Elitler Sınıfı -    Cilt 22 - Bölüm 24

Bugün diğer yıllarla yaşamaya başladığım üçüncü gündü.

Muhtemelen yarın öğleden sonra okula dönen otobüslerde olacağız.

Oryantasyon toplantısı sona yaklaşıyordu ve Nagumo’nun grubuyla bir savaş

yaklaşıyordu, ancak Horikita ve Ibuki hala sabahın erken saatlerinde

geliyorlardı.

“Bugün bizimle gözlerin bağlı şekilde antrenman.”

“Daha en baştan çok talepkarsın, üstelik bu mantıksız bir istek.”

“Seni en az bir kere tekmelemem lazım yoksa hüsrana uğrayacağım.”

Bu kadar mantıksız bir istek tabi ki de kabul edilemezdi. Eğer rakibim dövüş sanatlarında tecrübesiz olsa o zaman başka bir hikaye olurdu ama Horikita ve Ibuki’ye karşı ben bile gözüm bağlıyken zorlanırdım.

Özellikle savunmaya odaklandığım için, bu sadece gereksiz bir risk almak olurdu.

“Onun gözünü bağlamak antrenmana bir faydası olmaz bu yüzden reddedildi.”

“İyi söyledin, Horikita.”

“Ama ısrar ediyorsan antrenmandan sonra yapalım.”

“Öyle değil, Horikita.”

Horikita’yı hemen düzelttim.

“Seni anlıyorum, Ayanokōji-kun. Ama önce Amasawa-san’ı yenmeyi öncelikli hale getirmeliyiz, değil mi?”

“…Evet, öyle.”

Oldukça özverili bir şekilde yardım etmeme rağmen, bunu başarmak pek kolay değildi.

Her halükarda, ne olursa olsun Amasawa’dan intikam almaya kararlı

görünüyorlardı.

“O zaman hemen başlayalım-“

Tam konuşmak üzereyken Ibuki beni durdurdu.

“Tuvalet.”

“Daha yeni girmedin mi?”

İyi olduğumu sanıyordum. Ama hava soğuduğunda gitmem gerekiyor, beni bekle.”

“Gerçekten…”

Horikita sinirlenmiş olsa da, ona kendini tutmasını söylemek acımasızcaydı.

Eğer bir ihtimalle, çok hareket ederse ve sızıntı olursa, bu büyük bir sorun olur.

Tuvalete geri dönen Ibuki’yi izlerken Horikita konuşmaya başladı.

“Bugün bir şeyin farkına vardım.”

“Neyi fark ettin?”

“Dördüncü günün sabahında Amasawa-san ile rövanş maçını şart koşmanın

Nedenini. Özel antrenmanların sayısını mümkün olduğunca için artırmak olabilirdi.

Ancak, zaman kazanmak istiyorsan, antrenmanları sabahın erken saatleriyle

sınırlamak zorunda değildin; istediğin zaman gizlice de yapabilirdin. Son günü seçmenin asıl nedeni, sakatlık riskini yönetmekti, değil mi?

Oryantasyon toplantısı sonuçlanmadan önce bencil bir kavgada sakatlanırsam,

gerçekten birinci olmayı hedefleyenler için bu kabul edilemez olurdu.”

Horikita’nın grubu, ikinci gün kazanma şansını kaybeden Ibuki’nin grubunun aksine, birinci sıraya adaydı. Liderlik tablosunun en üstünde yer alan biri olarak, bunu fark edebilecek gibi görünüyordu.

“Sen yeteneklerinle beraber, bu dersleri benim sakatlanmama sebep olmadan da halledebilirsin değil mi?

“Peki ya ben sakatlanırsam?”

“Bu mümkün mü ki?”

“Hayır değil.”

Ben cevap verir vermez, hafifçe rahatsız olmuş bir ifade gösterdi.

“Normal bir insan bunu söyleseydi kesin kötü bir tepki alırdı, o yüzden dikkatli ol. Belki seni sonra gözleri bağlı dövüştürmem gerekir?”

