Elitler Sınıfı - Cilt 7 - Bölüm 23 - Zafer ile Yenilgi İç İçedir
Cilt 7 – Bölüm 23 – Zafer ile Yenilgi İç İçedir
O gece, geçmişimi düşündüm.
Öldürdüğüm o yılanı düşündüm.
Yılana karşı farklı bir tavır takınsaydım ve ondan korktuğumu düşünseydim, aynı şeyi yapar mıydım?
“..saçmalık be.”
Şuan geriye dönük düşünmenin manası yoktu.
Insanlar kendi hayatlarını bir kez yaşarlar; geriye dönük seçimleri, tekrar düzeltme şansları yoktur.
Her gün; zafer ile yenilgi iç içedir. Kazandığın gibi, yenildiğin günler de olacaktır.
Dün, yenildiğim günlerden biriydi.
Şimdiye kadar yenilgiye uğradığım mücadelelerin sayısı, üç basamağa çoktan ulaşmıştır.
Sadece Ayanokouji ile mücadelelerimi düşünürsem de, dün ilk yenilgim değildi.
Fakat…. dünü bu kadar farklı yapan neydi?…
Sabah saat 8 sıralarında, okula gitme niyetiyle sokağa çıktım.
Bugün kış tatilinin ilk günü olsa da, okul hala açıktı.
Normalde okul binasına girmek için, üniforma giymek şarttı. Ama benim artık bu kurala uymama gerek yok.
Bazı kulüplerin etkinlikleri sabah 7 civarı başlıyordu. Keyaki alışveriş merkezi de 10.00 gibi açılıyordu.
Şuan okula giden tek ben varımdır herhalde.
“...hapşu.”
Okula giden yolda tek başına bir öğrenci soğuktan titreyerek bekliyordu.
Onu görmezden gelip ilerlemeye devam ettiğim sırada, bana seslendi.
“Sonunda geldin.”
Onu duyduğum halde, yürümeye devam ettim.
“Hey, beklesene be.”
Panikleyerek arkamdan geldi, omzumdan tuttu beni.
“Ne? Ne yaptığını sanıyorsun? Bana dokunup durma.”
“Ben de sana dokunma meraklısı değilim. Bana telefonunu verdin? Telefonunu iade etmeye geldim. “
Bu sözlerinden sonra, soğuktan burnu kıpkırmızı olan Ibuki, telefonu bana uzattı.
“Daha sonra verebilirdin. Ne kadardır burada bekliyorsun?“
“Bilmiyorum desem..?“
Bilmiyormuş gibi yapması epey uzun zamandır beklediğine işaretti..
Böyle boş işler için neden bu kadar titiz davranıyor anlamıyorum.
Telefonu almadım.
Ibuki’yi atlatmaya çalıştım ama bu sefer de kolumdan tuttu.
“Okuldan ayrılıyor musun gerçekten?“
“Telefonu vermeye gelmedin mi?“
Ibuki’yi eleştirince bana öfkeyle baktı.
“Okulun ilk günlerinde, Ishizaki, Albert ve diğerleriyle nasıl kavga ettiğini hatırlıyor musun? Yenilginin her zaman var olduğunu ama en güçlü kişilerin zafere mutlaka ulaşacağını söylemiştin. Onlarla böyle başa çıkmıştın. Hatırladın mı?”
“Ee ne olmuş?“
“Bir kez Ayanokouji’ye yenildin diye, pes mi edeceksin?“
“Yanlış tahminlerde bulunmamın bedelini, kendi defterimi dürerek ödüyorum. Gerisi beni ilgilendirmez artık.”
“Ne? Çok kötüsün be?”
Artık hiçbir önemi yoktu ki..
O çocuğun beni bu denli garip bir hale sokacağını düşünmek de ne bileyim… ne kadar da güçlüymüş.
“Olabilir.”
Ibuki’nin cevap bekleyen sorusuna… kayıtsız bir şekilde cevap verdim.
“Bana böyle cevap verme.”
Ibuki, kolumu tuttu, bırakmıyordu.
