Elitler Sınıfı -    Cilt 22 - Bölüm 10

Kōenji hakkındaki durumu raporlamak için otele yakın bir yere döndüm.

Ancak Kiryūin’i bulamadım ve nereye gittiğini bilmiyordum.

Birkaç kişiye sorduğumda, binanın doğu tarafında el yapımı hissi veren bir park olduğunu ve Kiryūin’in oraya doğru yürüdüğünü gördüklerini söylediler.

Bir sonraki oyuna çok zaman kalmamıştı, bu yüzden orada ne yaptığını merak ettim.

Parkta birkaç ahşap oyun alanı yapısı vardı. Paslı köpek parkının aksine, buradaki tahterevalliler ve denge tahtaları hâlâ kullanılabilir durumdaydı.

Peki, Kiryūin neredeydi? İki salıncaktan birinde oturuyordu. Üstelik yalnız değil, üçüncü sınıf öğrencisi Asahina ile birlikteydi.

Uzaktan bakınca, Asahina’nın neşeyle konuştuğunu, Kiryūin’in ise sıcak bir ifadeyle dinlediğini gördüm.

Alışılmadık bir ikili olduklarını düşünerek, Kōenji hakkında bilgi vermek için yanlarına yaklaştım.

“Normalde konuşma fırsatımız olmuyor, bu yüzden biraz yeni bir his… Gerçekten alışılmadık, değil mi?”
“Benimle konuşmak seni bu kadar mutlu mu ediyor?”
“Mutlu oldum. Sen her zaman çok havalısın, Fūka-chan. Birçok kız sana hayran.”

Asahina’nın gözleri parlıyordu. Belki de Kiryūin, erkeklerden çok kızlar arasında daha popüler olan bir tipti.

SAYFA 89’DA FOTOĞRAF VAR.

Bu muhtemelen aynı sınıftaki öğrencilerle nadiren etkileşime girmesinden kaynaklanıyordu. Kiryūin’in özel bir durum olduğunu düşünüyordum, ancak bu tür bir etkileşimin de gerçekleştiğini görmek şaşırtıcıydı.

“Ayanokōji, dönmüşsün.”
“Neler konuşuyordunuz?”

Kōenji hakkındaki durumu daha sonra anlatmanın daha iyi olacağını düşündüm ve konuşmanın içeriğini sordum.

“Çeşitli şeyler konuştuk, ancak şu an gelecek planlarımız hakkında konuşuyorduk. Fūka-chan’ın geleceğini merak ediyordum.”

Daha önce karşılaştığımızda, burslu öğrenci olarak üniversiteye gideceğini söylemişti.

“Peki, hangi üniversiteye gideceksin?”

Konuşma yeni başlamıştı ki Asahina bu soruyu sordu. Kiryūin, açıkça gitmeyi planladığı üniversitenin adını söyledi. Normal bir hayat yaşasaydım, adını defalarca duyacağım ünlü bir üniversiteydi.

“Hukuk fakültesine gideceğim. Ancak hukuk istemek için özel bir sebebim de yok.”

Asahina, bu kadar yüksek seviyeli bir üniversiteye gitme fikri karşısında ürperdi ve bunun kendisi için imkânsız olduğunu düşündü.

“Ne yapmayı planlıyorsun, Fūka-chan?”

“Hmm? Hiçbir şey olmayı hedeflemiyorum. Sıradan bir insan olarak yaşamayı planlıyorum.”

Daha önce bana söylediği gibi, Asahina’ya da aynı şeyi söyledi.

“Eh~ Bu biraz israf değil mi? Sen her şey olabilirsin gibi görünüyorsun.”

Yeteneği olmayanların kıskanacağı yeteneklerini sergilemeye niyeti yoktu. Bu bir israf olabilirdi, ancak aynı zamanda nihai bir lüks de olabilirdi.

“Her şey olabilirim. Kendime güvenim eksik değil, ancak pek çok farklı şey var.”
“Yani bir hayalin yok mu?”
“Hiç kimse olmama hayalim var. Bu sorunuza cevap oldu mu?”
“Bu bir hayal olabilir, ancak bence hırslı bir hayale sahip olmak daha iyi. Başarabilir misin, yapabilir misin, bunları düşünmek gerekmez mi?”

Özellikle de A Sınıfı’ndan mezun olması beklenen Asahina için bu doğruydu. Kiryūin bunu anladı ve güldü.

“Doğru. Böyle bir hayal hiç düşünmediğim anlamına gelmiyor.”
“O zaman söyle bana. Belki ben de onu hedeflerim.”

Kiryūin, gözleri parlayan Asahina’ya isteksizce anlattı:

“Eğer bir şey başarmak için bir meslek seçmem gerekseydi, politikacı olmayı hedeflerdim.”

“Politikacı mı!? Vay canına… ama politikacı olmayı düşünmek pek yaygın değil… Miyabi bile politikacı olmaktan hiç bahsetmedi ve çevremde bunu yapan hiç kimseyi görmedim.”

Asahina, bu hayale nasıl sahip olduğunu öğrenmek için dikkatle dinledi.

“Bunu anlatmak zorunda mıyım?”
“Hayır? Ancak bu, seninle rahatça konuşabileceğimiz son fırsat olabilir… Duymak istiyorum.”

