Elitler Sınıfı -    Cilt 20 - Bölüm 9 - Olgunluk

Okuldan sonra kafedeki çalışma grubu toplantısına vardık.

“Beklettiğim için özür dilerim.”

Horikita bunu söyleyerek doğal bir şekilde sınıf arkadaşlarına katıldı.

Sosyalleşme becerilerini bu kadar geliştirmiş olması beni çok etkilemişti.

“Oh, Kiyotaka da burada!”

Yüzünde bıkkın bir ifadeyle defterine bakan Kei beni fark etti ve gülümsedi.

“Özür dilerim, sadece kısa bir ziyaret için geldim.”

“Eh?”

Kei bariz bir şekilde memnuniyetsiz bir ifade takındı ama şikâyet etmeye devam etmedi. Bunun nedeni büyük ölçüde dün ona etütlere aktif olarak katılması gerektiğini ve derslerinde ona yardımcı olmayacağımı söylememdi.

“Oh, üzgünüm, geç kaldım!”

Biz geldikten kısa bir süre sonra Sudō koşmaktan yorgun düşmüş, sesi kısık bir şekilde kafeye geldi.

“Kulüp üyesiyken buraya gelmek zor olmalı.”

“Büyütülecek bir şey değil. Ben bunu her zaman yapıyorum.”

Sudō’nun bakışları bir an için Horikita’nın görünüşüne takıldı, ancak kısa süre sonra yakındaki boş bir koltuğa oturdu.

Ardından çantasını kucağına yerleştirdi ve bir dizi çalışma materyali hazırladı.

Ardından, dikdörtgen bir kılıf çıkardı ve içinden bir gözlük çıkardı.

“Ne? Sudō-kun gözlük mü takıyor?”

“Ah, uzun zaman oldu. Ders çalışırken takmayı düşünüyordum. Numarası o kadar yüksek değil.”

Genel olarak, iyi gören insanlar nadiren gözlük kullanır. Ancak, iyi görme yetisi gözlük takmanız ya da takmamanız gerektiğini belirlemez. Geniş bir görüş alanına bakmanız gereken basketbolun aksine, ders çalışmak daha yakın bir menzil savaşıdır. Bir nesneye bakarken odağınızı ayarlamak çok göz yorucu olabilir.

Kei de dahil olmak üzere pek çok öğrenci Sudō’yu böyle çalışkan bir halde görünce sarsıldı. Muhtemelen çok fazla büyük çalışma seansına katılmamıştı.

“Neden bana bakıyorsunuz?”

“Sadece gözlük takarak bile oldukça farklı görünüyorsun. Ve daha fazla çalışmaya başladın, değil mi?”

Shinohara yanında oturan erkek arkadaşı Ike’nin yan tarafını hayranlıkla dürttü.

“Ben de çalışıyorum!”

“Bunu biliyorum. Biliyorum ama Sudō-kun ile aramızda hâlâ büyük bir uçurum var.”

“Bu- Biliyorsun, şey, evet…”

Ike onunla tartışmaya çalıştı, ancak onun acı sözleri sessizce başını sallamasına neden oldu.

“Ah, özür dilerim, özür dilerim. Pek konuşkan biri değilimdir. Ama bunu uzun süre devam ettirmek için herhangi bir ipucunuz var mı? Seninle benzer bir seviyede olmak istiyorum ve yardımcı olabilecek herhangi bir ipucun olup olmadığını bilmek isterim. Aynı anda hem basketbolu hem de ders çalışmayı dengelemek zor olmalı, değil mi?” Bazı öğrenciler Shinohara’nın sorusunu onaylar şekilde başlarını salladı.

Yōsuke, Mii-chan ve Horikita gibi öğrencilerin akademik becerileri düşük öğrenciler için doğuştan dahi gibi göründükleri doğruydu.

Bu tür üst düzey öğrencilerden öğrendikleri ipuçlarını ve püf noktalarını uygulamaya güvenmeyebilirler.

Başından beri zeki oldukları için, her türlü engelin üstesinden gelebilecek gibi görünüyorlardı.

