Açık denizde yol alan gemi, biraz ıssız görünüyordu.

Fakat saat 23.00’e yaklaştığında, insanların varlığı giderek arttı. Fark ettiğimde, dönmeyi planladığım kafe çoktan büyük bir başarı göstererek, koltukları birbiri ardına hızla dolmaya başlamıştı. Önümde, dört koltuğu önceden ayırtmış olan bir kız yaklaştı.

“… beklettiğim için üzgünüm.” Utangaç bir şekilde gelen kız Karuizawa Kei’ydi.

Tavırlarıyla ilgili bir şey her zamankinden farklı görünüyordu.

“Seni bu kadar geç çağırdığım için özür dilerim.” dedim.

“Hayır, sorun değil…”

Onunla konuşacak özel bir şeyim olmadığından, giderek renklenen manzaraya baktım. Fakat Karuizawa bana bakıyor gibiydi, ben de yüzümü ona döndüm.

“Ahh, umm… Her şeyin yolunda olup olmadığını merak ediyordum.” diye sordu.

“Sorun yok. A sınıfındaki çocukların içinde adım yazan maili okula gönderdiklerinden eminim.”

Böyle söyledim, çünkü birbirimizle zoraki çalışmak zorunda kaldığımızdan, etkili bir şekilde çalışabilmemiz için, bu tarafta herhangi bir endişe olmamalıydı.

“Nasıl bu kadar kesin konuşabiliyorsun ki?” diye sordu.

“Bana verdiğin kağıdın bir anlamı olduğundan dolayı, değil mi, Ayanokouji-kun?”

Arkamdan sessizce yaklaşan silüet, Karuizawa’nın hafifçe sıçramasını sağlayacak kadar bizi şaşırttı. Yapacak bir şey yok, çünkü bu silüet Karuizawa’nın ayrılmaya çalıştığı çocuk Hirata’ydı.

“Sınavda iyi iş çıkardınız, ikiniz de. Ben de oturabilir miyim?” diye sordu.

“Tabii ki.”

Karuizawa rahatsız bir şekilde kaykıldı ve Hirata’dan uzağa dikti gözlerini, ama onu reddettiğine dair kesin bir işaret yoktu. Saat şu an 22:55. 5 dakika sonra, tüm öğrencilere bir mail gönderilecek.

“Neredeyse vakti. Horikita-san henüz gelmiyor mu? Onu aramamız gerekmez mi?”

“O hep son anda gelen tiplerden. Dört dakika daha bekleyebiliriz.” diye cevap verdim.

“Ahh. Görünüşe göre geldi.”

En azından beklediğimden daha çabuk gelmişti.

“Haa~ bu ekibin bir araya geleceğine gözümle görmesem inanmazdım, şaşırmamı mazur görün.” dedi Horikita.

“Sonunda geldin. Bu arada, arkandaki de ne?” diye ona sordum.

“Ona aldırış etme. Onu sadece sırtımda gezen bir hayalet olarak düşün ve görmezden gel.” diye cevapladı Horikita.

“Öyle deme, Horikita. Sınav yüzünden kaygılı olabileceğini düşündüm ve senin için endişelendim, bu yüzden yanına geldim.”

Son zamanlarda onu görmemiştim, ama Sudou Ken Horikita’nın yanındaydı ve sanki ona yapışmış gibi duruyordu.

“Ayağımın altından çekil.” dedi Horikita, ona.

“Ö-öyle deme. Hem biliyorsun, bu sınava elimden gelenin en iyisiyle meydan okudum.” diye cevapladı Sudou.

“O halde iyi bir sonuç bıraktığına dair hiç güvenin var mı?” diye sordu.

“… bundan bir adım uzaktaydım sadece. Ama görünüşe göre birisi benden hızlı davranıp maili önce yollamış.” dedi Sudou.

Bu yarım yamalak mazereti duyduktan sonra, Horikita ona olan ilgisini kaybetmiş gibiydi. Ardından Horikita son boş koltuğa oturdu. Sudou panikledi ve yakındaki bir masadan bir sandalye çekmek için hızla atıldı.

“Hala ayak altındasın.” dedi Horikita, Sudou’ya.

“Sorun olmaz, değil mi? Sadece seni dinleyeceğim. Ayrıca beni dışlama.” diye cevap verdi ona.

Burada bu kadar alışılmadık kişi toplanmasına rağmen, görünüşe göre Sudou bizim düşüncelerimizi duymakla ilgilenmiyor ya.

“Daha da önemlisi, daha öncesinde aldığımız mail zinciri…”

“Evet, ben de onu merak ediyordum.”

Yaklaşık 2 saat önce, Ichinose ile tam ayrılırken meydana gelen bir olaydı. Telefonlarımıza arka arkaya dört mail yollandı. Bu mailler bizi birkaç grubun sonucu hakkında bilgilendiriyordu.

