The Angel Next Door Spoils Me Rotten - Bölüm 53 - Melek’le Birlikte Verilen Söz

Bölüm 53 – Melek’le Birlikte Verilen Söz

Amane süpermarketten istenilen malzemelerle döndüğünde Mahiru’nun kanepede kendisini beklediğini gördü.

Her zamanki gibi sıradan bir sahneydi ancak tek fark Mahiru’nun yastığa sarılmış, kollarını dizlerine dolamış şekilde kanepede oturuyor olmasıydı.

Böyle dururken bir çocuk gibi somurtuyordu ama daha çok utanmış gibi görünüyordu ve o kadar sevimliydi ki Amane nereye bakacağını bilmiyordu.

 

Tanrıya şükür ki uzun etek giyiyor. Amane beceriksizce gözlerini kaçırdı, buzdolabına gitti ve malzemeleri içine koydu. Oturma odasına döndüğünde Mahiru’yu ona bakarken buldu.

Mahiru’nun yanına oturdu ve bakışlarını başka yere çevirdiğini gördü.

“Mahiru, dün için teşekkürler. Lezzetliydi.”

“…Şükürler olsun.”

Onun hâlâ önceki gün için endişelendiğini biliyordu ama gerçekten minnettar olduğu için ona teşekkür etti. Bunu duyunca gözleri Amane’ye doğru baktı, yüzü hâlâ yastığa yarı yarıya gömülüydü.

“Karşılık olarak ne istiyorsun?”

“Bunu sana karşılığında bir şey almak için vermedim.”

“Anlıyorum ama en azından senin samimi düşüncelerine kendi düşüncelerimle karşılık vermeliyim, değil mi? Bir erkeğin karşılığını vermeden kabul etmesi utanç verici.”

Amane, aldığı şeyi geri verme fikrine sıkı sıkıya bağlıydı ve kendisi için çok lezzetli bir şey yaptığı için ona bir şekilde borcunu ödemek zorundaydı. Bundan asla taviz vermeyecekti.

Sonuçta başkalarına böyle bir şeyi hiç yapmamış gibi görünüyordu ama Amane’nin kişisel zevklerine göre bir şeyler yapmıştı ve bu da biraz çaba gerektirecekti.

“…Senden zaten çok şey aldım Amane-kun.”

“Aslında bana çok şey teklif ettin. Sen benim için yemek pişiriyorsun ve ben de sana sorun çıkarıyorum.”

“Bunu yapıyorum çünkü hoşuma gidiyor.. fark etmemiş olabilirsin ama bana çok şey verdin Amane-kun. Bu kadarı yeterli.”

Amane, Mahiru’ya hiçbir şey vermediğini ve alıcı tarafın kendisi olduğunu hissetti, bu yüzden Mahiru’ya borcunu ödemek istedi, ancak Mahiru öyle düşünmüyordu.

“Ama bu farklı… Pekâlâ, hoşuna gidecek bir şey düşüneceğim.”

Amane farkında olmadan ona bir şey vermiş olsa bile bu, White Day hediyesinden farklıydı.

(ÇN: White Day, Japonya’da her yıl 14 Mart’ta kutlanan Sevgililer Gülü benzeri bir gündür. Kızlar 14 Şubat’ta erkeklere hediye verirken erkekler de 14 Mart’ta kızlara hediye verirler.)

Sevgililer Günü’nde çikolata aldığına göre ona borcunu ödemelidir. Bu bir tür temel nezaket örneğiydi.

Taviz vermeyeceğim. Ona öyle bir bakış attı ki “…Evet” Mahiru bunu görünce gözleri tuhaf bir şekilde titreyerek başını salladı.

“Her neyse, bir şeyler düşünmem için hâlâ yaklaşık bir ay kadar zaman var. Hoşuna gidecek bir şey bulabilirsem harika olur.”

“…Bu kadar boş vaktin var mı? Önümüzdeki hafta yıl sonu sınavlarımıza başlıyoruz. Daha sonra kapanış töreni yapılacak.”

Mahiru şaşkınlıkla dikkat çekti. Yıl sonu sınavlarının önlerindeki haftada başlayacağı doğruydu.

O gün, okulda hâlâ Sevgililer Günü tadı vardı ama okul, sınavların hemen öncesinde hızla gergin bir ortama dönüşüyordu.

Bu Amane’nin özellikle endişelenmesi gereken bir şey değildi.

“Eh, her zamanki gibi sınavlar sırasında düzgün performans göstermem gerekiyor. Bundan korkuyor değilim, endişelenmene gerek yok. Aynı şey senin için de geçerli değil mi Mahiru?”

“Sanırım. Eğer çabalarsak kolay olur.”

Amane derslerinde ciddiydi ve genellikle ders hazırlıklarını ve tekrarlarını yapıyordu, bu yüzden sınavlarda sıkıntı yaşayacak biri değildi.

