Elitler Sınıfı - Cilt 12 - Başlangıç: Gizemli Öğrenci

Cilt 12 görsel kapağı.

Cilt 12 – Başlangıç: Gizemli Öğrenci

İki ay önce, Şubat’ın bir gününde…

Tokyo’da yer alan bir tesisteki toplantı odasında, 40’larındaki bir adam ekranda görüntülenen bilgileri sesli okuyor; bir genç de onu sessizce dinliyordu.

Bu genç 15 yaşında, lise eğitimine geçmek üzereydi.

Bununla birlikte sıradan bir çocuk da değildi.

Beyaz Oda olarak bilinen gizli bir kuruluş tarafından, özel bir eğitime tâbi tutulmuş biriydi.

“Böylece, Ayanokouji Kiyotaka ve diğer 156 10. sınıf öğrencisine ait verinin üzerinden geçtik. Hepsini ezberledin mi?”

Tsukishiro denen adam, geçen yıl boyunca bir liseden topladığı tüm veriyi bu çocuğa gösteriyordu. Ad soyad, doğum tarihi ve önceki okulu gibi standart bilgilerden tut; ebeveynlerine, kardeşlerine, aldığı notlara, çocukluğundan itibaren imza attığı başarılara ve hatta sıklıkla etkileşime geçtiği arkadaş kitlesine kadar hemen hemen her şeyin yer aldığı bir veri tabanıydı bu.

Derin bilgiler içeren, okuldaki sınıf öğretmenlerinin dahi öğrenmesine izin verilmeyen çok gizli bir toplantı gerçekleştiriyorlardı.

“Fark ettiğinden eminim ama Ayanokouji-kun’un nisanın sonu gelmeden okuldan atılıp Beyaz Oda’ya geri dönmesi çok önemli. Planı daha fazla geriye atma imkanımız yok. Hareketlerine de dikkat et. Kimsenin bir şey öğrenmediğinden emin ol. Eğer hükümet bu işi öğrenirse… Sensei’in adı lekelenebilir.”

Tsukishiro’nun açıklamasından sonra, Beyaz Oda öğrencisi yavaşça elini kaldırdı.

“Yani gereksiz yere dikkat çekmekten kaçınmam gerektiğini söylüyorsunuz, değil mi?”

“Kesinlikle. İşte tam da bu sebeple yalnız senin gibi, öğrenci rolü kesebilen biri bu işin üstesinden gelebilir. Sana elimden geldiğince yardım edeceğim. Fakat, Sakayanagi’nin tarafı şu andan itibaren kesinlikle çok daha dikkatli davranacaktır. Bu da yapabileceğim hamlelerin büyüklüğünü kısıtlıyor.”

Çocuk anladığına dair sinyaller verse de, tatminsizliği yüzünden okunuyordu. Öyle ki Tsukishiro görmezden gelemedi.

“Bazı şikayetlerin var yüzünden anladığım kadarıyla?”

Tsukishiro önce arkasını dönüp Ayanokouji’nin ekrandaki resmine baktı, sonra önüne dönüp çocukla göz göze geldi.

“Onu, Ayanokouji-kun’u şaheserimiz olarak övmemizden pek hoşnut değilsin, haksız mıyım? Beni okula yollamakla kalmayıp, Beyaz Oda tam yeniden işleve geçmişken bir anda deneyleri durdurup beni saf dışı  bırakıyorlar diyorsundur içinden. Ve tüm bunlara gösterdiğin tepkiyi göz önünde bulundurduğumda, oldukça alttan aldığını itiraf etmeliyim. Burada yetiştirilen birisi olarak, yaşadığın küçük düşürülme hissi katlanılmaz olmalı.”

Tsukishiro konuştuğu esnada bu noktayı şiddetle vurguladı.

Rekabet duygusunu ateşleyerek, çocuğun kendi potansiyelini aşması için kışkırtıyordu.

‘Ayanokouji Kiyotaka bizim başyapıtımız, evet.’

Bu kelimeleri her duyduğunda, çocuğun zihninde açığa henüz çıkmayan çekişme güdülerinin uyanacağını düşündü.

