The Angel Next Door Spoils Me Rotten - Bölüm 80 - Melek’in Şakası

Bölüm 80 – Melek’in Şakası

 

“…Eh, gerçekten üzgünüm.”

Chitose gittikten sonra Mahiru aniden Amane’den özür diledi.

Amane’nin neden özür dilediğine dair hiçbir fikri yoktu ve gözlerini ona doğru genişletti. Kıkırdadı ve kıpırdandı, kaşlarını indirdi.

“…Şaka hakkında.”

“Şaka?”

“…Chitose-san sana hiçbir şey yapmadı Amane-kun… ama ben…”

“Eh? Sen mi?”

Chitose hiçbir şey yapmadığını söyledi ve Mahiru da Chitose’nin hiçbir şey yapmadığını söyledi. Ancak Mahiru asla hiçbir şey yapmadığını söylemedi.

Amane, Mahiru’nun ona ne yapabileceğini hiç düşünmemişti, bu yüzden farkında olmadan onu bu olasılıktan kurtardı. Yine de öyle görünüyordu.

İtiraf etmeye karar verdiğinde kendini suçlu hissediyor olabilirdi ve biraz huzursuz görünüyordu.

“Ne yaptın?”

“Eh, yanağını dürttüm…”

“…Bu bir şaka mı?”

“V-ve sonra seni uyurken görünce saçını karıştırdım Amane-kun.”

“Bunu yapmaktan hoşlanıyorsun, değil mi Mahiru?”

“…E-evet.”

“Bu kadar mı?”

“…Evet.”

Mahiru’nun morali bozuk görünüyordu ve açıkça pişmanlık gösteriyordu ama Amane bunun aslında bir şaka olmadığını söyleyerek sert bir şekilde karşılık vermek istedi.

Mahiru’nun yaptığı şakadan ziyade sadece yakınlaşmaydı.

Eğer bu bir şakaysa, o zaman ona yaptığı her şey şaka olurdu ve bundan rahatsız olurdu.

“Bak kızgın değilim. Bu seni mutlu edecekse sorun değil. Başkalarının önünde dikkatsizce uyudum.”

“T-teşekkür ederim…”

“Gerçi benim gibi birinin uyuyan yüzünü görmek hiç de eğlenceli değil sanırım…”

“…B-bu çok sevimli.”

“Bir çocuğun uyuyan yüzünün sevimli olduğunu söyleyecek tek kişi sensin.”

“Tabii ki sadece ben değilim. Chitose-san da öyle söyledi.”

“O açıkça benimle uğraşmak istiyor…”

Chitose kesinlikle kendi şaşkınlığından dolayı bunun sevimli olduğunu söyledi.

Bahsettiği sevimlilik Mahiru’nunkinden farklıydı ve Amane, Mahiru’nun ona o kadar güvenmeyeceğini umuyordu.

“…Kendime engel olamadım çünkü gerçekten çok tatlıydı.”

“Kendine engel olamadın?”

“Seni istediğim gibi dürttüm.”

“Bir erkeğin yüzünü dürtmek gerçekten mutlu olunacak bir şey mi?”

“Çok.”

Amane yanaklarının bir kızınkinden daha sert olduğunu ve dürtmenin bir anlamı olmadığını söylerdi.

Mahiru’nun neyle ilgilendiğine dair hiçbir fikri yoktu ama eğer bu hareket onun mutlu olacağı bir şeyse şikayet edecek hiçbir şeyi yoktu.

“Yüzün kabarık ve güzel olduğu için nasıl hissettiğini anlıyorum.”

Amane, Mahiru’nun bahsettiği şakanın aynısını ona yaptı.

Buna rağmen çok dizginlenmemiş olması bir sorundu. Yaptığı tek şey parmağıyla kabarık yanağını dürtmekti.

Mahiru’nun yüzü bir kızınki gibi yumuşak, kabarık ve güzeldi. Fazla yağı yoktu ve eti yumuşaktı.

