Elitler Sınıfı - Cilt 6 - Başlangıç

Cilt 6 – Önsöz

Kushida Kikyou’nun Monologu

İnsanlar gerçekten kendi ideallerine göre mi yaşarlar sizce?

İnsanları bilmem ama ben öyle yaşıyorum.

Kendi idealime göre bir yaşam sürmeye alıştım hatta.

Kendimi bildim bileli, hemcinslerime göre daha güzel olduğumun farkındaydım. Ezberim de çok iyiydi, bu sayede akademik başarım da vardı. Spora olan yeteneğim, kendime özgüven aşılamama ve atletik bir vücuda sahip olmama yardımcı oldu. Sosyalleşmekte benim işim sayılır.

Sadece çabuk öğrenen birisi değil aynı zamanda olaylara da kolay adapte olan birisiyim.

Peki bu yeteneklerimle, mükemmel insan mıyım?

Eğer bu soru bana soruluyorsa, cevabım hayır olurdu.

Benden daha güzel bir sürü kız, benden daha zeki bir sürü insan var bu dünyada. Tabii, olması da doğal bir şey.

Fakat, insanların asla kaybetmeyi göze alamadığı şeyler vardır. İster görünüşüyle olsun, ister başarısıyla, ister de sesiyle.

Kim uzmanlık alanında başkasına yenilirse, sinirden deliye döner.

Benim gibi ortalama bir insan için, bu kaybedişler aşağılık kompleksine dönüştü..

Ne zaman yakınımdan birisine kaybetsem, sarsılır kendimden geçerim. Her kaybedişimde, kalbimdeki karanlık büyür. Hatta bazen yoğun stresten dolayı bulantılarım oluyor, kusuyorum.

Işte gerçek böyle korkunç.. sıradan olmadığımı biliyorum, bundan eminim. Ama bir dahi olmadığımın da farkındayım.

Çocukken her şey harikaydı. Küçücük bir şey yapsam herkes beni över, sırtımı sıvazlardı. ‘Harika çocuk, dahi’ derlerdi. Çok iyi hissederdim, heyecandan eteklerim zil çalardı.

İlokulda sınıfta ne yapsam en iyisi bendim. Sınıfın kahramanı sayılıyordum hatta. Onların idolüydüm.

Ortaokula başladıktan sonra, iyi olduğum her alanda benden üstün olan bir sürü insanla tanışmaya başladım.

Onlar, yenme ihtimalim olmayan insanlardı. Bu gerçek kalbimde çok büyük bir yara açtı.

Ben de bir çare düşünmeye koyuldum, bu acıma son vermek için.

Kimseye yenilmeyeceğim bir alan arayışına girdim. Insanların saygısına ihtiyacım vardı, bana saygı duymalarını, imrenerek bakmalarını istiyordum.

Fakat ne derslerde ne de atletizmde kimseye yetişemedim, hep önüme geçtiler.

Gel zaman git zaman derken, aradığım cevabı buldum─── herkesin ‘güvenini’ kazanacaktım, benden başka kimseye güvenemeyeceklerdi.

Herkesten daha popüler olarak, üstünlük hissime kavuşacaktım tekrar.

Gördüğünüzde midenizin bulanacağı çocuklara elimi uzatıp, çirkinlikten yüzüne bakılmayan kızlarla konuştum, yüzüme sahte bir gülümseme takıp tüm duygularımı kalbimin derinliklerine iterek ‘sahte nezaket’ sundum herkese.

Böylece popüler oldum. Sınıf arkadaşlarım, senpai’lerim,  kouhai’ler, öğretmenler, veliler hatta sokakta gördüğüm insanlar arasında bile ünlendim.

Herkes tarafından sevilen birisi oldum ve bu alanda kimseye yenilmedim.

Istediğime kavuştuğum fark ettiğim gün, çok mutlu oldum.

Ayrıca, aynı gün başka bir şeyi daha anladım. Güven hassastı: zaman ve ilgiye muhtaçtı.

Ve bu güvenin arkasında gizlenense ‘sırlardı.’

Eğer birisine kalpten güven duymaya başladıysanız, içinizdeki tüm sırları dökersiniz ona.

Sınıfımdaki çocukların nerdeyse hepsinin kimi sevdiğini biliyordum, hatta sınıfın en zeki çocuğunun yaşadığı sıkıntılara kadar her şeyi öğrenmiştim. En olaylı sırlardan en küçük sırlara kadar hepsini öğrendim. Hatta bilgi toplamaya kadar ilerledim.

Ne zaman arkadaş edinip onların dertlerini dinlemeye başlasam, kalbim küt küt atardı.

Sakladıkları sırları öğrendikçe, sevinçten çılgına dönüyordum.

Etraftaki en güvenilir insan bendim. Hatta bu artık yaşama sebebime dönmüştü.

Fakat… vaktinde fark edemediğim bir şey vardı.

O güven, yalanlar içinde yaşandığı zaman anlam kazanıyordu.

Her günümü, stres içinde geçirmeye başladım.

Ve sonra…… o olay oldu. Her şey değişti. Kendimi durduramadım───

Fakat elimden bir şey gelmiyordu artık.

Çünkü çoktan herkesin gözünden düşmüş, reddedilmiştim.

Benim canımı yaktılar. Ben de onların canını yaktım.

Dişe diş, kana kan. Intikam, intikam demişler..

Etkiye, tepki vermişken neden şikayet ediyorlardı ki?

İdeal yaşamımdan dolayı, herkesin gördüğü buruk bir Kushida oluverdim.

Herkesin saygısı ve imrenmesinin yerini nefret ve korku aldı.

Bu hale gelmesini ben de istemezdim.

Istediğim tek bir şey vardı: herkesin güveni.

Kendimi yine üstün hissetmek için..

Işte bu yüzden kendime söz verdim. Bir daha aynı hataları yapmayacağıma dair.

Yeni okulumda sıfırdan bir giriş yapma fırsatım vardı. Çok heyecanlıydım. Bu sefer başaracağıma inancım tamdı. Kararlıydım.

Ama……

Ama……

Açılış töreni, yeni hayatıma atacağım ilk adım olacakken kabusum oluverdi.

Horikita Suzune ile daha okula gitmeden otobüste karşılaştım.

Okuldaki ‘o olayı’ bilen birisiydi.

O burada olduğu sürece, asla ama asla istediğim huzura, hedefe kavuşamayacaktım.