Buna karşılık Sudō, sınıfındaki en düşük akademik yetenekle başlamıştı.

Sudō’nun gelişimine neyin yol açtığını bilmek istemeleri doğaldı.

“İpuçları…”

Sudō sanki biraz sıkıntılıymış gibi kollarını kavuşturdu.

Başlangıçta, Sudō’nun çalışma alışkanlıklarının ana faktörü Horikita’ydı.

Daha akıllı hale gelerek Horikita’ya layık bir adam olmak istiyordu.

Ancak Sudō bu senaryoda bunu açıklamakta zorluk çekecekti.

“Ah, sanırım…”

Sudō bir süre sessiz kaldı, ancak kafasında kelimeler oluşturmaya başlamış gibiydi.

Hala garip hissetmesine rağmen konuşmaya başladı.

“Garip bir şekilde ders çalışmaktan zevk almaya başladım. Sonra basketbol daha ilginç hale geldi… bunun gibi bir şey mi?”

Onlara neden her ikisini de yapabildiğini ve ders çalışmanın bunun dışında başka avantajları da olduğunu anlatmaya başladı.

“İlk başta ders çalışmayı sevmiyordum. Çabuk uykum geliyordu ve problemleri kolay çözemiyordum. Ama öğrendikçe ders çalışmanın okul için ne kadar faydalı olduğunu anlıyorsun.”

“Ama Ken, ders çalışmak gelecekte işe yaramaz, değil mi? Mesleğine bağlı olarak, hiç de yararlı değil.”

Ike, Sudō’ya herkesin en az bir kez düşünmüş olması gereken soruyu sordu.

“Ben de profesyonel bir basketbol oyuncusu olacağım, bu yüzden ders çalışmanın sadece dikkat dağıtıcı bir şey olduğunu düşündüm. Ama ya başaramazsam? Ders bile çalışamazsam hangi işi yapabilirim? Muhtemelen sadece herhangi birini işe alabilecek işleri yapabilirim, değil mi?”

Belirli bir meslek adı vermeye gerek yok, ancak seçenekleriniz ortalama bir insandan daha sınırlı olacaktır.

“Profesyonel olamasanız bile, okursanız daha fazla seçeneğiniz olur, değil mi? Bir üniversiteye gidebilir ve daha uzmanlaşmış bir alanda eğitim alabilirsiniz. Henüz somut bir planım yok.”

Tek bir hayale bağlı kalmak zorunda değilsiniz.

“Okumak geleceğinize yaptığınız bir yatırımdır. Ben böyle düşünüyorum.”

Sudō’nun uzun yıllardır peşinde koştuğu profesyonel basketbolcu olma yolu kapanmış olsa bile, tutunacak başka bir büyük hayal bulursa, hayattan geri kalmayacaktır.

Sudō’nun kısa anlatısı buydu. Sürekli çalışması sayesinde zihinsel olgunluğu açıkça ilerlemişti.

Etrafındakiler geçmişte bu sözlere gülmüş olabilirler, ancak bunun yerine onunla dalga geçmeden her kelimeyi ciddiyetle dinliyorlardı. Bu, sözlerine ne kadar ağırlık ve gerçeklik eklendiğini ve yeni bir dönemin başladığını kanıtlıyordu. Yüzünde kararlı bir ifadeyle yerine oturan Sudō, aceleyle not defterini açtı.

“Bu kadar havadan sudan konuşma yeter, değil mi? Çalışmalarımıza devam edelim.”

En zor kulüp faaliyetlerine katıldığı için herkesten daha yorgun olması gereken Sudō, böyle bir yorgunluk belirtisi göstermeden ilerledi. Konuşma yapmakta iyi olan biri değildi, ancak bu yüzden sözleri ve tavrı anlamsız yalanların arkasına gizlenemeyen bir gerçeklik duygusuyla doluydu. Bu, insanların kalbinde bir akor oluşturdu.

Eminim Shinohara ve Ike gibi daha düşük notlara sahip öğrenciler de burada güçlü bir şekilde etkilendiler.