Elitler Sınıfı -    Cilt 20.5 - Bölüm 18 - Buluşma

Kar yağışı geçmişti ve kalın bir şekilde biriken karlar eridikçe tablolar çiziyordu.

Gölgelerde hâlâ biraz kar kalmıştı ama muhtemelen bu sadece bir zaman meselesiydi.

Yine de, Ryūen tarafından yıl sonuna doğru böyle aranmak…

Okul festivalinde benimle sohbet etme şansı oldu, hatta tesadüfen okul gezisinde aynı grupta yer aldık ama ondan sonra herhangi bir etkileşimimiz olmamalıydı.

Kış tatilinin ortasında, sınavlarla ilgili herhangi bir konuşma hayal etmek zordu.

Sorunun ne olduğunu bilmeden, Keyaki Alışveriş Merkezi’nin Kuzey girişine neredeyse tam olarak söz verdiğim saatte vardım.

Ryūen orada değildi, onun yerine başka biri kollarını kavuşturmuş duvara yaslanmıştı.

“Katsuragi? Bu bir tesadüf değil, değil mi?”

Keyaki Alışveriş Merkezi henüz açılmamıştı. Mağazaya giren ilk kişi olmanız gerekmediği sürece o saatte orada olmanız için hiçbir neden yoktu.

“Ryūen’den bir telefon aldın, değil mi? Benim için de aynısı geçerli.”

Katsuragi de arandıysa, bu sadece havadan sudan bir konuşma gibi görünmüyordu.

“Ryūen’in bir şey olduğunda tek taraflı olarak bizi çağırması kötü bir alışkanlık.”

A sınıfından Ryūen’in sınıfına geçtiğinden beri Katsuragi, Ryūen’le birlikte pek çok olayda aktif rol oynamıştı.

“Oldukça iyi bir stratejist olmuşsun. Görünüşe göre Ryūen bile senin yeteneklerine güveniyor.”

“Bu çok hoş olurdu.”

Mutlu bir ifade sergilemese de, tamamen hoşnutsuz da görünmüyordu.

“Peki, aramanın sebebi nedir?”

“Bilmiyorum. Ryūen’e doğrudan sormanız gerekecek.”

Aynı şekilde çağrılmış olması muhtemel Katsuragi’nin bile konuşmanın ayrıntılarından haberdar olmadığı anlaşılıyordu.

“Bunun tatsız bir plan olduğunu tahmin etmiş olmalısın. Eminim sen de bunun farkındasındır.”

“Eh, sıkıntılı bir mesele olma ihtimali var.”

“O zaman görmezden gelebilirdin.”

“Bu daha sonra daha fazla sorun yaratmaz mıydı?”

“Bu sıradan öğrencilerle sınırlı. Arada sırada adın geçiyor ama en yüksek övgüyle bahsediyor. Bu, senin artık yenemeyeceği bir rakip olduğunu anladığının kanıtı.”

“Övgü mü? …Hayal bile edemiyorum.”

“Onu silmek, ezmek, öldürmek. Bunlardan herhangi biri büyük bir iltifat olurdu, değil mi?”

“Bu bir iltifat değil. Bu bir felaket.”

Katsuragi ağzının kenarlarını hafifçe kaldırıp gülümserken, bunun yarısı Katsuragi’nin alaycılığı olabilirdi.

“Sınıf dışında ona denk ya da ondan daha iyi kimse yok.  Ve onunla gerçekten konuşabilecek kimse yok.  Bu anlamda, senin varlığın da onun için önemli.”

Sakayanagi de onun dengi ya da daha iyisi olmak açısından iyi olabilirdi ama Sakayanagi onun tam karşısında alt edilmesi gereken bir rakipti.

Birbirimizle dürüstçe konuşabileceğimiz bir ilişkimiz yoktu.

“Yine de, avantajlı unsurlara sahip olduğun özel bir sınav olmasına rağmen Sakayanagi’yi yenebilmiş olman şaşırtıcı. Bu onun gururunu biraz kırsa iyi olurdu.”

“Sakayanagi elinden geleni yaptı ve kaybetti, bu yüzden yenilginin etkisi sınırlı olacaktır. Biz sadece birçok şeyin bizim lehimize sıralanması nedeniyle bir galibiyet aldık.”

“Ama bu aynı zamanda amuda kalksanız bile güçlü yanlarınız olmadan kazanamayacağınız özel bir sınav.”

Katsuragi, zaferimizin inkar edilemez bir şekilde sınıfın gücünden kaynaklandığını övdü.

“Öte yandan, sınıfınız Ichinose’nin sınıfının çok gerisinde görünüyor.”

“O sınıf her türlü özel sınava olumlu bir tavırla yaklaşıyor, temellere bağlı kalıyor ve kendini bir arada tutuyor.”

Katsuragi, onun kolaylıkla yenilebilecek bir rakip olmadığını analiz etti.

“Sınıfımızın görevi açık. Akademik yeteneğimiz diğer sınıflara kıyasla ezici bir şekilde düşük. Bu konuda bir şeyler yapmalıyız; aksi takdirde gelecekte birçok olumsuz savaşla yüzleşmek zorunda kalacağız.”

Zorluklar görülebiliyordu, ancak bunları iyileştirmek inanılmaz derecede zor olacaktı.

Akademik yetenek bir gecede elde edilebilecek bir şey değildi.

