Elitler Sınıfı -    Cilt 21 - Bölüm 33

Sakayanagi personel odasI yakınlarında  yalnız başına sessizce bekliyordu.

“Kamuro’nun çıkmasını mı bekliyorsun?”

“Demek onun durumunu bir yerlerden duymuşsun.” 

“A Sınıfı’nı kontrol etmeye gittiğimde Kitō anlattı.”

“Pek konuşkan biri değildir, ama bir tanışıklığın olunca bazen şansın olabiliyor.”

“Uygunsuz olabileceğini düşündüm, ama yine de ziyaret etmeye karar verdim. Özellikle yakın değildik, ama bu onu son görüşüm olacaktı. Kısaca bir merhaba demeyi düşündüm.”

“Öyle mi?”

Gerçek şu ki, Kamuro’ya merhaba demek pek de önemli değildi.

Ama bunu söylersem, Sakayanagi orada kalmamı reddedemezdi.

Sakayanagi’nin yanına geçtim ve personel odasının kapısına baktım.

“Sınavda olanları anlamışsındır, Ayanokōji-kun.” 

“Evet, yenilginizin nedenini oldukça iyi biliyorum. Sorumlu olan kişiyi tespit edebildin mi?”

“Evet, bunu bir süre önce hallettim.” 

“Anlıyorum.”

Eğer öyleyse, Sakayanagi bu konuyu daha sonra ele alacaktı.

Güneş batmak üzereyken, Kamuro sakin bir şekilde dışarı çıktı.

Orada kimsenin olmayacağını düşündüğünden, daha önce hiç görmediğimiz şaşkın bir ifade takındı.

“Siz ikiniz burada ne yapıyorsunuz?”

“Seni bekliyorduk, Masumi-san. Yapmamalı mıydık?” 

“Öyle değil, ama neden geldiniz?” 

Görünüşe göre Kamuro beklenenden daha fazla gerçekleri kabullenmişti.

“Vedalaşmak için bugün son şansımız. Seninle son kez konuşmak istedim.”

“Sakın suçlu hissettiğini söyleme! Buyalanı yemem ben. Peki ya Ayanokōji?” 

“O da sosyal bir araştırma ve ya deney gibi bir şey yapıyor sanırım.” 

“Ha…? Hah. Her zamanki gibi anlaşılmazsın.”

“Beklenmedik bir öğrencinin okuldan ayrılmak zorunda kalması… Merak etmediğimi söylersem yalan olur.” 

“Benim yüzümden mi şaşırdın? Hiç tereddüt etmeden hırsızlık yapan biri olduğum halde?” 

“O artık geçmişte kaldı. En azından sınıfın en kötü öğrencilerinden biri değildin. Sakayanagi’nin kimi göndereceğini nasıl seçtiğini bilmiyorum, bu yüzden şaşırmam doğal.”

Kasıtlı olarak bahsetmedim, ama o aynı zamanda Sakayanagi’ye yakın biriydi.

“Okuldan atılma kura ile seçildi.” 

“Bu oldukça—”

“Alışılmadık bir karar verdiğimi mi düşünüyorsun?”

“Bilmiyorum. Bunu kura ile seçilen Kamuro’ya sormayı tercih ederim.”

Artık okuldan atıldığına göre dürüstçe cevap verir mi emin değildim, ama yine de sordum.

“Böyle bir şeyi ciddi bir suratla sorabiliyor musun? Ne kadar tuhaf.”

Kamuro şaşırmış bir ifadeyle düşünmeye başladı. Belki de duyguları sorulacağını beklememişti.

“Nasıl hissediyorum? Sadece tuhaf hissediyorum. Bu sabaha kadar normal bir okul hayatı yaşıyordum. Hatta bir sonraki tatilimi nasıl geçireceğim gibi önemsiz şeyleri düşünüyordum. Sonra aniden okuldan atıldım. Bu tamamen beklenmedikti.”

İlk atılan öğrenci olmadığı için kriz duygusundan yoksun olması anlaşılırdı.

Elbette, Sakayanagi bile kaybedeceğini düşünmemişti.

“Bu benim hatam. Sana çok kötü bir şey yaptım, değil mi?”

“Hayır, sorun değil—”

Kamuro, Sakayanagi’nin özüre yakın olan sözlerine hemen itiraz etti.

“Seni suçlamıyorum. Senden bir şey yapmanı beklemiyorum. Zaten bir gün atılacağımı hep düşünmüşümdür.”

Kamuro baştan beri çok uslu biri değildi. Belki de başından beri böyle kararlı olduğu için rahat görünüyordu.

Personel odasının önünde sonsuza kadar sohbet edemezdik. Kamuro kendi temposunda yürümeye başladı.

