Elitler Sınıfı -    Cilt 22 - Bölüm 13

Yaklaşık bir saat boyunca hamamda keyifli bir banyo yaptıktan sonra, benimle birlikte gelen üç kişiyle odaya geri döndüm.

Sonra, üçüncü sınıf öğrencisi Tatebayashi’yi bir odanın önünde dururken, memnuniyetsiz bir ifadeyle ve sağ ayağını huzursuzca oynatırken gördüm. Sinirli görünüyordu.

‘’Sonunda geri döndün’’

Tatebayashi’nin bakışları bize değil, daha geriye yönelmişti.

Gün boyu istediğini yapan Kouenji’ye bakıyordu.

Bu beklenen bir şeydi ancak Tatebayashi’nin davranışlarına bakılırsa, onca zaman geçmesine rağmen onu daha yeni bulmuştu.

Kouenji odanın önünde duran kızmış üst sınıfını umursamadan odanın önüne gitti.

 ‘’Çekilir misin? Yolumun üstündesin.’’

 ‘’Sen ne yaptığını sanıyor-‘’

Konuşması daha başlamadan Kouenji, Tatebayashi’nin omzunu iterek odaya girdi.

Güçlü fiziğiyle içeriye zorlanmadan girdi.

Kouenji hakkında söylentiler üçüncü sınıflar arasında yeterince yayılmış olmalıydı, ama onunla direk bir deneyiminiz yoksa, yinede rahatsızlık hissedersiniz.

Tatebayashi açık kapıyı kapatmaya bile çalışmadan, odanın içinde kaybolan Kouenji’yi takip etti.

 ‘’Hey, onlar gerçekten kavga mı edecekler?’’

Birinci sınıflardan olan Shintoku, talimat almak ister gibi Hashimoto’ya baktı.

‘’Kouenji gerçekten ele avuca sığmıyor. Şimdilik sadece izlesek mi?’’

Kapı kapalı olsaydı görmezden gelebilirdiler ama kapı ardına kadar açık bırakılmıştı.

Herkes içeriye göz attı.

Odaya girmiş olan Kouenji, çoktan en uçtaki futona uzanmıştı.

Üç birinci sınıf ve Kouenji hariç bütün ikinci sınıflar dışardaymış gibi gözüküyordu.

Ayakta ona bakan Tatebayashi’yi görmezden gelircesine gerinmeye başladı.

Shintoku ve Toyohashi’nin bunu gördüklerinde ne hissettiklerini merak ettim.

 ‘’Kouenji senpaiye bulaşmak istemiyorum.’’

 ‘’Aynı şekilde.’’

İğrenerek, akıllarına gelen ilk sözleri söylediler.

 ‘’Şimdiye kadar ne yapıyordun!’’

Lider olarak bilinen Tatebayashi onu sorguya çekti.

 ‘’Ben mi? Çok belli değil mi? Kendimi cilalıyordum.’’

 ‘’Ne? Kendini mi cilalıyordun? Saçma sapan konuşma!’’

Ne kadar yüksek sesle bağırırsa bağırsın Kouenji’de karşılık bulamayacaktı.

‘’Yarın düzgünce işbirliği yap! Burada sınırdayız!’’

 ‘’Bu imkansız bir istek.’’

Koenji, Tatebayashi’ye hiç bakmadan cevap verdi.

İçeriye göz atan birinci sınıf öğrencilerinin bakışları, Kōenji’ye karşı soğumaya başlamıştı.

Bu adamı kısa sürede kabullenmek zordu.

Odadaki alt sınıflar sessizdi, görünüşe göre hareket bile edemiyorlardı. Odadaki atmosfer ağırdı.

‘’İmkansız bir istek mi? Grubunu hiç düşünüyor musun?’’

Tatebayashi amansız saldırılarına devam etti.

Koenji, grup arkadaşlarını umursamadan, futonu olduğu yerde ters çevirdi.

 ‘’O zaman ben kenarda yatıyorum.’’

 ‘’Kafana göre karar alma! Nerede uyuyacağına ben karar veririm!’’

Hoshimoto içeri sessizce girdiğinde, odadaki birince sınıflardan Tatebayashi’yi durdurmasını istedi.

Hızlıca ayağa kalktı ve Tatebayashi’nin yanına koşarak sakinleştirici sözlerle onu yatıştırmaya çalıştı.

Derin derin nefes alan Tatebayashi, alt sınıfların varlığını fark edince biraz sakinleşti.

‘’Anlaştık mı? Hala liderin talimatlarına uymak zorundasın, değil mi?’’

Ama…

‘’Reddediyorum. Gereksiz şeylerle uğraşmaktan nefret ediyorum. Şimdi biraz sessiz olur musun?’’

