SINAV

Parkuru anlatmam gerekirse: Aşağısı bomboş, düşmemek için sürekli dengede kalmalısın.
İlk aşamada yokuştan kayarak engellerin altından ve üstünden geçiyorsun; bazıları boş, bazılarını zıplayarak aşıyorsun.

İkinci aşamada yol ikiye ayrılıyor.
1. yol: Zemin dikenli ve Üstteki barlara asılıp sallanarak ilerliyorsun.
2. yol: Aralıklı sütunlar var; boşluklardan zıplaya zıplaya geçmek gerekiyor ve İkisi de aynı yere çıkıyor.

Ben üçüncü bir yol yaratıyorum: Doğrudan karşıdan karşıya atlıyorum.

” Yapabilirim. Yapacağım.”

Parmaklarım betona zar zor tutunuyor, Kaygan yüzey avuçlarımı yakıyor ama bırakmıyorum. Riskli bir hamleydi; değdi şimdi Daha hızlı bitecek Kapı tam karşımda.

Yaklaştıkça duvarlar içeri doğru kayıyor Hızlanmam lazımdı. Dirseğim kenara sürtünüyor; kıvılcım gibi bir sızı patlıyor aralık daha hızla daralıyor
Son bir depar ve Omzumla boşluğu itip içeri süzülüyorum. Kilit “klik” ediyor.

Durup nefesimi topluyorum ardından Kapının üstündeki dijital ekrana bakıyorum: 2:30. Beklediğimden uzun—iki dakikada yaparım diye düşünmüştüm.
Sorun değil güç sınavında daha iyisini hedefleyeceğim.

Yaklaşık iki saat sonra herkes ilk bölümü bitiriyor. Başlangıçta daha kalabalıktık; bazıları elenmiş olmalı.

Gözetmen megafonu kaldırıyor:
“İlk bölümü geçen herkesi tebrik ederim. Şimdi ikinci bölüm, güç testi. Kapının üstünde ismi yazanlar içeri.”

Bir saat sonra kapıda adımı görüyorum. Hızlı adımlarla yaklaşıyorum; içeri girince karşıma beş kukla çıkıyor.

Demek vuracağım şeyler bunlar.

Gözetmen mikrofondan konuşuyor:
“Beş dakika hazırlık süren var süre bitince başlayacaksın anlaşıldı mı?”

“Anlaşıldı,” diyorum; sesim net. Oda beklediğimden küçük, ortada sadece beş kukla. Hepsi benden bir hamle bekliyor.

Başlama işareti veriliyor ve Koşarak ilk kuklaya giriyorum dengemi koruyarak  Sol düz yumruk çıkarıyorum hızımı düşürmeden diğerine akıyorum; ayaklarım kaymıyor, nefes ritmi yerinde üç, dört… Gardımı bozmadan vurup diğer kuklaya atılıyorum

Son kuklada yavaşlıyorum ve bütün gücü yumruğuma yüklüyorum
PATT! Bileğimdeki sarsıntı iyi geldi; ses duvara çarpıp geri dönüyor ve Arkamı döndüğümde son kukla paramparçaydı yumruğum sağlam gelmiş.

Gözetmen tekrar mikrofona uzanıyor:
“Tebrikler, ikinci bölümü başarıyla geçtin. İlerideki kapıdan geç ve üçüncü bölüme ilerle.”

Önümdeki kapıyı itiyorum içeride ikinci bölümü bitirmiş birkaç kişi var; ben de kenarda bir yere oturup bekliyorum.

Bir saat sonra herkes geliyor. Gözetmen açıklamaya başlıyor:
“İkinci bölümü geçtiğiniz için tebrik ederim şimdi üçüncü bölümün zamanı ama önce takımlar oluşturmanızı isteyeceğiz takım kurmak için yarım saatiniz var.”

Kimseyi tanımıyorum. Nasıl olacak bu iş?

“Hey, merhaba,” diyor biri başımı çevirdiğimde karşımda Ayame. “Seni sınav başlamadan önce görmüştüm, takım olmak ister misin?”

Fena fikir değil, biraz konuşuyoruz. Kız açık sözlü, sakin; bir de tuhaf bir masumiyeti var.

Kiyoshi: “Olur, iyi fikir” Başımla onaylarım.
Ayame: “Sevindim ama bir sorun var; üç kişi daha bulmamız lazım.”
Kiyoshi: “Kalanlara sorarız. Şimdi bakınmaya başlıyorum.

