Elitler Sınıfı - Cilt 0 - Bölüm 36: Gücü Kullanmamak Aptallık
Üç saatlik partinin artık son 30 dakikası kalmıştı.
Partiyi yürütmek için yeterli finansmanı sağlayabildim, Parti aynı zamanda Sakayanagi ile yeniden bir araya gelmeyi de içeriyordu.
Siyasete dönmemi bekleyen insanlar olduğunu bilmek de güzeldi.
“Ayanokōji-sensei! Bir dakikanızı alabilir miyim?”
“Siz…?”
“Ben Kanzaki Mühendisleri’nden Tomohiro Kanzaki. Sizinle tanışmak büyük bir onur…”
“Siz Başkan Kanzaki misiniz? Sizinle tanışmak da bir zevk.”
Beyaz Oda Projesi başlatıldığında ve projenin ayrıntıları bazı holdinglere iletildiğinde, bunlardan birinin projeye yatırım yapmaya istekli olduğunu hatırlıyorum.
Ancak şirketin köklü bir geçmişi olmadığı ve siyaset dünyasıyla çok az bağlantısı olduğu için teklifi kendi nedenlerimizle reddettik. Ancak iki yıl sonra aynı şirket dışarıdan herhangi bir müdahale veya yönlendirme olmaksızın proje için küçük bir miktar para topladı.
“Bu benim oğlum Ryuuji,” dedi, “Merhaba de Ryuuji.”
“…Benim adım Ryuuji Kanzaki.”
Çocuk gözlerini benden kaçırdı ve beni sessizce selamladı.
Anladım… az önceki çocuk.
“Zeki bir çocuğa benziyor.”
“Onunla çok gurur duyuyorum. Onun hem edebiyatçı hem de dövüş sanatçısı olmasını istiyorum, bu yüzden ona dershanelerde, özel derslerde vs. elimden gelen her şeyi öğretiyorum. Karate ve judodan bahsetmiyorum bile.”
“Eğitim konusunda tutkulu olduğunuzu sezmiştim, Başkan Kanzaki.”
“Karateye gelince, geçenlerde baş eğitmen tarafından eğitiminin bu noktasında siyah kuşak olma yeteneğine sahip olduğu için övüldü.”
“İyi yetişmişe benziyor.”
Ama eğer söyledikleri doğruysa, bir şeyler ters gidiyordu.
Dikkatimi nazikçe başkandan uzaklaştırdım ve onun yerine Ryuuji ile konuşmaya karar verdim.
“Sana bir soru sormak istiyorum… Daha önce başka bir çocuğun başının belaya girdiğini gördün ama ona somut bir şekilde yardım etmeye çalışmadın.”
“…O…”
“Elbette sayıca sizden fazlaydılar ama Başkan Kanzaki bana işinde çok iyi olduğunu söyledi. Onlarla başa çıkmak için pek çok yol bulabilirdin, değil mi?”
Durumdan habersizmiş gibi davranarak ona bu soruyu sordum.
“Beni ilgilendirmezdi.”
Garip bir şekilde gözlerini kaçırdı.
“Çatışmayı başlatanın sen olmadığın doğru. Ama yardım etmiş olsaydın, karşı taraf sana borçlu olacaktı. Gelecekte potansiyel olarak kullanabileceğin bir borç.”
“…”
“Eğer yardım edecek gücün yoksa, kaçabilir ya da görmezden gelebilirsin. Ama gücün varsa ve onu kullanmıyorsan, aptalsın demektir.”
Bu çocukla hiçbir ilgim yoktu ama tutkuyla konuştum ve elimi çocuğun başına koydum.
“Çok düşün, çok endişelen ve iyi bir yetişkin ol. Başkalarına yardım edebilecek bir adam ol. Babanı destekle ve sonunda şirketi kendin yönetebileceksin.”
Bunu Başkan Kanzaki’nin önünde söyleseydim bana kaba davranamazdı ve yatırımını geri çekmekte zorlanırdı. Çekebildiğin kadar çok para çekmekten daha iyi bir şey yoktur.
“…Zaman ayırdığınız için çok teşekkür ederim… Ne yapabileceğime bakacağım.”
Sözlerimden etkilenerek mutlu bir şekilde başını eğdi, konuşmamızın başındaki sert ifadesinin aksine bu çok farklıydı.