Sınavdan bir gün önce çalışsa bile notlarını her zamanki seviyesinde tutabileceğini hissetti ve bu şekilde bu noktaya geldi. En fazla sınavlardan önce masa başında ders çalışmaya biraz daha zaman ayırırdı.

Mahiru da ders materyalini önceden kavramıştı ve Amane gibi o da konuları gözden kaçırmaktan kaçacak biri değildi, bu yüzden endişeli görünmüyordu. Günlük programı daha erken biteceği için sınavları gerçek derslere tercih edebilir.

“Pekâlâ, sadece bekle ama fazla umutlanma.”

“…Evet. Bana verdiğin her şeye değer vereceğim Amane-kun.”

“Bu oldukça abartılı.”

“Kuma-san’a oldukça iyi davranıyorum.”

(ÇN: Kuma, ayı demek. Kuma-san, ayıcık gibi düşünebilir ancak orijinal haliyle bıraktım.)

Görünüşe göre doğum günü için ona verdiği oyuncak ayıya çok değer veriyordu.

Ona verdiği anahtarlığı gördüğü için onu kullandığını biliyordu ama oyuncak ayı konusunda biraz endişeliydi… Mahiru’ya baktığında, onu gerçekten beğenmiş gibi görünüyordu.

Mahiru’nun Kuma-san gibi sevimli bir isim söylediğini duyunca neredeyse gülmekten yarılacaktı ama eğer gülerse dik dik bakabilirdi, o yüzden kendini tuttu.

Eğer Mahiru’yla bu şekilde kalmaya devam edecekse onun bu yılki doğum günü için ona ne vermeliydi… Amane bunu sabırsızlıkla bekliyordu.

“Bu iyi.” Mahiru’ya kıkırdayarak cevap verdi ve onun kendisine baktığını gördü.

“…Lafı açılmışken, ben senin doğum gününü bilmiyorum Amane-kun.”

“Ah benim mi? 8 Kasım.”

Bunu ona söylemediğini fark etti ve ona doğum gününü söyledi. *ssuuuu…* Ve gözleri kısıldı.

Aylardır birlikteydiler, bu yüzden ifadesinden onun biraz öfkeli olduğunu anlamıştı.

“…Söylesene Amane-kun.”

“Neyi?”

“O zamanlar birbirimizi yeterince tanıyorduk, değil mi?”

“Evet.”

“O zaman neden bana bundan bahsetmedin?”

“Hiç sormadın. Kendi doğum gününden de hiç bahsetmemiştin, öğrenci kimliğin sayesinde öğrenmiştim.”

“Uu.”

“Her neyse, ilişkimiz şimdiki kadar iyi değildi. Doğum günümden bahsetseydim bile neden bahsettiğimi merak ederdin.”

Bugün benim doğum günüm, Mahiru’ya bunu söylese bile “Anlıyorum.” diye cevap verir ve konuyu orada bırakırdı.

Amane için bu, bir hediye için yalvarmaya benziyordu, Amane bundan nefret ediyor, ve o kadar utanç verici bir şey yapacak birisi değildi.

Bahsetmesine gerek yoktu ve birbirlerine o kadar da güvenmiyorlardı, bu yüzden bundan bahsetmedi.

“…Ama.”

“Bunun için endişelenmene gerek yok, biliyorsun değil mi?”

“…O halde bu yıl doğum gününü kutlayacağım.”

Mahiru, Amane’ye dönüp bunu söyleyerek kolunu sıkıca çekiştirirken hâlâ tatmin olmamış gibi görünüyordu.

Muhtemelen sadece kendi doğum gününün kutlanmasından memnun değildi. Gözleri, onunkini kendisininkinden daha ciddi bir şekilde kutlayacağını ima ediyordu, bu yüzden Amane buna alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Bir nedenden ötürü, onun bunu söylediğini duymak onu çok sevindirmişti… Farkında olmadan yüzünde sıradan bir sevinç gülümsemesi belirmişti.

Bu yüzden Mahiru ve Amane de aynı düşüncelere sahipti… Onun yanında olmak istiyordu ve bu düşünce onu her şeyden çok mutlu ediyordu.

“Yani o zamana kadar birlikte kalacağımıza söz veriyoruz?”

Amane umursamaz bir şekilde espri yaptı ve Mahiru berrak karamel rengi gözlerini genişletti, elini onun kolundan çekip kendini yastığa vurduğunda yanakları anında kızardı.

Bunun kendisine söylenmesinden utanmış gibi görünüyordu.

Utancını gizlemek için öfkesini Amane’ye yöneltti, Amane bu kadar sevimli bir sahne gördükten sonra neredeyse tekrar gülümsüyordu.

“…Senden hoşlanmıyor değilim Amane-kun… Seninle birlikteyken kendimi sakin hissediyorum. Böylesi iyi.”

“Anlıyorum. Teşekkürler.”

“Başka bir şeyi kastettiğim falan da yok.”

“En azından bunu biliyorum.”

Aceleyle ekledi ve Amane anlayışla başını salladı ama bir nedenden dolayı biraz hoşnutsuz görünüyordu.