Elitler Sınıfı - Cilt 9 - Bölüm 11 & 12 - Sevgililer Günü

Cilt 9 – Bölüm 11 – Sevgililer Günü

Haftasonu çabuk geçti ve pazartesi sabahına geldik.

Duştan çıktıktan sonra ağzımda diş fırçasıyla beraber saçımı kuruttum. Bugün normalden daha fazla rahat bir şekilde hazırlanıyorum. Planım, okula gitmeden önce biraz geç kalmaktı.

Gece yatmadan önce telefonumu kapatmıştım. Şimdi açtım. Açılır açılmaz, telefonumun ekranı gelen mesajlarla dolup taştı.

[Kiyotaka-kun, sabah vaktin varsa, odana uğrayabilir miyim?]

Mesajı Airi göndermiş… galiba duştan çıktığım sırada falan atmış: Yeniydi.

Kei de gece aramış ama ulaşamamış. Onu da sonra ararım artık.

[Duştaydım, şimdi gördüm. Okula geç kalacağız, okulda konuşsak olur mu?]

[Peki. Bekleyebilir.]

Ona mesaj atar atmaz cevap geldi.

Acaba telefonu elinde mi bekliyordu diye düşünmeden edemedim. Acil bir durum yok gibi bir mesaj aldığıma göre, bu konuyu pas geçebiliriz şimdi.

Duruşumu, üniformamı düzelttim.

Savsaklamak için vaktim yok artık. Hazırlığımı bitirip dışarı çıktım. Asansörü çağırdım ve beklemedeyim. Asansör gelmiyor… Sona kalan dona kalır mı oldu şimdi?

Oysa herkes çoktan okula gitmiştir diyordum. Beklerken bari Kei’ye mesaj atayım diye telefonumu çıkarttım.

[Aramışsın? İstersen akşam görüşelim.]

Mesajı gönderir göndermez, okundu yazısı belirdi.

[Aramamın önemli bir sebebi yoktu, boş ver. Buluşalım ama daha erken buluşsak olmaz mı? Akşam arkadaşlarımla görüşeceğim.]

O zaman 5 gibi falan diyeyim.

[17.00 nasıl? 18.00’dan önce ne zaman istersen olur.]

[Tammam~ 5 olur. Konu neydi?]

[Görüşünce söylerim.]

Son mesajı yazmamla asansör geldi. Hirata da içindeydi.

“Hey. Günaydın, Ayanokouji-kun.”

“Bu ne tesadüf, Hirata. İkimiz de sona mı kaldık bugün?”

Hirata sınıfımızın onur öğrencisiydi, herkesten önce okulda oluyordu. Şaşırmamak elde değil.

Geç kalması bile imkansızken, son dakikalara kadar geç kalmış..?

“Açıkçası, erken çıkmayı planlamıştım ama…”

Yüzü ekşidi, ne diyeceğini bilemedi bir anda.

“Ama dedin kaldın?”

Hirata’yı sorgularken asansör birinci kata gelip kapı açıldı. Kapıda bekleyen kız öğrencileri gördüm.

Sadece bizim sınıftan değil diğer sınıflardan da kızlar vardı. Neden buraya toplandılar diye düşünürken, kafama dank etti.

“Günaydın, Hirata-kun!”

“Günaydın.”

Zoraki bir gülümsemeyle onları karşıladı.

“Bu…bu senin için!”

Altı kız da birden ona sevgililer günü çikolatası uzatıverdi. Bu sahneyi birkaç kez yaşamış olmalı ki odasına çıkıp çıkıp durmuştur, çikolataları bırakmak için. Bu oda-lobi arasındaki git gellerinden dolayı geç kalmış olmalı.

Hirata’nın yanında ayrılıp okula yetişmeye çalıştım. Onu bekleyebilirdim ama kızların baskısını çekmek istemedim.

Demek bugün, sevgililer günü.. ha..

“Bana kimse çikolata vermedi şimdiye kadar..…”

Refleks olarak ağzımdan çıktı bu sözler. Kız arkadaşım olsun mu olmasın mı diye bile düşünmeden önce, kafamı çikolata almaya takmıştım.

Bu tarz bir merakımın olmasına bile şaşırdım.

Ç.N: Sevgililer günü daha önce de belirttiğim gibi, White Day (Beyaz Gün). sadece kızlar, erkeklere çikolata hediye ediyor.

✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩ ✩

Cilt 9 – Bölüm 12 – Tahminler vs Gerçekler

Sevgililer günü çikolatası almak için yanıp tutuşan tek ben değilmişim. Bunu sınıfa girer girmez, ortamdaki havadan anladım. Tüm erkekler bir yerde toplanmış konuşuyordu.

Sevgililer günü, yılın en önemli günlerinden biriydi. Noel gibi, çiftler için önemli ve değerli bir gündü.

“Oh, Ayanokōji gelmiş. Gel buraya hemen.”

Sudō’nun beni çağırmasıyla yanlarına gittim.

“Çikolata verdiler mi sana?”

“Ha?”

Sudō gergin ve sert bir bakış attı. Ne bekliyorsa artık.

“Seni yiyecek gibi bakan gözlerinden anlayacağın üzere, Horikita bacımızdan çikolata aldın mı diye soruyor?”

Ike hınzır bir gülüşle Sudo’nun tavrını açıkladı.

“Bu ne demek lan. Böyle şeyler söyleme.”

Sudō konunun alakasız olduğunu belirtmeye çalışsa da, bakışları değişmedi. Cevap bekleyen ürkütücü bakışları vardı.

“Vermedi. Vermez de.”

“…Emin misin?”

“Evet.”

Sudō rahatlamış bir şekilde kafasını birkaç kez salladı.

“Eh, Ken’in gerilmesinin sebebini nerdeyse hepimiz biliyoruz. Malum Ayanokōji, alfamız çıktığı için… ya da T-rex mi demeli~?”

Ardından Ike, havaya elleriyle su şişesine benzer bir şekil çizdi.

“…Ayanokōji, sırf bu yüzden kazandığını falan sanma, tamam mı?”

“Off, yok ne kazanması…”

Eğitim kampından bu yana, hamam faciasıyla ilgili iğnelemeler, espriler duyar oldum.

“Eee, sen ne durumdasın, Kanji? Shinohara ile aran nasıl?”

“H-huh? Shinohara ne alaka?”

“Off ya. Salağa yatmayı bırak kardeşim. Herkesin haberi var.”

“H-herkes mi biliyor…sen biliyor musun, Ayanokōji?”

Konuyu bilip bilmediğimi sorarak teyit etmeye çalışıyordu. Konunun ne olduğunu az çok bildiğim için hafifçe başımı salladım.

Ike şaşırıp afalladıktan sonra kızaran yüzünü elleriyle kapattı.

“Gördün mü? Sınıfın içine katışmayan Ayanokōji bile biliyor. Ne oldu? Anlat hadi?”

Konuşmalardan kimsenin onu kıskandığını sezemedim. Büyük ihtimalle Shinohara sınıfın erkekleri tarafından ilk 10’a falan girmiyordu. Belki kankası Yamauchi, az çok kıskanabilir ya da iğreti bakabilirdi ama onu da göremiyorum şuan.

“Bir şey olduğu yok ki…”

“O zaman ikimiz de aynı geminin yolcusuyuz.”

Sudō elini, Ike’ın omzuna koyup derin bir of çekti.

“Sorun yok ya. Kushida-chan bana çikolata verdi.”

Ardından Ike, masasının altından pembe kurdeleli çikolata kutusunu gururla çıkarttı.

“İyi de onu tüm erkeklere vermedi mi? Bana da verdi hatta.”

“Aynen ya. Ben de sevindim. Herkese verse de beni mutlu etti.”

Kushida’nın tüm erkeklere çikolata vermesini beklemiyordum. Acaba bununla neyi hedefliyordu?

Kushida gibi birisi için şaşırtıcı da değil ama..

Bizim sınıfın erkeklerinin ayağının yerden kesilmesinin tek bir sebebi vardı, çok çocuksular. Bu yüzden de istedikleri kızlara yanaşmakta zorlanıyorlardı.. gerçi, böyle aşk konusunda deneyimi olmayan bir sınıf için, çok fazla beklenti içinde olmamak lazım.

İstediğiniz şeyi elde edebilmek için, çaba harcamak zorundasınız. Bu aşk olsun, para olsun, her konuda değişmeyen kuraldır.

İnsanın namı da hemen değişmez; zaman alır. Bu çocuklar büyüyecek de biz de göreceğiz…

Yerime oturup bunları düşünürken, 9/B sınıfından bir kız Akito’ya çikolata getirdi.

