Elitler Sınıfı - Cilt 7 - Bölüm 6 - Gri Renkle Tanımlanmak

Cilt 7 – Bölüm 6 – Gri Renkle Tanımlanmak

Öğlen molasında kütüphanenin boş olması beni şaşırttı.

Içeriye yiyecek sokmak yasak olduğu için, öğlen molasında burayı tercih eden azdı.

Şuan birkaç kişi içerdeydi. Anlaşılan kitap ödünç alma işlemim kısa sürecek.

“Buraya kadar gelmişken bir kitap daha bakayım bari…”

Ha bir kitap ha iki kitap, sonuçta ikisini de aynı gün verecektim. Böylece zaman kazanmış olacağım.

Elimde ‘Elveda, güzelim’ kitabını tutarken,  ilginç bir roman okuma kararıyla, gizem(polisiye) rafına geçtim.

Dedektif temalı birkaç kitap daha bakabilirim, ne de olsa elimdeki kitabın da konusu aynıydı.

Raymond Chandler’dan bir kitap alabilirsem şanslı sayacağım kendimi. Gizem rafına geldiğimde, bir kız öğrenciye denk geldim.

Rafın üst katlarından bir kitap almak için çabalıyordu. Almayı planladığı kitap erişilebilir bir noktada gibi gözükse de kitabı almayı başaramıyordu. Etrafta tabureler vardı. Fakat eteğinden dolayı, tabureyi kullanmıyor galiba.

Almaya çalıştığı kitap Emily Brontë’nin ‘Uğultulu Tepeler’ kitabıydı.

Brontë kardeşler tarafından yazılmış, dünyaca ünlü bir edebi romandı.

Kitabın özeti gizem temalı gibi görünse de aslında kitabın ana teması….romantizmdi?

Kızın almaya çalıştığı kitabı, Uğultulu tepeler’i, uzanıp elime aldım.

“Gereksiz bir iş yapıyorum şuan ama…” o sırada yanımdaki kızın tanıdık birisi olduğunu fark ettim.

“C sınıfındansın…”

Shiina Hiyori.

Ryuuen ile birlikte bizim yanımıza gelen kızdı. Bir süre yüzüme odaklanıp baktıktan sonra, beni hatırladı.

“Sen…Ayanokouji-kun’sun değil mi?” diye sordu.

Demek adımı hatırlıyor. Garip bir iletişimimiz olmuştu herhalde bu yüzden hatırlıyordur.

“Evet. Buyur…”  Kitabı ona uzattım.

“Teşekkür ederim.”

“Brontë sever misin?”

“Açıkçası, her şeye karşı nötrüm. Kitabı yanlış yere koymuşlar. Doğru rafa koymak için uzanmaya çalışıyordum.” diye cevap verdi.

 “Anladım.”

Aynı şey için uğraşıyorduk demek.

 “Bu arada, elindeki kitap… “Elveda, güzelim” demi? Tam bir başyapıt.” dedi.

Bu sözlerinden sonra, gözlerinin içi parıldadı.

“Bir arkadaşımdan direkt ödünç aldım.”

“Çok şanslısın. Raymond Chandler, şuan 10.sınıflar arasında çok popüler. Hatta bu kitap için savaşıyorlardı. Ben de epeydir buradan okumak istiyordum ama şansım yaver gitmeyince denk gelemedim kitaba.”

“Galiba kitabı üzerime alarak kötü bir şey yaptım.”

“Benim için sorun yok, ya. Zaten okudum kitabı. O kitabı tekrar okumak için ararken başka bir kitaba denk geldim. Okulun kütüphanesi çok büyük bir koleksiyona sahip. Buradaki kitapları bitiremeden mezun olacağım galiba. ”

Brontë’nin kitabını elinde tutarken gülümsedi.

“Evet, öyle olur büyük ihtimalle. Bitirmek zor.”

Buradaki kitaplar gerçekten az değildi. Özel bir kitap arayışı içinde değilseniz, bu kütüphanede zaman öldürmek için çok kitap vardı.

“Seni rahatsız ettim, kusura bakma.”

Öğlen molaları kısa ve önemliydi. Karnını doyurmak yerine, kimse rahatsız etmesin diye buraya gelmişti. Ben de yanından ayrılmaya karar verdim.

“Umm…yeni bir kitap mı arıyorsun yoksa? Eğer bir kitap daha alacaksan, sana yardımcı olabilirim. Buraya kadar da gelmişsin, yeni kitap arıyorsundur herhalde?”

Gitmeme engel olurcasına, konuştu.

“Başka zaman gelirim diyordum ben— ne yapıyorsun?”

Ona sorduğumda çoktan kütüphanedeki raflara göz gezdirmeye başlamıştı.

