Önsöz: Karuizawa Kei’nin Monoloğu

Çok büyük umutlarla girdim bu okula, ama hiçbir şey değişmedi hayatımda…

Belki de ta başından beri değişmeyeceği belliydi.
Öyle ya da böyle, sonuç aynıydı. Bunun sebebi çok basitti..

Kendimi, herkesten daha iyi tanıyorum. Güçlü yanlarımı da zayıf noktalarımı da, her şeyin farkındayım.

Ne erkeklerin ne de kızların benden hoşlanmadığını da çok iyi biliyorum.

Hiç değişmeyi düşünmediğimi de bilsem de..
Neyse hiç önemi yok bunların.
Kırgınlık hissetmeyeli epey oldu çünkü.

Her şeyin bu duruma gelmesini ben….  kendim istedim.

Öğrenci yurdundaki banyodan çıktıktan sonra, vücudumda su damlaları toplanırken kendime aynada baktım. Sahi kaç kere bu aynayı parçalara ayırmak istedim ben? Ne zaman bu aynada yaralarımı görsem, yaşadığım berbat anılar aklıma geliyor.

Birden bire başım döndü ve midem bulandı, hemen ellerimi lavaboya dayayıp kustum..
Neden? Neden insanlar bana kötü bakıyor? Neden? Niye ben acı çekmek zorunda kalıyorum? Neden?

Aynı soruları defalarca kendime sordum, artık hiçbir sözün anlamı yoktu.  Geçmiş, yaşandığı gibi kalıyor..

Artık geçmişi değiştirmenin imkânı yok.

Tanrı, bana karşı çok acımasız oldu. 
O zaman yaşadığım kâbus tüm benliğimi mahvetmiş, arkadaşlarımı, gençliğimi ve hatta kendimi bu yüzden kaybetmiştim.

O hatayı düzeltmem gerek artık.
Benden nefret etmeleri umurumda değil..
Tekrar aynı acıyı yaşamaktan iyidir.

Evet,  ‘gençliğe’ ihtiyacım yok.
‘Arkadaşa’ da ihtiyacım yok.

Tek yapmam gereken,  kendime yetebilmek, kendimi koruyabilmek..

Neye katlatmam gerekirse yapacağım.

Ben… asalağın tekiyim. Kendi başına yaşamayı beceremeyen zayıf bir varlığım..

merhaba arkadaşlar,

Cilt 4 ile devam ediyoruz.

Keyifli okumalar~~

Not: Fotoğraf uyumlu değil ama boş olsun istemedim. Orijinal fotoğrafı da eklemedim.* Bilginize.