Elitler Sınıfı -    Cilt 18 - Bölüm 13 - Festival Öncesi

Şaşırtıcı bir şekilde, diğer sınıflardan birçok erkek açılır açılmaz restorana koştu. Yemek yemekten ziyade kostümlü kızlara bir göz atmak isteyen daha fazla kişi var gibiydi, ki bu bizim için sorun değildi. İlgi odağı olmaya alışık olmayan hizmetçiler için iyi bir deneyim olacaktı.

Genelde çok sakin olan Matsushita bile biraz gergin görünüyordu. Sato ve Mii-chan’ın hareketleri antrenman sırasında olduğundan çok daha durgun görünüyordu.

Hemen ardından, yerde zıplayan plastiğin sesi tüm sınıfa yayıldı. Bunun nedeni Mii-chan’ın tepsideki bir bardak suyu kaydırmasıydı. Söz konusu kişi, havayı ikiye böler gibi görünen bu ağır olay karşısında donup kaldı. Tüm bunların ortasında hemen harekete geçen Matsushita oldu.

“Çok özür dilerim.”

Sakin bir ses tonuyla Mii-chan’ın omzuna hafifçe vurduktan sonra ona temiz su getirmesini söyledi. Sonra da yerleri temizlemek için bir bez getirdi.

“Çok iyi gidiyorsun Matsushita-san, ilk kez hizmetçilik yaptığına inanamıyorum.”

“Teşekkür ederim.”

Bir kenarda durup izleyen Horikita da Matsushita’nın olağanüstü hareketlerinden etkilenmişti.

“Yarın sen de hizmetçi olarak katılacaksın, değil mi?”

Horikita’nın olaya şahit olduğunu fark ettikten sonra bunu sordu.

“Aslında yönetici olarak bulunacağım. Duruma göre müşterilere de hizmet edeceğim ama açıkçası emin değilim.” Horikita her zamankinden farklı olarak biraz çekingen cevap verdi.

“Kimse senin gülümseme konusunda iyi olduğunu düşünmüyor, o yüzden iyi şanslar.” Horikita’ya dönerek söyledim.

Eminim hizmetin kendisi hakkında endişelenmiyordur ama gülümsemek zor olabilir.

“Oldukça rahat görünüyorsun.”

“Sanki buradaki iş bugün bitecekmiş gibi.”

%90 hazırlık ve %10 üretim gibi ve yarın yapmamız gereken tek şey evrak işleri.

“Belki seni de tezgahlara atamalıyım.”

“Sırf kişisel bir şikâyet yüzünden beni yeniden atama.”

Horikita kötü bir şey söylemeye başladı ama ciddi olmadığı için hemen geri adım attı.

“Şimdilik Matsushita-san burayı kolaçan edebilecek gibi görünüyor, ben de bir süreliğine ayrılacağım.”

“Diğer sınıfları gözlemlemeye mi gidiyorsun?”

“Ne tür bir eğlence olacağını kendi gözlerimle görmek istiyorum.”

“Acele etme.” Bu arada ben de yarınki bekleme odası için yer hazırlamaya çalışacaktım.

Yaklaşık bir saat sonra Horikita hizmetçi kafesine döndü.

“Ben geldim. İşler nasıl gidiyor?”

“Birkaç küçük hata oldu ama şimdi hepimiz yerleştik ve her şeye alışmaya başladık.”

“Ön hazırlık için teşekkürler.”

Bu prova olmadan, direkt festival günü içinde kendimizi geliştirmeye çalışsaydık tehlikede olabilirdik. Katılımcılar olmadan alıştırma yapmanın, üçüncü taraf izleyicilerle gerçekten yapmaktan tamamen farklı olduğunu biliyordum. Açılıştan bu yana tam kapasite çalışan Matsushita toparlandı ve yanıma geldi.

“İyi iş çıkardın Matsushita-san. Bu kadar iyi performans göstermen beni gerçekten şaşırttı.”

“Teşekkürler. Herkes daha iyiye gidiyor. Yarın iyi bir şekilde başlayabilmeliyiz.” Matsushita’nın ifadesi biraz sertti.

“Sorun nedir?”

“Sanırım daha fazla sabotaj olabilir, bu konuda biraz endişeliyim.”

“Sabotaj mı?”

“Ryuen-kun sınıfıyla geldiğinde, Ishizaki-kun ve diğerlerini getirip bardaklarda böcek falan olduğunu söyleyeceklerinden korktum…”

Horikita ve ben bir an bakıştık, sonra dikkatimizi tekrar Matsushita’ya çevirdik.

“Bu konuda endişelenmeyin. Alıştırma aşamasına müdahale etmek onların yararına değil. Ayrıca, öğrencilerin etkinliklere konuk olamayacağına dair bir kural olduğu için böyle bir şey yapamazlar.”

“Ryuen sergide bu kadar çok göz varken her zamanki taktiklerini kullanamaz.”

 “Endişelenmenize gerek yok.” Horikita’nın açıklamasına ben de ekleme yaptım.

Neredeyse aynı anda ikimiz tarafından da endişelenecek bir şey olmadığı söylenince Matsushita’nın yüzündeki gülümseme geri geldi.

“Nedense siz ikiniz bunu söylediğinizde farklı bir rahatlama hissediyorum.” Sanki biraz fazla çalışmış gibi rahatlamış bir şekilde göğsünü sıvazladı.

“Sen de biraz ara vermelisin.”

“Öyle yapacağım.”

Matsushita yürümeye başladı ve hafifçe sallanarak sınıftan çıktı.

“Sende fark ettin mi?”

“Neyi?”

“Her neyse, önemli bir şey değil.”

Belki de küçük bir şey olduğu için, yakınında bulunan Horikita özel bir şey fark etmemiş gibi görünüyordu.

Umarım sadece hayal görüyorumdur.

“Peki nasıl geçti? Diğer sınıflar nasıldı?”

“Gelecek yıl başka bir festival olur mu bilmiyorum ama ben çok şey öğrendim.”

Horikita ayrılmadan önce tamamlanan odayı inceleyerek durumunu kontrol etti.

“İyi görünüyor. Bir saat içinde temizliğe başlayacağız, sen de bir kez daha kontrol etmelisin.”

“Bunu sen yapsan daha iyi.”

İzin aldıktan sonra tüm okulu dolaşmaya karar verdim. Kei sanki o anı bekliyormuş gibi ortaya çıktı ve bana sarıldı. [ÇN: ne zaman usta ne zaman, bizde denedik bir şeyler ama tutmadı 🙁 ]

“Hadi gidelim.”

“Gitmemeyi tercih ederim ama beni bırakacağını sanmıyorum.”

“Seni bırakmayacağım.”

“Benle gelebilirsin, ama unutma ki sadece keşif yapıyorsuz.”

“Tabi tabi.”

Horikita her seferinde ciddiyetle karşılık verirken, Kei başından sonuna kadar rahat görünüyordu. Böyle bir fırsat her gün karşınıza çıkmıyor. Aslında, hizmetçi kafesine baktığımızda bile, diğerlerinin çoğunun kültür festivalinin tadını normal bir şekilde çıkardığı görülüyordu.

Çeviren Erdb.