Takım arkadaşı bulmak zor ve genelde her işi tek başıma hallederim. Bu bölümde takım istiyorlar; demek ki birlikte nasıl çalıştığımızı merak ediyorlar.

Sonunda üç kişi buluyorum. Üçü de döküntü duruyor; seçilmemeleri şaşırtmıyor.
“Arkadaşlar, kaydı ben yapmaya gidiyorum ?”
Hepsi aynı anda “tamam” diyor. Stand’a yürüyorum.

Görevli başını kaldırmadan: “Buyrun, takım numaranız 12.”

“Teşekkürler,” diyorum. Numaramızı alıp sıraya geçiyoruz.

Beklerken bir takım yanaşıyor; numaraları 6. İçlerinden biri bize doğru yürüyor. Kırmızı saçlı, iri; bakışı ürkütmeye oynuyor ama bende işlemez.

Kırmızı saçlı: “Artakalanlar takımı burası, değil mi?”

“Biz,” diyorum “Sizin gibilerden uzak durmak için kuruldu.”

Bir adım daha yaklaşıyor: “Kibirli kibirli konuşma. Ayağımın altına alırım seni, ezik.”

Dudaklarım geriliyor, Sesim soğuk: “Denede, sonucu gör—aptal orospu çocuğu seni.”

Omuzlar çarpışıyor; hava geriliyor. İtiş kakış başlıyor. Görevliler araya girmeye çalışırken—Vuuut!

Gözetmenin düdüğü alanı kesiyor. Mikrofon cızırtıyla açılıyor.

Gözetmen: “Takım 12 ve takım 6, derhâl geri! Sınav alanında kavga edene uyarı verilir. Tekrarında diskalifiye.”

Kırmızı saçlı homurdanıyor ama geri çekiliyor ama ben bakışımı kaçırmıyorum.

Gözetmen devam ediyor: “Kayıtlar tamamlandı. Üçüncü bölümden önce son duyuru: Takım liderleri, iki dakika içinde malzeme kartlarını teslim alacak. Başlama çanı çaldığında herkes kendi koridorunda olacak. Anlaşıldı mı?”

Kalabalıktan dağınık bir “Anlaşıldı!” yükseliyor.

Ayame yana eğilip fısıldıyor: “Lider sen ol. Biz malzeme işini hallederiz.”

Başımı sallıyorum. “Tamam. Kartı alıp geliyorum.”

Kırmızı saçlı uzaktan hâlâ bakıyor gülümsemesini unutmuyorum.
Göreceğiz.

Sıra sonunda biz varız ve beşimiz birden kapıya yöneliyoruz. İçeri girerken bize birkaç kıyafet veriliyor; “giyin” diyorlar üzerimize geçiriyoruz.
Üçüncü bölüm odasına girdiğimizde geniş bir alan karşılıyor. Zemin pürüzsüz, tavan yüksek burası simülasyon… takım çalışmasını ölçecekler.

Gözetmen mikrofona dokunuyor:
“Üçüncü bölümü açıklıyorum, dikkatle dinleyin. Burası bir simülasyon odası. Size sırasıyla zorluklar yüklenecek; ne kadar dayanabiliyorsanız dayanacaksınız ve Bölümün sonunda ekranda toplam dayanma süreniz görünecek. Soru var mı?”

Kiyoshi: “Bu kıyafetler niye verildi?”

Gözetmen: “Kıyafetlere gelince… Simülasyon içinde size güç sağlayacaklar. Güç kullanımı serbest—burası simülasyon. Başlamadan önce sistem sizden renk seçimi isteyecek; renge göre güç verilecek. O yüzden dikkatli seçin.”

Kiyoshi: “Anlaşıldı.”

Güç ekranı açılıyor, her rengin aynı sayıda tonu var ve sıralama şöyle görünüyor:
Açık → Biraz Açık → Orta → Biraz Koyu → Koyu.

Açıklamalar aynı:
Kırmızı: Ateş · Mavi: Su · Kahverengi: Taş/Toprak · Gri: Hava/Rüzgâr · Yeşil: İyileştirme
Alttaki not yine yanıp sönüyor: “Ton koyulaştıkça güç artar. Siyah kilitli.”

Seçimleri sabitliyoruz:

Ben: Kırmızı biraz koyu

Ayame: Yeşil orta

Diğerleri: Biri Mavi açık, ikisi Kahverengi açık

Ekranda dizilimimiz: Kırmızı(🔴 biraz koyu) – Mavi(🔵 açık) – Kahverengi(🟫 açık) – Kahverengi(🟫 açık) – Yeşil(🟢 orta)

İçimden geçiriyorum: Takımı taşıyacak iki isim var: ben ve Ayame.
Yük dengesi net: “Ben ana güç ; Ayame’de bizim arkamızı kollayacak.”