 “Son özel sınavda onlara kısa vadeli kazanımlardan vazgeçmelerini ve tüm sınıfın akademik yeteneğini yükseltmelerini söyledim, ancak Ryūen dinlemek istemiyor gibiydi.”

Doğrudan bir yaklaşımla kazanamazlarsa, el altından taktiklere ve sürpriz saldırılara güvenme eğilimindeydiler.

“Ancak, sadece kendi haline bırakmak bir atılım ya da mevcut duruma bir çözüm getirmeyecektir. İnsanlar bilinçsizce rakiplerini seçmekle ilgilenirler. Ryūen sınıfın tüm üyelerini uzuvları gibi kullanır, ancak yine de her zaman değer verdiği ve neredeyse hiç kullanmadığı öğrenciler olacaktır.”

“Bu sadece yeteneklerle ilgili değil, değil mi?”

Ishizaki ve Albert gibi itaatkâr, başını kolayca belaya sokma eğiliminde olan öğrenciler ile asi ve yanlış yapmaktan hoşlanmayan öğrenciler varsa, Ryūen’in birincilere değer vermesi doğaldı.

“Evet. Bu sadece yeteneklerle ilgili değil. Bunun izlerini başka yerlerde de görebilirsiniz. Garip, değil mi?”

“Evet.”

“Bu yüzden Ryūen’in pek kullanmadığı öğrencilerin fazladan zamanları olduğunu ve aktif olarak çalışmayı öğrenebileceklerini düşünüyorum. Tabii ki onun haberi olmadan.”

Ryūen bunu duysaydı, gereksiz şeyler yaptığı için Katsuragi’yi azarlar mıydı?

Yüzeyde öfke gösterse bile, Katsuragi’nin eylemlerini gerçekten durduramayabilirdi.

Bu kadar büyümüş olan Ryūen bunu gerekli bir önlem olarak değerlendirmeliydi.

Katsuragi’yi avlamak için büyük miktarda para ödemesinin nedenlerinden biri de buydu.

“Bu kadar önemli bir şeyi duymamın sakıncası var mı?”

“Garip ama bir sırrı biriyle paylaşmak bazen zihinsel sağlığınıza yardımcı olabilir.”

“Sonuç olarak, Ryūen’e söyleyebilirim.”

“Eğer o tür bir insan olsaydın, seni yargılamakla yaptığım hatayı düşünmek zorunda kalırdım.”

Bana olan güvenini bu şekilde ifade etti.

Ve bir ihaneti önlemek için ustaca baskı uyguladı.

O sırada Katsuragi konuşmayı yarıda kesti ve yüzünü bana döndü.

“İşte yüzsüz adam geliyor. Geç kaldığını düşünmüyor gibi.”

Öfkeyle duvardan uzaklaşan Katsuragi’nin bakışlarını takip ettiğimde Ryūen’in yavaşça bize doğru yaklaştığını gördüm.

Sol bileğinde, belki de bir markette durmaktan kalma plastik bir poşet vardı.

“Görünüşe göre hepimiz buradayız.”

“En azından Ayanokōji’den özür dilemen gerekmez mi?”

“Bilmiyorum. Yılbaşı tatili sırasında çağrılmadığın için minnettar ol.”

Katsuragi’nin özür dilemesi için ısrar etmesine rağmen, bunu duymazdan geldi ve yürümeye başladı.

Katsuragi ve ben kısa bir an için “Başımız belada” der gibi bakıştık. Ryūen plastik bir poşetten bir hamburger çıkardı ve boş poşeti cebine koydu.

Ambalaj kâğıdını yırtarak açtı ve sanki kahvaltıyı kaçırmış gibi yemeye başladı.

Katsuragi ona şaşkın bir ifadeyle baktı ve en azından yemeğini neden önceden bitiremediğini merak etti.

“Beni ve Ayanokōji’yi neden dışarı çağırdın duymak isterim.”

Sert bir tonla sorulmasına rağmen, hemen cevap vermeye niyeti yoktu.

Bunun yerine sessizce yemeğini çiğnemeye devam etti.

Bunu birkaç kez tekrarladıktan sonra, midesi doyduğunda nihayet konuşmaya başladı.

“Üçüncü sınıflardan ilginç haberler duydum. Görünüşe göre, üçüncü dönemde bizi büyük bir engel bekliyor ve aynı sınıftan diğer öğrencilerle karşılaşacağız.”

“Büyük bir engel mi? Final sınavından bahsediyorsun, değil mi? Bunda şaşılacak bir şey yok.”

Daha yoğun geçecek final sınavları için hazırlıklar birkaç kez ve çeşitli şekillerde teyit edildi.

Ryūen’in bizi zaten bildiğimiz bir şeyi söylemek için çağırdığına inanmak zordu.

“Bunun sadece final sınavı olmaması mümkün değil mi?”

Katsuragi’nin cevabına karşılık olarak, hafif bir gecikmeden sonra araya girdim.

“Üçüncü dönemin sonuna odaklanıyoruz ama başka bir şey de olabilir.”

“Sen de mi bir şeyler duydun Ayanokōji?”

“Üçüncü dönemin başında bazı öğrencilerin okuldan atılmasına neden olabilecek özel bir sınav yapılabileceğini duydum. Ama ne kadar doğru bilmiyorum.”

Ryūen de aynı şeyi duymuş olabilirdi ve bunu duyunca sırıttı.

edit: ayanokojiaynıben

çeviri: erdb