“Lütfen yapma. Sana karşı kendimi tutmam gerekmez diye düşünüyorum. Başka kimseye böyle bir şey söylemem.”

“Bu kendimi mutlu hissetmem gereken bir şey mi..?”

“Olmalısın, bu özel bir muamele.”

“Bu iyi türden bir özel muamele değil.”

Son zamanlarda Horikita ile giderek daha fazla gündelik sohbetler yapmaya başladım.

Tarih boyunca bizim gibi benzer konuşmalar yapan, birbirlerine kızan ve gülen başka insanlar da olmuş olmalı. (ÇN: White roomda kimse nasılsın diye sormamış nerden bilsin)

“Konuyla alakasız ama varlığı pek hissedilmeyen bir öğrenci dendiğinde aklına kim geliyor?”

Bunu sorduğumda Horikita biraz düşündü ve cevabını verdi.

“Sen, Ayanokōji-kun.”

“Ben mi..?”

“En azından okula ilk geldiğinde, sınıftaki en az dikkat çeken kişiydin.”

“Anlıyorum. Kesinlikle.”

Okula ilk kabul edildiğimiz 40 öğrenci arasında, görünürlük açısından sıralama yapacak olsaydınız, beni bulmak için listenin en altınlarına bakmanız çok daha hızlı olurdu.

“Son dönemlerde daha fazla varlık göstermeye başladın, yani artık geçerli değil.”

Gerçekten de ilk güne kıyasla çok fazla değiştiğimi düşünüyorum.

En çok da çevremdeki ortam değişmişti.

“Bir kişinin ne kadar dikkat çekici veya göze çarpmayan olacağını belirleyen faktörler nelerdir acaba?”

“Hmm, gerçekten öyle mi? Dikkat çekmek istemiyorsan veya göze çarpmak istemiyorsan, doğal olarak göze çarpmayan biri olursun bence. Muhtemelen fazla konuşmazsın da.”

Tüm bu özellikler Yamamura’ya uyuyor.

Her biri tek başına çok bir şey ifade etmeyebilir ama hepsi birleşince büyük bir etki yaratıyor.

“Bir sorun mu var?”

“Hayır, sadece bir şeyi merak ediyordum.”

“Öyle mi? Ah bu arada, bana araştırmamı söylediğin konu hakkında…”

Horikita özel antrenman konusunu açtığında, ondan bir şey yapmasını istemiştim. Horikita şimdi sonuçları söylüyordu.

“…Fark ettiklerim bunlar. Faydası dokunur mu?”

“Ever, çok faydalı olacak. İlgilendiğin için teşekkür ederim. Ödeştik sayabilirsin.”

Sadakatle dediğimi yapan Horikita, ne demek istediğimi tam olarak anlamamış görünüyordu; ancak gerekçemi derinlemesine sorgulamaya da çalışmadı.

“Bu arada Ibuki gerçekten çok yavaş.”

“Cidden. Ne yaptığını merak ediyorum.”

Eğer lobideki tuvalete gidip dönseydi bu kadar uzun sürmezdi.

“Odasına dönüp uyuya mı kaldı?”

“Öyle olmadığını düşünmek istiyorum… Ama konu Ibuki olduğunda asla bilemezsin.”

“Telefonuna noldu?”

“Ona rahatsızlık vereceğini söyleyip odasında bıraktı.”

“Anladım. Bunu söylemek istemezdim Horikita ama Ibuki gelmezse bugünü iptal etmemiz gerekecek.”

“Elimizden bir şey gelmez. Olay Ibuki-sanın bizimle beraber dövüşmesiydi.”

Dünkü özel eğitim yetersizdi, fakat elimizden bir şey gelmiyordu.

Bunu ertelemek en iyisi olabilir. Umarım, bir eğitim kampı veya ıssız adadaki gibi denetimin gevşek olduğu bir yere birlikte gitmek için başka bir fırsat olur.

