değil. Şu sıralar fazla ucubeyle uğraşıyorum; ters davrandıysam ben özür dilerim.”
Keiji: “Önemli değil, komutanım.”
Kiyoshi: “Komutanım mı?”

Ellie omzunu silkerek: “Aa, doğru; söylememiştim. Seni arama ekibinin komutanı yaptım.”

Vallahi bu üste bir sorun var…

Ellie: “Matteo ile birlikte iki komutan siz olacaksınız; ekibi siz yöneteceksiniz.”

Aman ne güzel… uğraşacak daha fazla insan var.

Ellie etrafa bakınıp ciddileşiyor: “Ondan önce, burada tam olarak ne oldu?”

Matteo: “Bilmiyorum komutanım ama bir tahminim var.”
Ellie: “Nedir?”
Matteo: “Bence o taşın bir zamanlayıcısı vardı. Süresi bitince kendiliğinden geçit açılıyor. Prof. Hugh ile incelerken taş kendi kendine büyü gücüyle dolmaya başladı ve patladı. Ne olduğunu anlayamadan delik açıldı. Gerisini biliyorsunuz.”

Ellie: “Tamam. Burasını şimdilik onarmaya başlayın. Onarım sırasında büyü kalıntısı, enerji izi ya da parmak izi görürseniz hemen bana bildirin.”
Hepimiz: “Anlaşıldı, komutanım.”

Ellie: “Arama ekibine birkaç üye daha alındıktan sonra yola çıkabilirsiniz. Geri kalan üyeleri siz seçin—sonuçta ekibiniz sizin olacak.”

Kiyoshi: “Matteo, aklında bir isim var mı?”
Matteo: “Şimdilik yok. Belki diğer üslerden asker seçebiliriz.”
Kiyoshi: “Keiji, senin?”
Keiji: “Komutanım, aklımda Yeşil rengi olan biri var; ama bu üste değil.”
Kiyoshi: “Hangi üs? Yeşil ve koyu bir destek bize ilaç gibi gelir.”
Keiji: “Bildiğiniz gibi dünyada 5 üs var. Bahsettiğim kadın C Üssünde.”
Kiyoshi: “İyiyse alalım; değilse o kadar yol gitmeye değmez.”
Keiji: “Sizi temin ederim, Yeşil – koyu. Gerçekten işe yarayacaktır.”
Kiyoshi: “Bu arada senin  koyuluğun?”
Keiji: ” ikisi de biraz koyu.”
Kiyoshi: “İyiymiş. Hadi—hazırlanın. Bir an önce yola koyulalım.”

Herkes bavulunu kapıyor; Kuzey Amerika‘ya doğru yola çıkıyoruz. Uçakta Matteo’nun yanına oturduğuma pişmanım: durmadan horluyor, koltuğu tekmeliyor—resmen kabin terörü. Keiji tam tersi; soyuna yakışır bir sessizlik. Sekiz saat sonra iniyoruz.

Havalimanında bizi bir araç alıyor. Üssün yolunda Matteo bu kez de kıpır kıpır; kol dayamaca tırnakla ritim tutuyor, camı aç-kapa… Yolculuğu ikinci kez zehir ediyor. Keiji, camda akan şehir ışıklarına bakıp tek kelime etmiyor.

Üssün kapısına geliyoruz; gelişimiz bildirildi belli ki. Doğruca baş komutanın odasına yönlendiriyorlar. Koridorda adımlarım metalde yankılanıyor; kapıyı iki kez tıklatıp bekliyorum.
İçeriden net bir ses: “Girin” sesi geliyor. Kolu çevirip içeri adım atıyorum. Masanın üstünde, laboratuvarda patlayan taşın aynısı duruyor—aynı damar, aynı sönük parıltı. Boğazım kuruyor:

“Bu… nasıl burada?”