(Sıçan) grubu, (At) grubu, (Kuş) grubu ve (Yaban Domuzu) grubu. Tüm bu grupların sınavı bir hain yüzünden bitmişti.

“(At) grubu ‘hedef’in Minami-kun olduğu grup, değil mi?”

“Evet. Diğer bir deyişle, kimliğinin biri tarafından keşfedilmiş olma ihtimali var.”

“Diğer gruplarda, bizden birinin maili yollamış olma ihtimali var mı?”

Eğer ‘hedef’ konusunda hata yapılırsa, alınan zarar gülünecek gibi değildi ya.

“Ben de bunu merak ediyordum ve öncesinde birkaç gruba sordum. Oğlanların dediği kadarıyla, hiçbiri maili gönderen hain değil.” dedi Hirata, Horikita’ya.

Elbette, bize yalan söylemediklerini farz ediyorum. Belli bir dereceye kadar onlara güvenebileceğimizden eminim.

“Yamauchi nasıldı?” Gerekirse aşırılıktan kaçınmayan adamı sordum.

“Ahh, um. İyiydi. Yamauchi-kun (Kuş) grubundaydı, ve ihanet mailini yollamaya çalıştı sanırım. Ama uzun bir süre tereddüt etti ve sınav maili gönderemeden önce sona erdi.” diye cevap verdi Hirata, bana.

“Kim nereden bilmiyorum ama öyle yapsaydı önce bize ihanet etmiş olurdu.”

Horikita’ya göre, eğer Yamauchi ihanet mailini göndereydi tamamen yanlış cevaplamış olacaktı. Eminim haklıdır da. Zaten maili hemen göndermediği ve sınavın bitiminden sonra tereddüt ettiği anda şansını kaybetmişti.

“Ama kızların durumu ne bilmiyoruz.” diye işaret etti Horikita.

“Sorun yok. Ben kızları kontrol ettim zaten. Hiçbiri mail yollamadı.” Karuizawa hiç tereddüt etmeden, açıkça Horikita’ya cevap verdi.

D sınıfındaki kızlara hükmettiğinden, bilgi toplama yetenekleri neredeyse Hirata kadar hızlı.

“… anladım.”

Elbette böyle bir bilgi toplama kabiliyetine sahip olmayan Horikita’nın bu cevabı kabul etmekten başka seçeneği yoktu.

“En nihayetinde bu sınavda, bilgilendirmenin neden bu kadar küçük bir grup insanla yapıldığını merak ediyorum.” Hirata her ne kadar arkasındaki anlamı kavrayamayacak olsa da, bu soruyu mırıldandı.

“Bu sınav, ‘düşünmeyi’ test eden bir sınav. Başka bir deyişle, nasıl düşündüğümüzü. Her sorunun bir cevabı yoktur… ya da onun gibi bir şey.” Horikita, Hirata’yı yanıtladı.

Aslında, sadece bu anlamsız blöfleri görerek bile, tüm soruların altında saklı olan cevabı bulabiliriz. Bunu varsaymak doğal olabilir.

“Bundan önemlisi, endişelendiğim şey bu dört mailin neredeyse aynı anda gelmesi. İhanet için ayrılan süre 30 dakika. Ancak yine de tüm ihanetler ilk 1 ve 2 dakika içinde gerçekleşti. Bu normal mi?” diye sordu Horikita.

“Sadece… tesadüf, değil mi?”

Konuşmamızı bir süredir dinleyen Sudou’nun perspektifinden, tüm bunların ona tesadüfmüş gibi göründüğü anlaşılıyordu.

“Kouenji-kun ihanet mailini yolladığında, okuldan hemen yanıt geldi. Otomatik mesaj kadar hızlı cevap verdiklerini varsayarsak…”

“Maillerin tek seferde gönderilmiş olma olasılığı son derece yüksek. Diğer bir deyişle, tüm ihanetlerden sorumlu olan tek bir sınıf olabilir.”

Aynen öyle. Ayrıca, başka bir ihtimalin olmadığını ve dört mailin de bu zamanlamayla gönderildiğini düşünüyorum.

“Belki de ihanet maillerini bu zamanlamayla göndermelerinin sebebi, bunu yapanın onlar olduğunu bilmemizi istediklerindendir.”

“Evet. Bundan başka bir sebep de düşünemiyorum. Ve böyle bir şeyi yapacak tek bir adam var…” dedi Horikita.

Horikita ve Hirata aralarında bu konuşmayı döndürdüler. Gereksiz bir şey söylemek zorunda kalmadan biteceği için minnettarım.

Ve daha önce defalarca kullandığımız bu kafenin, bu akşam buluşmak için kullanılmasının altında bir sebep var.