“Dorothy L. Sayers kitaplarını okudun mu?” diye sordu.

 “Hayır. Christie’nin kitaplarını okudum ama Dorothy okumadım.”

“Peki—”Kimin Bedeni?’’ Kitabına ne dersin?” Ayrıca, ‘Lord Peter’ serisi de çok güzeldir. Birine başlayınca, seriyi bitirmeden edemiyorsun.”

Bu sözlerinin ardından raftaki kitapları çıkartıp bana uzattı.

“Hmm.”

Bu sohbetteki ani değişim beni şaşırttığı için, ona ne diyeceğimi bilemedim.

“ Sana engel mi oldum? Ya da rahatsız mı ettim?” diye sordu.

Önerdiği kitaplar ilgimi çekmemişti ama nazik önerilerini direkt reddetmeyi de düşünmüyordum.

Zaten kitap almak ücretsizdi. Bir zararı yoktu. Ona ayak uyduracağım galiba.

“Özür. Şaşırdığım için bir şey diyemedim. Buraya kadar geldim zaten bu kitapları da alırım.”

“Sen bilirsin.”

Bu sözleriyle neyi ima etti anlamadım ama Shiina’nın yüzü gülüyordu.

“Öğlen molasının bitmesine var sanırım. Eğer müsaitsen, beraber yiyebiliriz?”  diye sordu.

“Eh?”

Kitap önerisinden beklenmedik bir sohbete geçtik…

Tesadüfi bir karşılaşmadansa, Ryuuen’den emir alarak buraya geldiğini düşünmeye başladım..

Davetini kabul etsem de etmesem de, Shiina’nın benden aldığı izlenimi değişmeyecekti. Onun beni, ‘gri’ renkle tanımlayacağı kesindi.

“C sınıfında roman okuyan olmadığı için, konuşacak arkadaş bulamıyorum.”

Sessizliğe dayanamayıp birkaç cümle kurdu.

“Emin misin? C sınıfı, D sınıfının dehasını aramıyor mu? Ben de o şüphelilerden biriyim hatta..”

Shiina, Karuizawa ile Horikita’nın arkasındaki ismin ben olduğumu duymuş olacak ki emin olmaya çalışıyordu. Aksi takdirde, onunla burada karşılaşma şansım %1’di.

Buraya benimle iletişim kurabilmek için gönderildiği açıktı.

Bu açıdan bakınca, Ryuuen’den daha korkutucu bir kimliğe bürünüyordu. Çünkü Shiina Hiyori, benim için kapalı bir kutu gibiydi.

Bu kızı, bir önceki sınavlarda bile fark etmemiştim. Hakkında çok az bilgiye sahip olduğum birisiydi.

Karuizawa yardımıyla onunla ilgili bilgi edinebilirdim fakat Ryuuen, onun peşine düştüğü için, böyle bir lüksüm yoktu artık.

Şuan kullanabileceğim insan sayısı az olduğu için,  Shiina’yı araştırmam mümkün değildi.

Keisei ile Haruka, diğer sınıflardan bilgi toplayabilecek kadar işe yarar kişiler değillerdi.

Hirata’yı kullanabilirdim fakat o daha çok nötr takılıyordu.

Hem de, Hirata’nın benimle ilgili düşüncelerini bilmiyorum. Bu konuda ona güvenmek istemiyordum, ya da şuan ona güvenmek istemiyorum diyeyim…

“Lütfen endişen olmasın. Ryuuen-kun için bir hamle yapmak zorundaydım. Baştan beri, bu sınıflar arası çatışmalara merakım olmadı… yoksa, benimle konuşmak sana yasak mı?”

“Hayır. Senin için sorun yoksa, benim için de yok.”

“Çok güzel. Sınıflar arası düşmanca tavırlar hiç hoş değil. Arkadaşlığın daha önemli olduğu kanısındayım.”

Okulun sistemi, böyle değişik bir düzen üzerine kuruluydu… elimizden bir şey gelmezdi. Buna rağmen, çoğu öğrenci sınıf ayrımı yapmadan birbirleriyle iletişim kurabiliyordu.

Özellikle; Hirata ve Kushida bu konuya çok iyi örnektiler.

Arkadaşlık bağı kurmaya karşı olanların, o ön yargılarını itinayla kırıyorlardı.

“O zaman gidelim mi? Zaman hızlı ilerliyor.”

Kütüphanedeki duvar saatine baktım.

“Önce izninle kitapları bir ödünç alayım.”

Kütüphanede böyle şeyler yaşayacağım kimin aklına gelirdi ki?

Kısa hikayelerden yeni bölüm eklendi. Tıklayıp okuyabilirsiniz!  Cilt 6’dan Sakura – Sevdiğim Kişi