Cildini iyi korudu, nemli ve pürüzsüzdü, hissetmesi çok güzeldi.

Madem bana dokundun, ben de sana dokunacağım, Mahiru.  Amane, Mahiru’nun yanağını nazikçe çimdiklerken özür diledi.

Yüzü kabarık ve yumuşaktı.

Mahiru, Amane’nin aşırıya kaçmaması için yüzünü Amane’ye doğru kaldırırken hoşnutsuz görünüyordu. Onu ikna etmek için parmağını karnına soktu.

Sanki bir kedi yavrusuyla ilgileniyormuş gibi hareketleri nazik ve dikkatliydi.

“…Nn.”

Mahiru hoşnutsuz bakışını hemen gizledi ve sanki ağzında bir şey varmış gibi tembel bir gülümseme sergiledi.

Ağzı tatlıydı, bu yüzden muhtemelen ağzında çok fazla bal vardı.

…Gerçekten gardını düşürüyor.

Bir çocuk ona dokunduğunda Mahiru böyle bir yüz ifadesi gösteriyordu ve Amane onun bu kadar gevşek olmasından endişeleniyordu. Ancak bir erkeğin kendisine dokunmasına asla izin vermeyeceğini düşündüğünde bunu tuhaf buldu.

Kendisine ayrıcalıklı davranıldığını anlayınca kafasını kanepenin arkasına çarpma isteği duydu.

Tedirginliğini ve dürtüsünü bastırmaya çalışarak elini çenesine götürdü. Bu sefer sanki bir kedi yavrusuymuş gibi çenesini gıdıkladı ve o da küçük bir çığlık attı.

“…N-ne oldu?”

“Neko cafe için biraz pratik yapıyorum.”

“Bir insanı pratik olarak kullanmayı mı düşünüyorsun?”

“Kedi gibisin Mahiru. Tıpkı bir köpek ve bir tavşan gibi.”

“Ne demek istiyorsun…”

“Demek istediğim bu.”

Amane yakın zamanda Mahiru’da üç hayvanın da unsurlarının bulunduğunu fark etti.

İlk tanıştıklarında çok temkinli bir kediydi ama ilişkileri geliştikçe ona insanlarla tanışan bir köpeğin yaklaştığı gibi yaklaştı. Tanıdığı kişilere gülümser ve onları takip ederdi.

Bir tavşan gibiydi, çünkü Amane tavşanların yalnız kalmaktan korkuyor gibi göründüğünü hissediyordu. Böylece şunu ekledi.

 

*Ve dikkat edilmek istiyorsun.* Amane o bıkmadan önce çenesini okşadı. “Yine de başım iyi hissediyor.” Mahiru mırıldandı ama yine de kulağını okşadı.

Bu anlamda onun bir köpeğe benzediğini hissetti ama bunu söylemedi.

“…Eğer ben bir kedi, köpek ya da tavşansam.. sen bir kurtsun, Amane-kun.”

“Kadınlara saldıracak türde mi görünüyorum?”

“Hayır, onu kastetmiyorum. Kurtların, sürülerindeki arkadaşlarıyla ilgilendikleri söylenir. Kurt sürüleri aileler aracılığıyla oluşur, dolayısıyla bu anlamda biraz farklı olabilir ama sen gerçekten kalbini açabileceğin kişilere değer veriyorsun, Amane-kun.”

“…Dediğin gibi olabilir.”

Amane’nin sosyal çevresi gerçekten küçüktü ve dostane ilişkiler içinde olduğu kişileri saymak için iki elindeki parmaklar yeterliydi.

“E-erm… Keşke böyle olsaydı.”

“Keşke böye olsaydı?”

“…Hayır, bir şey değil. Saçların kurt gibi kabarık.”

“…Gerçi bu sadece bir kurda özgü değil.”

Görünüşe göre Mahiru’nun söyleyecek daha çok şeyi vardı ama söylemedi. Amane’nin saçını karıştırdı ve Amane daha fazla soru sormadan onu rahat bıraktı.