KIYAMETİN BAŞLANGICI

Sıcak bir yaz günü. On–on bir yaşlarındayım. Güneş batmak üzere; annemle pazardan eve dönüyoruz. Akşam yemeği için birkaç sebze ve malzeme almışız. Gökyüzünün ne kadar güzel göründüğünü söylüyorum. Annem gülümsüyor: “Haklısın, oğlum.”

Kafamı yeniden göğe kaldırdığımda güneş değil, kocaman bir gemi görüyorum. Ne olduğunu anlayamıyorum. Annem elimi sıkıyor. Gemiden bir beyaz ışık yayılıyor ve daha ne olduğunu kavrayamadan her yer yıkım, duman ve alev içinde kalıyor. Yere doğru savruluyorum—en az yüz metre. Birkaç kırığım var. Kendime gelmem zaman alıyor ama sonunda ayağa kalkıyorum.

Patlama sırasında annemi kaybediyorum. Çaresizce onu arıyorum. Patlama öncesindeki yere dönüyorum—annem, yerde, cansız. Sadece bakakalıyorum; yanına bile gidemiyorum. Kelimeler boğazımda düğümleniyor. Hatırladığım tek şey, çığlığım.

Annemin yanından ayrılamıyorum. O sırada garip bir yaratık beliriyor. Korkuyla bir enkazın altına saklanıyorum. Yaratık annemin bedenine yaklaşıp yemeye başlıyor. İşte onlara duyduğum nefret o an doğuyor.

Askerler gelmeye başlıyor; acımasız bir savaş dönüyor. Toplar, füzeler havada patlıyor. Hâlâ aynı enkazın altında, korku içinde, bu kabus ne zaman bitecek diye düşünüyorum. O sırada bir hemşire beni bulup sedyeye alıyor, oradan uzaklaştırıyor. Fazla kan kaybından bayılıyorum; sonrası bulanık.

Uyandığımda bir çadırdayım. Beni taşıyan hemşire içeri girip “Nasıl hissediyorsun?” diye soruyor. Hâlâ şoktayım; konuşamıyorum, cümleler boğazımdan çıkmıyor. Travmanın geçmesi üç ay alıyor. Üç ayın sonunda yavaş yavaş konuşmaya başlıyorum. Savaş sürüyor; uzaylılar dünyayı istila etmeye gelmiş gibi—film değil, gerçek.

Savaş yaklaşık üç yıl devam ediyor. Sonunda geri çekiliyorlar ama giderken bir mesaj bırakıyorlar: “Tekrar geleceğiz.” Gazeteler yalnızca yıkımı gösteriyor. Tüm devletler birleşmeye karar veriyor. Büyük kayıp var; neredeyse dünyanın üçte biri ölmüş. Bir dahaki gelişleri daha sert ve daha kalabalık olacak, belli. Ulusal Konsey, Seçkin Birlik adı altında özel bir ordu kuruyor: taş çatlasa bin–bin beş yüz kişilik; ama çok güçlüler. Saf fiziksel güçleri uçmuş durumda, adeta süper kahraman gibiler.

Böyle olmalarının nedeni bir deney. İnsanların genetiğiyle oynanıp onlara olağanüstü fiziksel kapasite ve özel güçler veriliyor. Yan etkisi ağır: Deney başarısız olursa ölüm. Bu yüzden herkese yapılamıyor ve gençlerde başarı şansı daha yüksek. Seçkin Birlik’e katılmak için yaş aralığı 16–35. Ben de çalışmaya başlıyorum. İki yıl boyunca güç, hız, çeviklik, zihinsel disiplin—hepsine abanıyorum.

Ve bugüne geliyoruz: 17/02/2032. On yedi yaşıma girdim. İki gün sonra Seçkin Birlik sınavı var. Annemin intikamına bir adım daha yakınım. Ama çok heyecanlı değilim; yıllardır beklediğim gün bu. Kıyamet gelse bile duruşum değişmez.

— Markete inip içecek bir şeyler alayım.

Markete indiğimde bir asker görüyorum. Belki sınav hakkında birkaç tüyo alırım.

