Karanlıkta, yeşil ışık taşları çevreyi loş bir şekilde aydınlatıyordu. Işık hafif bir gölgeyi belli ediyordu. Gölge bir canavara çömelmiş ve umutsuzca önünde bir şey çiğniyordu. “Eww~ Blegh, lanet olsun, bu son derece iğrenç!” Hajime ikiz-kuyruklu kurdun etini yerken lanet okudu. Etrafta yalnızca onun eti çiğneme sesi vardı. En sert kaslardan oluşan eti dişleriyle parçalarken, damlayan…
Damlar… Damlar… Yanağına damlayan ve ağzına akan suyun verdiği hissi algılayan Hajime, yavaş yavaş kendine geldi. Hayatta kalmasının imkansız olduğunu düşünürken yavaşça gözlerini açtı. (… Ben hayattayım?… Kurtuldum mu?) Şüpheyle ayağa kalkarken kafasını deliğin alçak tavanına çarptı. “Ah!?” Anca şimdi açtığı deliğin yaklaşık 50 cm yüksekliğinde olduğunu hatırlayabildi. Hajime tavana doğru elini kaldırdı, yüksekliği artırmak için dönüşüm…
Akan suyun sesi etrafı doldurmuştu. Soğuk bir esinti Hajime’nin yanağına sürtündü, vücudu içine kadar işleyen soğuk yüzünden titredi. Yüzü zonkluyor, beline sanki rüzgar esiyor gibiydi. Hajime kendine gelirken inledi. Acıyı sadece kafasında değil tüm vücudunda hissediyordu. Hajime kaşlarını çattı ve iki koluyla üst vücudunu destekleyerek doğrulmaya çalıştı. “Ow~ Vücudum… her yerim ağrıyor…*etrafa bakar* Burası… neresi? Neredeyim…