Asahina’nın isteği üzerine, Kiryūin bunun özel olduğunu söyleyerek nedenini açıkladı:

“Çocukken, ailevi ilişkilerim nedeniyle politikacılarla sık sık bir araya gelme fırsatım oldu.”
“Oh, bu yüzden mi politikacı olmak istiyorsun?”
“Hayır? Böyle fırsatlar olduğu için politikacı olmamaya karar verdim. Onların konuşmalarını bir kulağımdan girip diğerinden çıkardım.”
“Ah, önyargılıyım ama… politikacıların çoğu kötü insanlar gibi görünüyor.”
“Doğru. Çoğu, televizyonda ve medyada sık sık yer alan yozlaşmış insanlardı. Hiç de hayran olduğum bir meslek değil.”

Eğer durum buysa, bunu bir hayal olarak dile getirmesinin başka bir nedeni olmalıydı.

“Ancak böyle yozlaşmış bir dünyada parlayanlar da var. O, hayran olduğum birkaç kişiden biriydi.”
“Politikacının adı ne? Onu tanıyor muyum?”
“Kijima-san. Artık oldukça önemli birisi.”
“Eh, Kijima mı? Eh? Başbakan mı?”

Kiryūin onayladı. Asahina oldukça şaşırmış görünüyordu.

“Onunla aynı sahnede olmayı hedeflemenin fena olmayacağını düşündüm. Ön saflarda aktif bir şekilde yer alıyor.”
“Ama sen bunu hedeflemiyorsun… değil mi?”
“Şu an için planım yok.”
“Fūka-chan, senin politikacı bile olabileceğini düşünüyorum.”
“Sana bir sürü şey olduğunu söylemedim mi?”

Ne kadar öne çıkarsa, Kiryūin adının peşinden gelmesinden o kadar nefret ediyordu.

“Benim yerime politikacı olmayı hedeflemez misin, Ayanokōji? Hayalimi sen gerçekleştir.”
“Bu oldukça beklenmedik bir öneri. Politikayla ilgili bir kariyeri hiç düşünmedim.”
“Sezgilerim, şaşırtıcı derecede iyi olabileceğini söylüyor.”
“Ben sıradan biri olarak kalmaktan memnunum. Uygun bir üniversiteye gidip uygun bir iş bulacağım.”
“Anlıyorum. Ben de aynı yolu hedefliyorum, yani ikimiz de kendi tarzımızda hayal peşindeyiz.”
“İster Miyabi olsun, ister Fūka-chan, Ayanokōji-kun’u davet etmek özel bir şey olmalı, değil mi?”
“Ben sadece meraklıların hedefindeyim. Bir sonraki oyun başlamak üzere.”

Konuşmaya devam edersek, geç kalmaktan kaçınamazdık.

“Oh, bu kadar geç mi oldu? Acele etmeliyim!”

Asahina salıncaktan atladı ve bize çılgınca el salladı.

“Sonra görüşürüz!”
“Koşup düşme.”
“Biliyorum! Whoa, whoops!”

Koşmaya başlarken neredeyse düşüyordu. Aynı gün içinde, üstelik bu kadar kısa bir sürede, aynı sahneyi iki kez görmeyi beklemiyordum.

“Kōenji ile görüşebildin mi?”
“Onunla konuştum. Ancak zaman kaybı oldu.”

Buraya gelme amacımı, Kōenji’yi değişim toplantısına katılmaya ikna edemediğimi söyledim.

“Anlıyorum. Demek Kōenji gerçekten kontrol edilemez, öyle mi?”
“Bir yol bulmaya çalıştım, ancak hiçbir açık yoktu.”
“Yani senin bile yapamayacağı şeyler var, Ayanokōji. Bu sevindirici.”

Başarısızlığım için övülmüştüm.

“Beni bu sonucu görmem için mi gönderdin?”
“Bunu görmek istediğimi inkar edemem.”

Başka bir grubu kayırmasını garip buldum, ancak o biraz kötü niyetli bir senpaiydi.

“Ancak Tatebayashi çok sert. Bir kōhai’nin ezildiğini görmeye dayanamıyorum.”
“Kōenji’ye karşı sert olabilseydi iyi olurdu, ancak bu onu etkilemiyor.”

Üstelik yetenekleri arasında büyük bir fark vardı. Kōenji’nin dişlerini gösterme ihtimalini düşününce, Tatebayashi’nin stresini gruptaki başka birine yönlendirmesi şaşırtıcı olmazdı.

“Neyse, elimizden bir şey gelmez. İkinci maça geçelim.”

Oyunlar şu şekilde ilerledi:

[Seramik] Herkes acemi olduğu için düşük seviyeli bir mücadele oldu. El becerimle öne geçtim ve kazandım.

[Masa tenisi] × 2
Arka arkaya aynı oyun oynandı, ancak okulda masa tenisi oynadığım için kolayca kazandım.

[Takı yapımı]
Oshibana’ya benzer şekilde nasıl sonuçlanacağından endişeliydim, ancak rakibim de deneyimsiz olduğu için eşit şartlarda yarışabildim.

Oshibana dahil, Takahashi tüm oyunları takip ediyordu. Muhtemelen Nagumo, sonuçları teyit etmesi için talimat vermişti.

Şans faktörünün daha fazla olduğu bir oyunla karşılaşacağımı düşünmüştüm, ancak genel olarak ilk gün iyi geçmişti.

Belki de beş maçlık galibiyet serimin etkisiyle, grup da beş maç üst üste kazanarak kayıpsız bir performans sergiledi.

Çeviri: M.cannn_

Ayanokojiaynıben

Shiro Oni

Edit: horikita senpai