Kiyoshi: “Hey, merhaba. Ben Kiyoshi. Yarın Seçkin Birlik sınavına gireceğim. Birliğe gerçekten katılmak istiyorum.”
Asker: “Merhaba Kiyoshi. Sınava mı katılacaksın? Bol şans, evlat. Çok tüyo veremem ama birkaç şey biliyorum; istersen anlatayım.”
— Nereden bilgi alsam kârdır.
Kiyoshi: “Olur, çok isterim.”
Asker: “Sınavı kazanmak güzel ama asıl önemli olan hangi renk olduğun.”
Kiyoshi: “Renk mi? Neden bahsediyorsun?”
Asker: “Gücüne göre renk alırsın.”
Kiyoshi: “Ne kadar güçlü olduğuma göre mi?”
Asker: “Tam ben de bilmiyorum. Birlikte bir arkadaşım vardı—galiba sınav gözetmeni olacak. İlk girdiği zamanlar yakındık. ‘Rütben ne?’ diye sordum; ‘Rütbe yok, renk var’ dedi. ‘Rengin?’ dedim, ‘Kırmızı’ dedi. ‘Kırmızı yüksek mi?’ dedim; ‘Hayır’ dedi. ‘Nedir?’ deyince de ‘Gücün‘ dedi. Pek anlamadım; çok da üzerinde durmadım. Bildiklerim bu kadar, Kiyoshi.”
— Verdiği bilgi pek işime yaramadı.
Kiyoshi: “Teşekkürler. İsmin nedir bu arada?”
Steve: “Steve, evlat. Ben teşekkür ederim. Sınavda başarılar.”

Ve gün geliyor. Erken kalkıp kahvaltımı yapıyorum, hızla birliğin üssüne yol alıyorum. Evime 1,5 saat mesafede. Kapıda kimlik ve sınav belgelerimi istiyorlar; veriyorum. Kolayca içeri girip bekleme odasına geçiyorum. Sınav 10:00‘da; ben 08:00‘de geldim.

— En erken ben gelirim sanıyordum ama burada bir kız daha var. Gidip konuşsam mı?

Ayame: “Merhaba, sınav için mi geldiniz?”
Kiyoshi: “Evet, sınav için geldim. Siz de mi?”
— İlk onun konuşmasını beklemiyordum; biraz çekingen görünüyor.
Ayame: “Evet, ben de sınav için geldim… biraz heyecanlıyım.”
— Biraz mı? Elleri ter içinde.
Kiyoshi: “Evet, ben de biraz heyecanlıyım.”
Ayame: “Sadece ben heyecanlıyım sanıyordum.”
— Garip bir kız ama kötü biri değil.
Kiyoshi: “Sınav hakkında bilgin var mı?”
Ayame: “Maalesef yok. Sınav vakti açıklanacak diye biliyorum.”
— Zaten bir şey bildiğini sanmıyordum ama denedim.
Kiyoshi: “Neyse, sınavda başarılar.”
Ayame: “Teşekkürler, sana da.”

Sınavın başlamasına 10 dakika var. Çoğu kişi geldi gibi; kabaca 100 kişi. Aslında daha fazlasını beklerdim; onlarla olan savaşta daha çok askere ihtiyaç var.

— Gözetmen nerede kaldı acaba?

5 dakika sonra sahneye, kolunda kırmızı bandana olan bir birlik askeri çıkıyor; sanırım gözetmen.

Gözetmen: “Herkes dikkatini bana versin!”
— Bağırması şart mıydı?
Gözetmen: “Öncelikle bu birliğe katılmanız, dünya için hayatınızı vermeye hazır olduğunuz anlamına gelir. Şimdi sınavın kurallarını açıklıyorum. Sınav dört bölümden oluşuyor. İlk olarak 1. bölümü anlatacağım. 1. bölümde size bir parkur verilecek ve zaman tutulacak. Parkurun sonunda kaç dakikada bitirdiğinizi göreceksiniz. Ardından 2. bölüme geçeceğiz. 2. bölümde karşınıza birkaç dövüş mankeni çıkacak; onlara sırayla vurmanızı isteyeceğiz. Her mankenin üstünde bir güç göstergesi var; vurduğunuzda verdiğiniz hasarı bölüm sonunda göreceksiniz. Şimdilik bu kadar; diğer bölümler sırası gelince anlatılacak.”

— Ne?! Diğer bölümleri ne zaman anlatacak?
Bekleme odasını bir uğultu sarıyor; herkes neden tüm bölümlerin açıklanmadığını soruyor. Ben de anlam veremiyorum ama çok takılmıyorum.

Gözetmen: “Sessizlik! Birazdan sınav başlayacak. Kapısında ismi yananlar içeri girsin!”

Yaklaşık 30 kişi girdikten sonra kapının üstünde benim ismim yanıyor. Hemen kapıya yöneliyorum. Giderken Ayame uzaktan, “Bol şans,” der gibi el sallıyor; ben de karşılık veriyorum ve içeri giriyorum. İçerisi kapkaranlık.

— Niye karanlık? Parkur nerede?

İki–üç dakika sonra ışıklar yanıyor. Hoparlörden bir ses—gözetmen.

Gözetmen: “Kiyoshi, sana 5 dakika veriyoruz. O sırada ne hazırlık yapacaksan yap. Sürenin sonunda siren çalacak ve parkur başlayacak.”
Kiyoshi: “Anlaşıldı.”

Beş dakikayı sabırla bekliyorum. Heyecan yapmıyorum; zihnimi derinleştiriyorum. Pozisyonumu alıyorum. Sireni bekliyorum. Terim bile donmuş gibi.

Siren çalıyor.
Hazırım.