“Plan aynı,” diyorum kısa kısa. “Kahverengiler rakibin alanını bozar; Mavi alanı kayganlaştırır. Ben yüksek ateşle hasar veririm Ayame, orta tonda sürekli iyileştirsin ve düşeni çekmek önceliğin.”

Kafalar sallanıyor. Geri sayım yanıyor: 3… 2… 1…
Zemin titriyor. Başlıyoruz.

Şok yayıcı yere iniyor; gövdesi kalın, eklemleri zırhlı. Kahverengi, ayağını sürüyor; basamak gibi alçak bir taş platform yükseliyor. Mavi, üstüne ince bir su filmi atıyor—kayma bana hız kazandırsın.

“Ben önden gidiyorum” diyorum. Avuç içlerimde ısı toplanıyor ama küçük alev topları ile sınırlıyorum, Ayame arkamdan: “Kalkan açık” diyor

İlk adımı atıyorum; platformda hızlanıp gövdesine dalıyorum. Sağ omzumla çarpıp sol dizine düşük tekme.
TAK! Zırh esniyor. ateşi yumruğuma topluyorum—çok kısa bir sol düz.
PATT! Eklem yerindeki vernik kararıyor. Benim vurduğum daha çok iz bırakıyor.

Şok yayıcı kolunu savuruyor; metal şerit yanağıma sürtünüyor ardından Ayame’nin iyileştirmesi geliyor; sızı anında sönüyor ve “Devam,” diyor sakinleşiyorum.

“Kilitle” diye bağırıyorum. Mavi, bileklere su kamçısı atıyor; Kahverengi, suyu çamura çevirip bilekleri yarım halka kilitliyor.
Yakın mesafe. Dirseğimi kaburgaya gömüyorum—durt. Alevi tek vuruşluk veriyorum.
KRAK! Zırh saçılıyor. Omzumun üzerinden sıcak hava yükseliyor; ekranda küçük bir uyarı yanıp sönüyor: ISI +1. Kontrol bende.

Şok yayıcı geri adım atıyor, bizi elektrik halkasıyla itmeye çalışıyor. Gri yok bizde; rüzgârı Ayame’nin kalkanıyla kırpıyoruz. “Duvar!”
Kahverengi, omzunun üzerinden bir taş omuz seti çıkarıyor; ben seti basamak yapıp sıçrıyorum.

Havada dizimle miğferin yanını getiriyorum ve temas anında dizimi alevle kapladım
TUNGG! Kask yerinden kayıyor; göz ızgarası açılıyor ve Yüzünü alevle kaplıyorum geri sendeleyip diz çöküyor.
Benim darbelerim daha derin iz bırakıyor; diğerlerinin büyüleri sadece fırsat yaratıyor güç bende.

Yanımdaki Kahverengi düz kroşe vuruyor; zırh tınlıyor ama kırmıyor. Ben aynı noktayı alevle yakıyorum ve sağ kroşe ile vuruyorum.
ÇIT. Plaka kırılıyor “Bu kadar,” diyorum.

Şok yayıcı öfkeyle kollarını iki yana açıyor; yerdeki sensörler kızarıyor: şok yayıcı 2.faza geçiyor.

Mavi suyu bileklerde döndürüyor; çamur kilit sıkılaşıyor ve Ben içeri kayıp gövdeye dirsek–diz—baş kombosu atıyorum; her temasta yarım yumruk.
TOK—PATT—TAK! Bobinlerden biri kopuyor.

Ayame’nin eli omzuma değiyor, nefesim düzenleniyor “Bir vuruş daha” diyor.
Doğru açı: göğüs plakasının alt kıyısına Dizimi koyup sol yumruğu kısa indiriyorum GÜM! Gövde geriye bükülüyor; eklemlerden kıvılcım saçılıyor ve Ekran yeşile dönüyor:

MINI-BOSS ETKİSİZ – SÜRE: 02:04

Geri çekiliyorum; avuçlarım buhar çıkarıyor. Uyarı sönüyor.
Kırmızı saçlı takım tribünden bakıyor; yüzünde hafif bir sırıtış var. Sıranı kaçırma.

Tavan yeniden açılıyor ve bu kez iki yan kapaktan yakın dövüş tipi iki yaratık fırlıyor—kolları bıçakla kaplanmış ve hızlı.

Pozisyon alıyorum ve Avuçlarım yine ısınıyor Başlıyoruz.