Horikita ile binanın olduğu tarafa Ibuki’nin geri dönmesini umarak bakıyorduk.

“İşte bir fırsat!!”

Arkamdan gelen ses hızla yaklaşıyordu. Durduğum yerden çekilince Ibuki’nin ayağı tam olarak az önce durduğum yere doğru indi.

Açıkca sürpriz bir saldırıyla beni tekmelemeye çalışıyordu.

“Kahretsin! Iskaladım! Uzun yoldan bile dolaşmıştım!”

“Hayal kırıklığına uğramak normaldir, ama saldırı niyetini belli etme. Ishizaki ile aynı şeyi yapıyorsun.”

“Ugh…!? Bunu duymak istemiyorum…! Sadece içgüdüsel olarak bağırdım!”

İçgüdüsel olarak bağırmak bir bahane değildi.

Rakibinizi yeneceğinizden emin olmadıkça, saldırınızı duyurmak sadece bir dezavantaj olur, özellikle de kazanma ihtimali yüksek bir rakibe karşı.

“Ishizaki-kun mu? İshizaki-kun’la da mı çatışma yaşadın?”

“Sadece benzer bir olaya tanık oldum. Dahil olmadım.”

Uygun görünen bir şeyler söyleyerek onu kandırabileceğimi düşündüm ama anlaşılan aceleci bir kararmış.

“Ryūen-kun ile çatı katında kavga etmiştin. Bu da o zaman oldu değil mi?”

Ibuki’ye baktım. Hayal kırıklığına uğramış ifadesi, kötü niyetli bir sırıtışa dönüşmüştü.

“Hmm, bu konu hakkında konuşmamamı söylediğini hatırlamıyorum. Söyleseydin bile bu konuda konuşmakta serbestim.”

“Benim için sorun değil ama artık çok daha mantıklı geliyor.”

Bu, Amasawa’dan intikam almak için benden yardım istemesinin nedeni olabilir.

“Başkalarının önünde bilmiyormuşum gibi davrandım ama artık sormak için güzel bir zaman. Ryūen-kun ve gurubuyla büyük bir kavga ettiğini kabul ediyor musun?”

“Bu durumda bunu inkar edemem.”

“Anlıyorum. Ama artık benim için taşlar yerine oturdu. Ibuki-san’ın hikayesinden şüphe etmedim, ama abartmış olduğunu düşünmek de garip olmazdı.”

“Ha?” Kafasını eğdi ve Horikita’nın dizlerine doğru toprağı tekmeledi.

“Çocuk gibi davranma.”

Öğretmen gibi onu azarlarken, Horikita sanki bu fırsatı bekliyormuş gibi devam etti.

“Benden sakladığın başka şeyler var mı? Mesela başka kimlerle kavga ettiğin gibi?”

“Sıfır.”

“Gerçekten mi? Hala şüphelendiğim birkaç şey var, Yagami-kun olayı gibi.”

“Yagami mi? Neden Yagami’nin konusunu açtın ki? Ben kohailerime şiddet uygulamam, Hosen olayını istisna tutarsak tabi.”

“Yagami kim? Öyle biri mi varmış?”

“…Peki. Çok fazla zamanımız yok bu yüzden artık antrenmana başlayabilir miyiz?”

Ibuki’ye her şeyi açıklayamayan Horikita, konuşmayı kısa kesti. Benimle arasındaki mesafeyi açmaya başladı.

“Basitçe dünkü kuralların aynısı. Buradaki önemli konu siz ikinizin neler yapacağı, benim değil.”

Geçmişte birçok kez karşı karşıya gelmiş olsalardı, kaçınılmaz olarak birbirlerinin davranış kalıplarını zihinlerine kazımış olurlardı.

Burada geliştirilen takım çalışması, şüphesiz Amasawa ile önceki mücadeleden daha yüksek seviyede olacaktı.

Çevirmen: Mehemolt