Elitler Sınıfı - Cilt 7 - Başlangıç : Kakeru Ryūen'in Monoloğu

Başlangıç : Kakeru Ryūen’in Monoloğu

Ben, anormal olduğumu ilkokulda fark ettim.

Okul gezisine gitmiştik. Kampımızın yakınlarında büyük bir yılan buldum.

Sınıftakilerin yılanı görür görmez kargaşa çıkardığını çok net hatırlıyorum.  Kimileri uzaktan izlemeye, kimisi etrafta koşuşturmaya kimisi de hiç ilgilenmeden boş boş bakmaya başladı…

Çeşitli tepkileri vardı hepsinin. Olgun olması gereken yetişkinler bile sakinliklerini kaybedip umutsuzca yardım çığlığı atıyordu. Yerden bulduğum büyük bir taşı aldım ve yılanın başını ezdim. Isırılma korkusu bile hissetmedim.

Bu hareketimin ardından, etraftaki çığlıkları arttı,  öğretmenler paniğe kapıldı. Bense, oralı bile olmadım. Kahraman falan olma derdinde değildim. Sadece, neden bu kadar korkmaya gerek duyduğuna şaşkındım.

Bu, gizli yanımla ilk temasım oldu. Ve aynı zamanda, ‘Düşman ayaklarımın altına düştüğünde, beynimden akan büyük miktardaki adrenalin hissini’ deneyimledim. Muazzam bir histi.

Ayrıca, bu benim ilk zaferimdi.  

“Korku” ve “keyif” bir madalyonun iki yüzüydü.

Dünyanın “şiddet” tarafından yönetildiği gerçeği apaçıktı.

Dünyadaki statünüz şiddet kapasitenize göre belirlenirdi.

Ayaklarımın altındaki yılanın cesedini görünce, içimi huzur kapladı, keyiflendim. O günden sonra, hem iç hem de dış birçok düşmanım oldu.

Bazen etrafım düşmanlarla çevrili olduğunda, kazanmak için şiddet kullanmaya devam ettim. Ezici gücümün önünde herkes ayaklarıma kapandı. Bense asla korkmadım.

Her zaman odak noktam  intikamım ve durumu düşmanlarımın aleyhine çevirmek oldu.

Eninde sonunda hepsi önümde boyun eğdiler.

“Elit dediğimiz kişi”,  şiddete başvurma kapasitesi yüksek olan ve asla ‘korku’ hissetmeyen insanlardır.

Ama gün geçtikçe bir problem çıktı ortaya. Önüme düşmanlarım eğilmesi…. sıradan bir hal aldı. Beni yenebilecek yetenekli birisi yoktu….

Böyle giderse, beni yenebilecek tek şey… “ölüm” olarak tanımlanabilirdi.

Monologu çevirip discord’dan gönderen: Gımız