Elitler Sınıfı - Cilt 11.5 - Bölüm 23 -Farkındalık

Cilt 11.5 – Bölüm  23 -Farkındalık

Sabah, avm’nin en çok kalabalık olduğu saatlerindeyiz.

Burada konuşursam dikkat çekebilir. Nasıl sohbete girsem diye düşünürken, hemen müdahale etmeye karar verdim.

En büyük avantajım,  Matsushita’nın sınıf arkadaşım olması.

Ikimizin görüşmesi garipsenmez. Sınıf arkadaşıyız sonuçta.

Hafiften hızlanarak köşeden döndüm, Matsushita’nın ayağıma gelmesini bekliyorum.

Peşimden gelmezse,  Kei’yi halletmesi için arkasından yollarım.

Yaklaşık 10 saniye sonra,  Matsushita köşeyi dönüp önüme çıktı.

“Ohaaaaaaaaaa!?”

Burada olmamı beklemiyor olacak ki şaşırıp çığlık attı. Beni takip ettiği o kadar belli ki…yoksa niye böyle aşırı bir tepki versin?

“Beni niye takip ediyorsun?”

Bu sorumu sorarken, Matsushita  sağ elini göğsüne hafifçe vurarak kendisini sakinleştirmeye çalıştı.

“Takip derken?… asıl bu soruyu ben sormak isterdim ama yakalandım galiba.”

Tavrımı görünce, basitçe bir bahane uydurmanın işe yaramayacağını düşünmüştür.

Fakat neden peşimde ya?

En önemli soru bu.

Selam vermek istiyorsa, saklanmasına gerek yoktu.

“Eh, seni takip etmemin bir sebebi var, tabii Ayanokouji-kun.”

Matsushita sağa sola bakıp yakınlarda kimse olmadığından emin olunca, beni takip ettiğini itiraf etti.

Matsushita ile bağım derin değildi.

Matsushita’nın tavırlarından gardını sağlam tuttuğu belli oluyordu. Gerçek düşünceleri belli olsun istemiyordur. Böylece az çok neden beni takip etmek istediğini açıklıyor.

“Sence neden takip ediyorum?”

Basit bir soru sormuyordu: psikolojik bir saldırıda bulunuyordu.

Benden bir şeyler öğrenmeye istekli olduğu kesin.

“Bilmem, anlamadım bile. Ne zaman takip etmeye başladın?”

Beni ne zaman takip etmeye başladığını fark ettiğimi söylemeyeceğim.

Sorusuna soruyla karşılık verdim.

“Tam az ön-”

“Az önce mi?”

Matsushita’nın tekrar bir soru yöneltmesini engelleyerek bir soru daha yönelttim.

Şansı olsaydı kesin: “Ayanokouji-san, ne zaman fark ettin takip ettiğimi?” diye sorardı.

“Ne zaman…. ah, müdür vekili ile konuştuğun zaman.”

Matsushita-san yalanla süsledi. Hem de müdür vekili ile beni konuşurken gördüğünü dile getirmiş oldu.

Çok geçmeden Matsushita-san pot kırdığını fark ederek hemen dudağını ısırdı.

Bense ona tuzağı çoktan kurmuştum. Müdür bey ile olan konuşmamı gördüğü için bağımızı soracağını biliyordum.

“Müdür vekili Tsukishiro ile konuştuğunu gördüm, konu neymiş, ne oldu?”

“Keyaki avm’de bakım ve onarım olacakmış, öğrenciler hangi tesisleri daha çok seviyor, nerelerde değişiklik yapılsın gibisinden sorular sordu. Şans eseri bana denk geldi soruları.”

“Oh? Öyle mi…”

Müdür vekili ile olan konuşmamdan beri beni takip ettiğini söyleyen Matsushita-san,   sohbeti kendi istediği yöne çevirerek bilgi edinmeyi planlamıştır. Fakat, tam tersi oluyor.

Tsukishiro’nun yanındaki çalışanları gördüğü için, söylediklerime inanacaktır.

“Ee, benimle konuşmak istediğine göre, sormak istediğin bir soru olsa gerek, nedir?”

“Çok sorum yok. Aklımda takılan birkaç şey var.”

Bu sözlerinden sonra, Matsushita-san  ekledi:

“Sene sonu sınavında…. Ayanokouji-kun, kumandan sendin değil mi?”

Şimdi taşlar yerine oturdu. Neden benimle konuşmaya çalıştığını şimdi anladım.

“Mental aritmetikte bana verdiğin cevapla Koenji-kun’un verdiği cevap aynıydı.”

Sorunun cevabının şans eseri doğru geldiğini söylemek… inandırıcı olmazdı.

“Orta okulda epey ilgilendim. Başarılıyımdır. ”

“Ben de. Ama seninkisi ‘başarılıyım’ diyecek seviyede değil.  Ülke çapında turnuvalara katılacak kadar iyiydin. ”

Cevabıma hemen karşılık verdi, Matsushita-san.

Galiba ilk hamlesinin boşa çıkmasından yana hoşnut değil.