“Tam da beklediğim gibi, buradasınız.”

Bu sebep de 6. konuğu, o adamı davet edebilmem. Bu yere.

“Ryuuen…!!!” Ryuuen’in varlığını fark eden Sudou, gözünü korkutmak istercesine ayağa kalktı, ancak Ryuuen hiç oralı olmadı ve basitçe, Horikita’nın yanına oturmadan önce boş bir sandalye çekti.

“Buraya gelip seninle birlikte sonuçların keyfini çıkarabileceğimi düşündüm. Böyle bulması kolay bir yer seçtiğin için teşekkürler.” dedi Ryuuen.

“Evet. Burayı özellikle seçtim, böylece senin kadar aptal biri bile burayı bulabilir. Rica ederim.” diye cevap verdi Horikita.

“Ama öyle olsa bile, Suzune. Bu senin için oldukça büyük bir toplantı. Fikrini değiştiren ne?” diye sordu Ryuuen, Horikita’ya.

Ryuuen bunu masada toplanan dördümüze bakarak söyledi (Sudou’yu tamamen görmezden geliyordu).

“İnatçı dırdırından rahatsız oldum. Ben de onlara bunun hakkında danışmanlık yapıyordum.” diye yanıtladı Horikita.

“Horikita’yı rahatsız etme!” Sudou, Ryuuen’e bağırdı.

“Sudou-kun, kapa çeneni.” dedi Horikita.

“………….ou………….”

Horikita tarafından durdurulduktan sonra, Sudou itaatkar bir şekilde sandalyesine oturdu. Şaşırtıcı derecede güvenilir biriydi.

“Aslında hiç gerçek arkadaşın olmadığını sanıyordum. Peki sorun değil.”

Bu Ryuuen’e karşı hazırladığım başka bir savunma planı. Horikita’nın etkileşime girdiği kişi sayısını artırarak etkili bir paravan yaratmıştım. Doğal olarak, Ryuuen’in gözünü üstünde tutması gereken kişilerin sayısı artacak ve bu onun için sürdürülemez hale gelecekti.

“Sonuçlar yakında açıklanacak. Hiç bir sonuca vardınız mı?”

“Az çok. Sen oldukça rahat görünüyorsun.” Horikita, Ryuuen’e cevap verdi.

“Kukuku. Öyle olmasam, burada olmazdım. Ayrıca burada geçen seferiyle aynı kişiler var gibi.”

“Ah, bu doğru. Sonuçların duyurulması sırasında kendinden emin ve iddialı davrandıktan sonra perişan bir şekilde kaybetmiştin.” Sudou bunu hatırlatıp parmağıyla işaret ederek, Ryuuen’e güldü.

Sudou’nun hareketine uyarcasına, Horikita da Ryuuen’e iğrenmiş bir ifadeyle baktı.

“Kes şunu, Suzune. Bak böyle yaparsan, sonrasında sen utanırsın, biliyorsun. Zaten grubumuzun ‘hedef’ini biliyorum.” dedi Ryuuen.

Bu sözlerin gerçek ya da yalan olduğuna bakmaksızın, Horikita birazcık bile sarsılmadı. Belki de zaten Ryuuen’e kaybedemeyeceğinden emin olduğu içindir.

“Bunu duyduğuma sevindim. Sonuçları sabırsızlıkla bekliyorum.” dedi Horikita, Ryuuen’e.

“Beklememize gerek bile yok. Sana hemen şu an (Ejderha) grubunun ‘hedef’inin kim olduğunu söyleyebilirim.” diye yanıtladı Horikita’yı.

“Üzgünüm ama bu noktada kulağa sadece bir kaybeden gibi geliyorsun. Sınav çoktan bitti ve (Ejderha) grubundan kimse ihanet etmedi. Bu sadece bir anlama gelir.

Bu sadece, Ryuuen’in, Kushida’nın ‘hedef’ olduğunun farkına varmadan sınavı bitirdiği anlamına gelir. Bu yadsınamaz bir gerçek olmalıydı ya.

“Aslında ne kadar nazik olduğumu görme fırsatın olsaydı, kasıklarının ıslanmasından minnettar olurdun.” dedi Ryuuen, Horikita’ya.

Ve böylesine kaba bir dil kullanan Ryuuen, eğlenmişcesine gülüyordu.

“… söyle o halde. (Ejderha) grubunun ‘hedef’i kim?” Horikita ona sordu.

Ve onun bunu söylemesini bekliyormuş gibi, Ryuuen gülerken elini kaldırdı. Elleri, avının boğazına atılmaya hazır bir canavarın pençeleri gibi görünüyordu.

“Kushida Kikyou.” Ryuuen bu ismi söyledi.