Tsukishiro her şeyi kusursuzca hallettiğini sansa da, gerçekte çok önemli bir noktayı atlamıştı.

Beyaz Oda’da yetişen tüm zihinlere empoze edilen bir fikir vardı. O bundan haberdar değildi.

[Ayanokouji Kiyotaka’dan daha üstün birisi ol.]

Bu empoze edilen fikir, onların ‘kin duymalarını’ körüklüyordu.

Tsukishiro gibi Beyaz Oda’da yetiştirilmemiş birisi için bunu anlamak imkansızdı.

Duydukları nefret zaman zaman içlerinde tutamayacakları seviyeye geldiğindeyse, gözlerini karartıp dikkatsiz hamlelerde bulunuyorlardı.

“Her şey hazır. Tek yapman gereken şey; yeteneklerini çekinmeden sonuna kadar kullanmak. Dosyana şöyle bir göz attım da harika birisin. Şikayet edebileceğim tek bir noktan yok. Eğer bu seviyede yeteneklere sahipsen, onu okuldan attırmak çocuk oyuncağı gibi olacaktır. Haksız mıyım?”

Açıklaması, saçma sapan bir provokasyonla sona erdi.

Adam sonrasında ekranı kapattı.

Oda bir an karanlığa gömülse de çok geçmeden tavandan saçılan ışıklar eşliğinde tekrar aydınlandı.

“Eh, eğer başka sorun yoksa burada bitiriyoruz. Zaman çok kıymetli, malum.”

Bunu duyan çocuk, hiçbir şey olmamış gibi arkasını dönüp odadan ayrılmaya koyuldu.

Tsukishiro’nunsa bu sakin tavra istinaden hafiften canı sıkılmıştı.

Sezgileri ona, konuşması esnasında bir yerde hata yaptığını söylüyordu.

Yine de ağzından çıkan sözleri geri alması imkansızdı.

“Bir dakika— seninle kesinleştirmeyi unuttuğum bir şey daha var.”

Tam odadan ayrılacakken, çocuğa arkasından seslendi.

“Benden bir şey gizlemiyorsun, değil mi?”

Çocuk onun tarafında olsa dahi, enstitüdeki herkes ortak görüşler paylaşmıyordu. Tsukishiro da bunun farkındaydı.

Eğer hiç göz göze gelmeselerdi, kolayca halledilebilecek bir iş ters köşeyle sonuçlanabilirdi.

Seslenmesinin ardında yatan neden buydu.

Çocuk arkasını dönmeye tenezzül etmeden başını sallamakla yetinip sessizce odadan çıktı.

Tsukishiro yalnız kaldığında, ekrana dikkatini vermeden önce bir kez daha ışıkları söndürdü.

Ekranda görüntülenense, Ayanokouji Kiyotaka’nın Beyaz Oda’da geçirdiği süre boyuncaki tüm verilerdi.

“Tanımlamak için çok tasvip ettiğim kelimeler olmasa da… O harbiden bir canavar.”

Akademik yeteneklerinin kusursuz olduğunu söylemeye gerek bile yoktu, fiziksel yetenekleriyse yetişkinleri dahi utandıracak düzeydeydi.

Profesyonel dövüşçülere karşı sergilediği performanslar zaferden başka bir şeyle sonuçlanmamıştı.

“İki Beyaz Oda öğrencisi arasında gerçekleşecek bir savaş… adil bir dövüş olur mu acaba?”

Tsukishiro tabii ki de çocuğun kazanmasını sağlama almak adına zekice önlemler almıştı.

Yine de tüm bunlara rağmen, zafer kesin değildi.

“Ya avcı ya da av olacak… bu işler böyledir. Çocukların arasında bir oyun gerçekleşecek ama ilginç olacağı kesin.”

Bir yetişkin olarak Tsukishiro endişeli değildi. Görevlendirildiği işi yavaşça tamamlıyordu sadece.

[Ç.N: Öğrencinin kız mı erkek mi olduğu net değildir.]

Çeviren: lightningbridge

Düzenleyen: Fatoshisme

★ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ★