Elitler Sınıfı -    Cilt 19 - Bölüm 28 - Hayaller

Saat neredeyse 23:00’tü ve ışıklar sönmek üzereydi.

Kitō sessizce ayağa kalktı ve ödünç aldığı birkaç dergiyi alarak koridorda ilerledi.

“Bu adam neredeyse odasında olduğu tüm zaman boyunca okuyor, değil mi?”

Sanırım bir kitapsever, okumaktan hoşlanıyor. Hiyori ve benim aksime, o kütüphaneden kitap okuyan biri gibi görünmüyordu. Birkaç dakika sonra Kitō elinde yeni bir dergiyle döndü. Sabah uyandığında hemen okuyabilmek için mi böyle yaptığını merak ettim. Kitō’nun okuduğu dergiler kişisel zevkini çok iyi yansıtıyordu ve çoğu moda dergisi denebilecek türdendi.

“Ben de biraz okuyabilir miyim?”

Bana kendim almamı söyleyeceğini düşünmüştüm ama Kitō sessizce dergiyi masanın üzerine koydu. Bu istediğim her şeyi okuyabileceğim anlamına mı geliyordu? Işıklar sönmeden önce yaklaşık 10 dakikam kaldığı için dergiyi bir süre okumaya karar verdim.

Dergide modaya uygun kıyafetler ve aksesuarlar gibi şeyler vardı. Dürüst olmak gerekirse, dergideki resimler ve makaleler, arkalarındaki anlamı gerçekten anlamasam da oldukça ilginçti. Ancak Kitō’nun dergiye güçlü bir bağlılığı olduğunu söyleyebilirim. Kitō’nun moda olarak eksantrik görünebilecek kıyafetleri, kendi stil anlayışı ve duyguları göz önünde bulundurularak düzenlenmişti.

Çok geçmeden ışıkları söndürme vakti geldi ve ışıkları karartıp yatağa girdik.

Bir süre sessizce tavana baktıktan sonra görüşüm yavaş yavaş karanlığa alıştı.

Görünüşe göre henüz kimse uyumamıştı ve ne düşündüklerini merak ediyordum.

“Altı ay sonra lise son sınıf öğrencisi olacağız ve A sınıfı için yarışıyor olsak da üniversiteye gitmek ya da iş bulmak gibi geleceği düşünmek zorundayız. Ben hala kendimi liseden mezun olduktan sonra hayal edemiyorum. Özellikle yapmak istediğim bir şey yok. Peki ya sen, Ayanokōji?” Watanabe sordu.

“Yüksek öğrenime devam edeceğim… Ama henüz hangi üniversiteye gideceğime karar vermedim.”

En güvenli olabilecek bir hedeften bahsettim.

“Peki ya sen Kitō?”

Sanırım bir cevap alabileceğimden emin değildim ama Watanabe tereddüt etmeden sordu.

“Moda tasarımcısı olacağım.”

“Ne?!”

Watanabe hem cevap aldığından hem de cevabın içeriğinden dolayı iki kat şaşırmıştı.

“Bunun şaşırtıcı olduğunu düşündüğünü biliyorum. Görünüşüme bakarak bunu tahmin edemezsiniz.”

“Hayır, hayır, şey, söylemesi zor…”

Ancak Kitō’nun kişisel giyim zevkini ve okuduğu dergilerin içeriğini göz önünde bulundurursak, bunu anlamak çok kolay.

“Kukuku, onun bir suikastçı olacağını söyleseydim Watanabe’nin kabul etmesi daha kolay olurdu.”

Kitō’nun Ryūen’in yanlı çıkışına yine sinirlenmesinden endişe ediyordum ama herhangi bir tepki duymadım.

“Bunun için endişelenme Kitō. Ryūen her zaman sert şeyler söyler.”

Watanabe devam etti, ama Kitō gerçekten umursamıyor gibi görünüyordu.

“Ben buna alışkınım. Çoğu insan hayallerimden bahsettiğimde şaşırıyor ve ikna olmuyor. Bu yolda dürüstçe ilerlersem beni kolayca kabul etmelerini beklemiyorum.”

Önyargı var olmaması gereken bir şeydi ama bu dünyada kesinlikle vardı. Güçlü ve sert yüzlü Kitō için bazı meslekleri hedeflemek aşılması gereken doğal bir engel olabilir.

“Ama A sınıfından mezun olman önemli değil, o dünyaya sorgusuz sualsiz atlayabilirsin. Bir kez atladıktan sonra tek yapman gereken yeteneklerinle etrafındakileri susturmak.”

Kitō için ilk engeli aşmak en zor engel olarak gördüğü şeydi.

“Gelecek hakkında ciddi ciddi düşünüyorsun, değil mi? Hayır, bu harika, doğru düzgün bir hayalin var.”

Watanabe şaşırdı ama aynı zamanda hayranlık duydu ve düşünceleri kendisininkinden daha kararlı olan Kitō’dan ilham aldı.

Çocuklar büyüyecek ve dünyaya açılmak zorunda kalacaklar. Aynı şey şu anda hiçbir hedefi olmayan Watanabe ve konuşmayan Ryūen için de geçerliydi.

“Bunu düşündüğünüzde bunu yapmak biraz zor… Ne demek istediğimi anlıyor musun?”

Watanabe acı bir kahkahaya benzeyen bir sesle tavana doğru mırıldandı.

“Buradaki herkes farklı bir sınıftan, değil mi? Bu da normalde dördümüzden sadece birinin A sınıfından mezun olabileceği anlamına geliyor. Gerçekleştirmek istediğin bir hayalin olduğunu varsayıyorum, ama bilirsin, eğer o koltuğa ben oturursam, bir başkası hayalini gerçekleştiremez.”

Sınıf arkadaşları birbirleriyle bir hayali paylaşabilir. Ama hayallerinizi rakiplerinizle paylaşamazsınız. Bu okulda işler böyle yürür. Bazıları güler, bazıları ağlar.

Acaba aynı yaştaki öğrenciler geceyi birlikte geçirdiklerinde böyle bir konuşma mı oluyordu?

Bana geçen yılki kampta Keisei ve arkadaşlarımla geçirdiğim zamanı hatırlatan bir geceydi.

{Yarın bölüm yok.}