Bu son damlaydı. Alt sınıfları rahatlatmakta olan Tatebayashi, onları bir kenara itip bağırdı.

‘’İstemediğimden değil ama burada birinci sınıflar da var onlara kötü örnek olamam!!’’

“İnsan, gençliğinde bedelini ödemek zorunda kalsa bile zorluklara katlanmalıdır’ sözünü bilmiyor musun? Böyle zamanlarda gençler öncülük etmeli ve saygın kişilere daha iyi bir yer vermelidir.”

‘’Aynen aynen. Bizi hiç kafaya takma zaten.’’

İkinci sınıf öğrencilerinden biri onlara yer vermelerini söylese, birinci sınıf öğrencilerinin çoğunun itaat etmekten başka seçeneği olmazdı.

 ‘’O zaman ben, bir üçüncü sınıf öğrencisi, sana emrediyorum. Zorluklara katlan!’’

(ÇN: İngilizce çevirmenler buraya uygun düzgün çeviri bulamadıkları için biz de tam çeviremedik.)

 ‘’Hadi senpai, biraz sakinleş.’’

Hashimoto, öfkeyle yumruğunu kaldırmak üzere olan Tatebayashi’yi koluyla sararak durdurdu.

Sonra dikkatini bize çevirdi ve odalarımıza dönmemizi istedi.

 ‘’Hadi geri dönelim.’’

 ‘’Ama, sorun olur mu?’’

 ‘’Hashimoto bu durumla başa çıkabilmeli.’’

Hashimoto’yu arkamızda bırakıp odaya geri döndük.

On dakika sonra Hashimoto, huzursuz birinci sınıf öğrencilerinin yanına döndü.

 ‘’Her şey yolunda mıydı?’’

 ‘’Sakinleşti. Görünüşe göre çaresizdi çünkü gerçekten kazanmak istiyordu.’’

3-D Sınıfının Nagumo’ya verilen haraç ve düşük sınıf puanları sebebiyle özgürce harcayabilecekleri çok az paraları vardı. Okul hayatlarının son kısımları da bitmek üzere olduğundan, kazanabilecekleri her parayı istiyor gibiydiler.

 ‘’Nagumo-senpai ve diğer senpailer iyi öğrencilerin çoğunu aldılar, bu yüzden fazla hareket alanları yoktu. Bu yüzden kalanlardan Kouenji’yi alıp tek hamlede durumu tersine çevirmeyi hedeflediler ve sonuç bu oldu.”

Eğer onu idare edebilseydi, belki harekete geçmesini sağlayabilirdi. Böylesine zayıf bir umudu da boşa çıkınca öfkelenmesine şaşmamalı.

 ‘’Bu senin için de zor olmalı Ayanokouji-senpai… böylesine birinin sınıf arkadaşın olması.’’

Bunun hakkında hiçbir şey düşünmedim ancak birinci sınıf öğrencilerinden daha fazla saygı kazandım.

‘’Yani…’’

Yatmaya hazırlanmaya başladık ama Hashimoto’nun hala çözmediği bir sorun vardı.

Kimin nerede uyuyacağı.

Kouenji ve Tatebayashi’nin tartıştığı gibi bu önemsiz ama kaçınılmaz bir konuydu.

Öğrenciler birlikte uyuduğunda, genellikle nerede uyuyacakları konusunda bir yaygara çıktığını hatırladım.

Özellikle okul gezilerinde Ryūen ve Kitō’nun yastık savaşı yapması büyük bir olaydı.

 ‘’Hadi bu konuyu adil bir şekilde çözelim. Koenji gibi bir durum çıkmasını önlemek için, olur mu?’’

Hashimoto bu tatsız görevi üstlenmek için gönüllü oldu.

 ‘’Gerçekten neresi olduğu fark etmez. Değil mi?’’

 “Evet. Eğer bir şey olursa, Ayanokōji-senpai bundan sonrasına karar verebilir!”

‘’Hayır hayır Ayanokouji ne alaka? Bana böyle kötü davranmakla sorunun yok mu?’’

Hashimoto acı bir gülümsemeyle cevapladı.

Hayır öyle değil de… Ayanokouji-senpai bizim ilham kaynağımız!’’

 ‘’Ben de, Ayanokouji-senpai. Sana saygı duyuyorum.’’

Shintoku ve Toyohashi gözleri parlayarak bana baktılar.

 ‘’Kısa sürede hayranlık uyandırmış görünüyorsun.’’

 ‘’Böyle söyleseniz bile…’’

Kafası en çok karışmış olan bendim.

Bir dakika öncesine kadar böyle bir şey ortada yoktu.

Tavırlarını büyük ölçüde değiştirmiş olan Shintoku ve Toyohashi ile birinci sınıf öğrencileri olan Kobayakawa ve Yanagi de başlarını sallıyorlardı.