Başarısızlar Grubu, 2.Deneme Sezonun ilk çayının kokusu her yerde hissediliyordu. Umarım hepiniz iyisinizdir. Okul başladığından beri tam bir buçuk ay geçti. Her günümü dertsiz tasasız, tabiri caizse ‘gamsız’ geçirdim. “Pardon, beni duyabiliyor musun? Kafan iyi mi?” Avucunun içiyle alnıma vurdu acıyla alnımı ovaladım. “Ateşin yokmuş, ya.” “Yok tabii! Sadece düşüncelere dalmışım.” Bu duruma nasıl ulaştığımızı…
Uyuyacak bir halde değildim, ben de kalkıp odamdan çıktım. Lobideki yiyecek içecek otomatından meyve suyu alıp asansöre doğru yürüdüm. “Hmm?” Asansör 7.katta idi. Merakla, asansörün içini gösteren güvenlik kamerasına baktım. Horikita vardı, hala üniformasını giyiyordu. “… Eh, kendimi saklamama gerek yok ama…” Onunla yüz yüze gelmeyi pek istemediğimden otomatın arkasına saklandım. Asansör bulunduğum katta durdu….
Kütüphaneden çıktıktan sonra, Kushida’nın peşinden koştum. Grup çalışması konusunda hem teşekkür etmek hem de özür dilemek istiyordum. Bir de… güzel kızlarla iyi geçinmek isterim, hani anlarsınız ya. Bir heyecanla telefonumu cebimden çıkarıp adres listesinde Kushida’nın adını aradım. Bu ikinci arayışım olacağından, onu aramak konusunda çok gergindim. Telefonun 2 ya da 3 kez çaldığını duydum. Ama…
Horikita sabah somurtuyordu. Bir çocuğa kırıldığı zaman, yanaklarını şişirip sevimli sevimli bakan ve darıldığı çocuğun göğsüne hafifçe vuran tiplerden olsa keşke. Ama o tamamen suratsız ve sesiz. Hatta hala varlığımı kabul etmiş bile değil. Ona sırtımı dönersem, pusula iğnesini çıkarabilir…. Okul bitti ve.. “Herkes çalışma grubu için bir araya gelecek mi?” Söylediği ilk sözler çalışma…
Geceleyin odamda tembellik ederken, telefonuma mesaj geldi. Kushida mesaj atmış. “Yamauchi-kun ve Ike-kun tamam dediler~ (^・ω・^) ” “Ne çabuk!” Ike’a sorduğumda, anında beni bir el işaretiyle reddetmişti. Erkeklerle ilgili durumları çözmede en etkili yol; bir kızın varlığı ya. Sanki mükemmel bir güçleri var kızların, erkekler üzerinde. “Az önce Sudou-ku’la da konuştum, bence kabul edecek (＾ω＾)”…
Sınıfta etrafa bakındım. Ee ne olacak şimdi, niye bakınıyorum ki ben? “Okuldan sonra beraber ders çalışsak mı?”, katılmak ister misiniz? Diye sorsam, Sudou ve Ike ile denk geldikçe beraber yemek yiyecek kadar yakınız. Hem de onlar hep ders çalışmaktan uzak kaldılar şimdiye dek. … Kaybedecek hiçbir şeyim yok. Bir kez olsun onlara sormayı deneyeceğim. “Sudou,…
“Öğlen boş musun? Öğleni beraber yiyelim mi?” Tenefüste, Horikita yaklaşıp sordu. “Senden beklenmedik davet. Nedense korkuyorum.” “Korkulacak bir şey yok. İstersen sana vejetaryen yemeği ısmarlarım.” O yemek ücretsiz değil mi be? “Şaka yapıyorum. Ne istersen ısmarlayacağım.” “Bu daha korkutucu ya. Bu işte bir bit yeniği var mı peki?” Horikita’nın beni yemeğe davet ettiğini de gördüm,…
“Puansız ne yapacam ben ya?” “Dün puanlarımdan son kalıntıları da kullandım…” Chiyabashira-sensei sınıftan çıktıktan sonra, sınıf tam bir kaos havasındaydı. “Puandan çok, sorun sınıfla alakalı… Neden beni D sınıfına yerleştirdiler!?” Yukimura’nın hayal kırıklığına uğradığı her halinden belli oluyordu. Yüzü gözü de ter içindeydi. “Bir saniye. Yani biz istediğimiz üniversiteye gidemeyeceğiz öyle mi? O zaman ben…
“Hey, Kushida-chan ve arkadaşlarıyla dışarı çıkacağız, sen de gelmek ister misin?” Öğleden sonraki derslerden birinde, telefonuma mesaj geldiğinde, kendimden geçmiş bir şekilde tahtadaki notları defterime yazıyordum. Oh… Bu, insanların bahsettiği genç öğrenci hayatı mı? Okuldan sonra bir yerlere ilk defa davet edilmiştim. Reddetmek için hiçbir sebep sunmadım ama kimlerin geldiğini sordum. Eğer tanımadığım çok kişi…
“Hey, eğer dürüstçe anlatırsan, seni affederim. Tamam mı?” “ dürüstçe derken?” Öğlen yemeğini bitirdikten sonra, Sudou ve diğerleriyle yiyecek içecek otomatı önünde muhabbet ediyordum. Birden, Ike yaklaştı. “… Biz arkadaşız, dimi? 3 yılı beraber geçirecek kankayız, ha?” “Uh… Evet. Doğru, ama…” “Peki… Eğer bir kız arkadaşın olursa, bize söylersin, dimi?” “Ha? Kız arkadaş mı? Hmm…