“Başarılı olduğum bir etkinlik… bu arada, ulusal turnuvalara katılmışlığım da var.”

“…gerçekten mi?”

“Evet. Başarılı olduğum bir etkinlik çıkınca, şaşırdın herhalde.”

‘Bize daha önce söylemen gerekirdi ama?”

“Haklısın ama az çok beni biliyorsun? Kendimi sınıfın içinde ifade etmekte zorlanıyorum. Zaten koruma puanım olduğu için, kumandan oluverdim.  Rakibimiz de A sınıfından Sayakanagi-san idi.  Sırf mental aritmetikte bilgiliyim diye yardımcı olabileceğimin garantisi yoktu. Ben de söylemedim.”

Öz güvensiz olmak, sosyalleşmeye engeldi. Sınıfın, bendeki izlenimi buydu.

“Hmm… peki.”

Sözlerimin güvenilir olduğunu düşünse de, bu işin peşini bırakmamak adına devam etti.

“Sizi… gördüm. Ayanokouji-kun, Hirata-kun ile bankta oturup konuştuğun zamanı diyorum.”

Hirata’nın sınıf oylaması sınavından sonraki halinden bahsediyor herhalde.

Arkamda gözüm olmadığı için, izlendiğimi fark etmedim.

Tabii, bu konudan panik yapacak değilim. Uzaktan o sahneye şahit olması, pek anlam ifade etmiyor yani.

“Uzakta kaldım, çünkü yaklaşırsam fark edilirim diye düşündüm. Galiba o ağlıyordu. ”

O sahneye şahit olup neler olduğunu az çok anlaması, bilgi edinmesine yetmiştir.

Matsushita’nın amacı gün yüzüne çıkıyor.

Sözlerinden ve tavırlarından, Tsukishiro ile alakası olmadığı da ortaya çıkıyor.

“Ertesi gün, Hirata sınıfa geri döndü. Buna basit bir tesadüf demek doğru olmaz?”

Sıradan bir öğrenci sanıyordum ama 12’den vurup duruyor.

Bu tarz şeyleri bana söylemesinin bir sebebi vardı.

Amacı dedikodu yapmak, merakını gidermek değildi.

Eh, az çok meraktan soruyor da diyebiliriz ama tek sebebi bu değildir.

Hal ve tavırlarından, benimle iletişime geçmesi için kendince sebepleri olduğu belli oluyordu.

Matsushita’nın mantıklı tavırları, ani bir hevesle değildi. Önceden planlanmış bir görüşmeyi sürdürüyordu şuan.

Cümlelerini özenle seçiyor, açık vermemeye, bilgi almaya çalışıyordu.

Benimle konuşmayı planlamış, sohbetin konusunu seçmişti. Belki de avm’de yalnız görünce, harekete geçmiştir.

“Ulusal derecede mental aritmetik, hızlı koşma… bir de sınıf oylamasında Hirata’yı teselli etmiştin. Tüm bunlar… Ayanokouji-kun, kendini mi tutuyorsun? Akademik ve fiziksel başarı konusunda, gösterdiğinden daha başarılısın değil mi?”

Varlığıyla yokluğu bir olan benimle özellikle iletişime geçip, sohbeti yönlendirmeye çalışıyordu. Yeteneklerimden emin olamadığı için, bu sohbeti ediyoruz büyük ihtimalle.

Bir yıllık sınıf arkadaşım olan Matsushita’dan beklenmedik bir hamle oldu.

…hemen bir sonuca ulaşıp ana konuya yön verdim.

“A sınıfına çıkalım diye mi soruyorsun bu soruları?”

“…Yani yetenekliyim diyorsun?”

Matsushita-san, sözlerimden bir çıkarımda bulunmuş.

“Kendimi tutuyor gibi göründüğüm doğru.”

“Neden peki? Bu okulda iyi notlar almak kötü değil ki?”

Üstün olduğunu düşünen Matsushita-san, beni sorgulayarak eleştirmeye başladı.

“Çünkü… dikkat çekmekten hoşlanmıyorum. Bir anda notlarım yükselirse, sınıftakiler kendilerine ders vermemi isteyecekler? Öğretmek benlik değil. Fiziksel olarak da öyle, sporda yardım isterler.”

“Demek olay bu.”

Matsushita-san’ın kendi yeteneklerini saklamasına benziyordu. Bahanelerim onunkilere benzediği için beni anlayacak, inanacaktır.

“Sınıfta başarılı ol lütfen. Eğer başarılıysan, kullanmanı isterim. Sınıfın zafere ulaşması gerek. Yeteneklerin çok iyiyse, lider olmak için elinden geleni yapmalısın. Ben sana tam destek veririm, Ayanokouji-kun.”

Horikita’nın düşünceleriyle uyuşuyor. Hani, yetenekliysen kullan falan.

“Ben de aynı fikirdeyim.”

“Eh?”

Hemen razı gelmemi beklemiyor olacak ki şaşırdı.

“Fakat yüksek beklentin olmasın. Gücümün 70-80%’ini kullandım. Tüm gücümü kullansam dahi, ne akademik başarıda ne de sportif başarıda Hirata’yi geçemem.”