Bacakları kötü olan Sakayanagi, onu her zamankinden biraz daha hızlı takip etti.

Zaten eve gidiyorlardı, bu yüzden aynı yöne gitmekte bir sakınca yoktu.

“Bir iki şikayet kabul etmeye hazırdım…”

“Gereksiz yere işe burnunu sokuyorsun.” 

“Okuldan ayrıldıktan sonra ne yapmayı planlıyorsun?” 

“Atılsam bile, sınavları geçersem beni transfer öğrenci olarak kabul edecek birkaç lise var. Ailem liseyi bitirmem için ısrar ediyor, bu yüzden şimdilik bunu düşünüyorum.”

Görünüşe göre Kamuro, kısa bir süre içinde bu seçenekleri de içeren yolunu çizmişti.

Yavaş yavaş, Kamuro ile Sakayanagi arasındaki mesafe açıldı.

Eğer Sakayanagi ona yetişemezse, onu takip etmek bile zor olacaktı.

Yetişmek için hızlanmaya çalıştı, ancak alışık olmadığı bu hareket yüzünden öne doğru sendeledi ve yere düştü.

“Ne yapıyorsun?” 

Arkasını dönüp iç çeken Kamuro, geri döndü ve Sakayanagi’yi nazikçe kaldırdı.

“Yarın burada olmayacağım, bu yüzden çabucak bir yedek bul.” 

“Anlıyorum… Masumi-san—”

“Ne var?” 

Kamuro sinirli bir sesle cevap verdi.

“Yok, önemli değil.”

Sakayanagi bir şey söylemeye başlamış gibiydi ama vazgeçti.

Kamuro kafasını yana eğdi, bastonunu yerden alıp Sakayanagi’ye verdi ve tekrar yürümeye başladı.

Sakayanagi yine topallayarak Kamuro’yu takip etmeye başladı.

“Söyleyecek bir şeyin yok mu?” -diye sordu Sakayanagi.

Kamuro, ön kapıya yaklaştıklarında bir kez daha arkasını döndü.

“Ha? Seni suçlamamı mı istiyorsun? Neden beni gönderdiğini sormamı mı?” 

“Öyle demek istemedim. Sadece seni dinleme sorumluluğum var.”

“Saçmalık—” 

Kamuro bir şey söylemek üzereydi ki Sakayanagi’nin gözlerini görünce fikrini değiştirdi.

“Açıkçası sen… zeki olabilirsin, ama biraz aptalsın. Bunu şimdi fark ettim.” 

“Bunu söyleyip bırakamazsın. Ne demek istiyorsun?” 

“Dinleme sorumluluğun varsa, o zaman sessizce dinle.”

Sakayanagi onu alt etmeyi başarmıştı.

“Öyleyse, tamam. Bu okula karşı bir bağlılık hissetmiyorum, ama bana bir şey söz ver.”

“Söz mü? Nedir?”

“Bu benimle ilgili değil. Sadece sınıf haininin de aynı yolu izlemesini sağla. Bunu söz verebilir misin?”

“Dileğin bu mu?”

“Evet, sadece bu. Yapabilir misin?” 

“Söz veriyorum. Haini asla affetmeyeceğim. Ne olursa olsun ondan kurtulacağıma söz veriyorum. Tabii ki sınıfın da kaybetmesine izin vermeyeceğim.”

Kamuro, söz veren Sakayanagi’ye başını salladı ve ardından arkalarında duran bana baktı.

“Sakayanagi’nin sözünü tutup tutmadığını kontrol etmek de senin sorumluluğun, Ayanokōji.”

“Gereksiz bir sorumluluk gibi görünüyor, ama kabul ediyorum.”

“İyi, o zaman sorun yok. Üzgünüm, ama burada ayrılıyoruz. Artık bu okulun öğrencisi değilim ve sana bakmam gerekmiyor, değil mi?”

Bunu söyleyerek Kamuro, Sakayanagi’nin ayakkabılarını değiştirmesini beklemeyerek yürümeye başladı.

Bir kez bile durmadı ve yurt yönünde gözden kayboldu.

Yarın sabah Kamuro artık bu okulda olmayacaktı.

Sadece Sakayanagi değil, sınıftaki birçok kişi Kamuro’nun ayrılışına hazır değildi.

“Sonuna kadar kendine sadık kaldı.” 

“Doğru.” 

“Biraz daha zamana ihtiyacım var. Sen önden gitmelisin.” 

Kamuro’yu takip ederek ben de okuldan ayrıldım.

Görünüşe göre Sakayanagi için Kamuro sadece bir sınıf arkadaşı değildi.

Çeviri: M.cannn

Shiro Oni

ayanokojiayniben

Edit: Horikita Senpai