Sakura Airi’nin monoloğu

İnsanlarla iletişim kurmakta iyi değilim.

İnsanlarla konuşurken göz göze gelmekten çekiniyorum.

Kalabalık yerlerde rahatsız oluyorum.

Ne zaman bu hale geldiğimi bilmiyorum.

Ama çok iyi bildiğim bir şey var; kimse tek başına yaşayamaz.

Ne kadar çok yalnız olmayı sevsem de, tek başıma hayatta kalamam.

Bu yüzden bu duruma bir çözüm buldum.

Bir maske takarak, kendimi saklamaya başladım.

Bir maske takarak kendimi saklayarak yaşıyorum.

Ancak böyle kendim olmuyor, aksine yeni bir ben oluyorum.

Bu karanlık ve yalnız dünyada, yaşamaya devam edebilirim.

Dünya güzel bir yer değil. Herkesi farkında ve gizliden gizliye daha güzel bir dünya diliyorlar. Biraz çelişkili bir durum ama.

Birisi… kim olursa olsun, bana bir cevap versin.

Herkes benim gibi maske mi takıyor?

Yada kimse bir farklılık oluşturmaya gerek duymadan kendilerini oldukları gibi mi gösteriyor?

Kimse ile muhatap olmadığımdan, bu soruya cevap bulmamın imkânı yok . .

Yani, bugün de yapayalnızım.

Kendi kendime yetiyorum.

Tek başıma iyiyim.

Ben—

Ben—tüm kalbimle, birisinin bana ulaşmasını istiyorum aslında.

Ve bugünkü ben, yine sessiz sakin bir şekilde yaşamaya devam edecek, gözlerim sadece yere bakarak.