Şimdilik okul hayatımı bir kenara koymalıyım. Öncelikle  Matsushita-san’ın beni kabullenmesi gerekiyor.

Yeteneklerimi sakladığımı direkt itiraf ederek, ona başka sırrım olmadığı izlenimini de vermiş oldum.

Bu durumdan bahsetmedi ama Matsushita-san da gücünü gizlediğini fark ettim.

Bu psikolojik savaşında önde olduğunu düşünebilir. Bunun sebebi de, gücümü daha önceden düşünüp bu konuşmayı planlamasından kaynaklı.

“Ne? Gücünün  70-80%’ini mi kullanıyorsun… doğru mu bu?”

Matsushita-san’ın gücümün Hirata-kun’dan üstün olduğunu anlamasına imkan yok. Yine de sordu.

“Evet.”

Kafamı hafifçe sallayarak onayladım ama Matsushita-san pek inanmıyor gibi.

“Peki ya, Karuizawa-san ile olayın ne?”

“Anlayamadım?”

“…Hirata-kun ile ayrılmasının sebebi sensin ya.”

“Bunu nerden duydun ki?”

“Bu kişisel düşüncem…. bence sebebi sensin, bu ayrılıkta payın var.”

Demek Matsushita-san, önceden araştırma yapmış. Ve bu yüzden şüpheleri kolayca gitmiyor.

Bu arada, Matsushita-san’ın özgüvenli tavırları yerle bir oldu.

“Karuizawa-san neden seni özel birisi olarak görüyor….Hirata-kun ile ayrılmasına sebep olacak kadar seni özel kılan ne? Bunu söylemeni istiyorum.”

“Bunun sebebi, huh…”

Hirata gibi popüler olmadığım için, Karuizawa’nın bu tavrına anlam verememiş?

“Seni özel olarak görmüyor demeyeceksin herhalde?”

“…görüyor bence.”

Matsushita  hafifçe başını sallayarak, gülümsedi.

“İşte. Ayanokouji-kun, senin daha faz-”

“Yok… bence bir şeyleri yanlış anlıyorsun.”

“Yanlış anlıyorsun derken? Sana soruyorum çünkü bu konundan eminim ben.”

“Karuizawa ile ilişkimin… sıradan olmadığı, doğru.”

“Ben de bu sebeple gücünün sınırını bilmek istiyorum, Ayanokouji-kun.”

“Yok, o konu-”

“Bu konuyu geçtik ya, sadede gelsen. Sebebi söyle işte?”

“Anladığın gibi değil. Nasıl söyleyeceğimi de bilemedim şimdi.”

Lafı dolandırırken bakışlarımı uzak bir noktaya diktim.

Konunun peşini bırakmayan Matsushita’ya bakmadan, açıklamaya devam ettim:

“Söylemesi biraz…. eh, nasıl desem yani…. sanırım Karuizawa’ya ondan hoşlandığımı belli etmemden dolayı, beni özel birisi olarak görüyor. Beni özel görmekten çok, bana karşı garip bir farkındalığı var demek daha doğru olur. ”

‘Eh…?’

“…Eh?”

Göz göze geldik.

“Karuizawa-san gücünü fark ettiği için seni özel birisi olarak görmüyor mu?”

“O konunun alakası yoktur bence.”

“Ama– Birisine güzelce açıldın diye, iyi niyetini gösterdin diye, kimse seni özel olarak düşünmez.”

Matsushuta ile arayıp kapatıp omuzlarına dokundum. Matsushita bu ani tavrıma şaşırıp donakaldı.

Gözlerinin içine bakarak:

“Matsushuta, senden hoşlanıyorum. Benimle çık lütfen.”

“Ne–!”

Matsushita’nın aklı şaşa dursun, ben ellerimi ondan çektim.

“Birisi sana böyle açılsaydı, görmezden gelebilir miydin?”

“D-demek şaka yapıyordun, ah. Demek olay bu… demek böyle oldu…..ah.”

Ona söylediğimi fark ettirmeden idrak ettirmenin yolu, direkt tecrübe etmesini sağlamaktı.

Karşı cins böyle bir ciddiyetle açılırsa size, ondan nefret etmediğiniz sürece, onlara ister istemez dikkat kesilirsiniz. Onlara karşı bir farkındalığınız olur.

“Hirata ile ayrılmasının tesadüf olduğunu düşünüyorum. Onlar ayrıldıktan sonra, ona açıldım zaten. ”

Ona henüz açılmadığım için, Matsushita teyit edemez.

“… Demek öyle. O zaman seni takip ettiğim için özür dilerim.”

“Bir ricam olacak. Karuizawa ile-”

“Tamam. Kimseye söylemem.”

Kesin ricamı kabul etti diyemem. Yüzde yüz güvenmiyorum yani.

Ama bir süre kafasını bunlarla meşgul edecektir.

Kei ile aramdakini de herkesle konuşamaz. Oldu ki konuştu diyelim. Duyarsam, Matsushita ile yaptığımız bu sohbete zarar vermiş olacak. Bunun bilincindedir.

✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