“Sen de okuldan ayrılmamı istemiyor muydun? Al sana fırsat işte?“
“Seninle iş birliği yaptım çünkü bizi A sınıfına çıkaracağını söyledin. Şimdi böyle çekip gidecek misin?”
Biraz zaman verip onun vazgeçmesini bekliyordum ki… Ibuki bu anı bekliyormuş gibi konuşmaya başladı.
“Baskın ve kabadayı tavırlarına ses çıkartmadım çünkü aynı hedefi paylaşıyorduk. C sınıfının alacağı ceza hakkında açıklama yapmadığın halde, kimse şikayetçi olmadı. Çünkü herkes eninde sonunda bizi A sınıfına çıkaracağına yürekten inanıyor. Sense burada okuldan ayrılmak için çırpınıyorsun?”
Durup derin bir nefes aldıktan sonra, tekrar devam etti.
“Bundan daha acınası bir hal daha var mı sen söyle?“
“Bu durum, lehineymiş gibi davranmaya daha ne kadar devam edeceksin, Ibuki?“
Bir anda durdum. Tüm vücudum acıdığı için, gereksiz bir hamle yapmamayı karar verdim.
“Size beni takip ederseniz, A sınıfına çıkaracağım dedim. Fakat size ödül ve ceza yaklaşımını sunan bendim. A sınıfı ile olan anlaşmamı biliyorsun değil mi? Onu size vermeye hiç niyetim yoktu mesela.”
“Yani A sınıfına tek başına mı çıkmayı planlıyordun?“
“Aynen öyle, evet. Sınıfıma sahip çıkmak gibi bir zorunluluğum yok ki. Haksız mıyım?“
Böyle dediğimde, Ibuki’nin dahi ikna olacağına eminim.
“Bittiyse, ben gidiyorum.”
“800 milyon puan.”
“….ne?“
“Telefonunu dün bana verdikten sonra, puanlarına bakıp bakmamakta tereddüt ettim. Sonra, baksam da bakmasam da bir şeyin değişmeyeceğini fark ettim. “
Telefonumu bana çevirerek ekranını gösterdi.
Üç yıl boyunca biriktirmeyi düşündüğüm bir puan tablosu vardı.
“Bir kişi için, 20 milyon puan yeterken, bu neyin tablosu peki? Her ne kadar, bu kadar çok puan toplamanın imkansız olduğunu düşünsem de… 800 milyon, C sınıfının A’ya yükselmesi için yeterli olacak puan, işte.”
“Kendini kandırma. Öylesine not defterine karaladığım bir tablo işte.”
Zorla telefonumu Ibuki’den almaya çalıştım.
“Hiyori ile Kaneda bundan sonra liderliği ellerine alacaklar. Ayanokouji hamle yapmadığı sürece, A’ya ulaşabilirsiniz.”
“Bunları duymak için buraya gelmedim.”
Bu kız beni deli ediyor. Bir puan bile aktarmamış. Telefona sanki hiç dokunmamış..
Işimi zorlaştırıyordu…
“Ne dememi istiyorsun peki?“
“Madem okuldan ayrılacaksın, düello yapalım.”
Yine saçma bir teklifte bulundu..
Salakları kullanmak kolaydı ama bazen böyle kontrolden çıkıyorlardı işte.
“Şuan vücudunu rahatça hareket ettirebilmen mümkün bile değilken mi? Dünden kalma yaraların var ve hava buz gibi.”
Kolumu tutuyordu tutmasına ama güçsüz bir halde..
Elini zorla kolumdan çektim ve yürümeye başladım. Fakat ben de zar zor hareket ediyordum.
Taş kaldırıma çarpınca yere düştüm.
“..offf. Yere bile güvenşe düşemez oldum şu hale bak.”
Ayanokouji… vücudumun resmen içinden geçmiş.
“Ahh—aman be. Madem kararlısın, bırak gitsin.”
Ibuki yurda geri dönerken, ben de ne kadardır burada bekliyor diye düşünmeden edemiyordum.
Benimde aklıma; Ibuki ile Ryuuen’in 800 milyon puan konuşmasından sonra gelen bu: 😀 [videonun altındaki notu okuyunuz!]
YOU MAY ALSO LIKE