☆ ★ ☆ ★

“Yarın ayın 15’inde, teste tabii tutulacaksınız. Bu sınav da daha önce olduğunuz sınav gibi, final sonuçlarınızı etkilemeyecek. Testin amacı, şuanki bilgilerinizi ölçmek ve dönem sonu final sınavlarına hazırlık niteliğinde. Testte aynı sorular olmayacak ama benzer soruları finalde göreceksiniz. C sınıfına yükseldiniz diye, sınavlara çalışmayı ihmal etmeyin.”

Chabashira son açıklamasını yaparak bugünkü dersi bitirdi.

Yan sıramdaki arkadaş eşyalarını toplayıp gitmeye hazırlanırken ona bir soru sordum.

“Kushida ile nasıl gidiyor?”

“Neyi soruyorsun, pardon?”

“Aranız düzeldi mi diye soruyorum.”

“Bilmem. Onunla aramı düzeltmek için elimden geleni yapıyorum. Yardımcı olmak mı istiyorsun?”

“Hayır, sadece soruyordum.”

“Kushida-san değişim gösteriyor.”

“Ne gibi bir değişimden bahsediyorsun?”

“Bugün işim bittikten sonra, onunla Keyaki AVM’de çay içeceğiz. Eski Kushida, tereddütsüz reddederdi. Böyle bir değişim söz konusu.”

Yani, göstermelik bir değişimden bahsediyormuş.

“Sonuç olarak…?”

“Konuşa konuşa, anlaşacağız diye düşünüyorum.”

“Güzelmiş. Kolay gelsin sana.”

Horikita’ya cevap verdikten sonra yerimden kalktım.

“…bu neydi şimdi?”

Dalga geçtiğim için, Horikita tehditkar bir bakış attı. Ardından o da yerinden kalktı.

“Ah, Suzune. Uh… Bana ne zaman ders çalıştırabilirsin?”

“Çok çalışkan gördüm seni, Sudō-kun.”

“Eh…okuldan atılmak istemiyorum..?”

Gergin haline rağmen, asıl amacı Horikita’dan çikolata almaktı…

“İstediğin zaman olur. Bugün de olur.”

Fakat—

“Kulübün vardı demi senin? Testten sonra program ayarlayalım en iyisi.”

Ve Horikita topu taca atar… Sudō’nun hayaller suya düşer.

Sınıftan çıktım. Ayanokōji grubu, buluşmak için konuşuyorlardı ama bu sefer reddettim. Şuan ilgilenmem gereken konular var.

“Kiyotaka-kun!”

Koridorda birisi bana seslendi.

“Ne oldu, Airi?”

“Bugünkü buluşmaya gelmiyor musun?”

“Evet.”

“G-geç de olsa, katılsan bize?”

“Hmm.Akşam 6’dan sonra olur mu?”

“Olur! O zamana kadar hala birlikte oluruz bence!”

“Tamamdır. Seni ararım?”

Airi’nin gergin yüz ifadesinde güller açmaya başladı. Kafasını sallayıp onaylayınca, veda edip yola koyuldum. B sınıfına geldiğimde, sınıfın epey sakin olduğunu fark ettim.

B sınıfından konuşabileceğim birkaç kişi vardı. Kanzaki de ilk seçeneğimdi. Sumida ile Moriyama ile de kampta aram fena değildi. Onlarla da konuşabilirim.

Sınıftan içeri baktığımda üçünü de göremedim.

Onlardan birine denk gelirim diyordum ama nerde…

Şimdilik dönmeye karar verdim. Tam koridora çıkmışken, arkamdan sınıftan çıkan iki kızın konuşmasına kulak misafiri oldum.

“Hey… Honami-chan’ın bugün gelmeme sebebinin söylentiler olma ihtimali var mı…”

“Yok canım, imkansız..”

Bu küçük sohbetten anladığım kadarıyla, Ichinose bugün okulu asmış..

Bu olay, basit bir tesadüf müydü… yoksa o kızın dediği mi ortaya çıkıyordu?

Sakayanagi, Ichinose’in sırrını nasıl öğrendi acaba? İnsanları konuşturmak için, bazı teknikler vardı: Soğuk okuma ile sıcak okuma gibi..

Ama Ichinose gibi birinin hırsızlık geçmişini ağzından kaçıracağına ihtimal veremiyorum. Malum, şuan bile sessiz kalması, bunun en büyük kanıtıydı.

Şimdiye kadarki mücadelesinden, en büyük düşmanı olan A sınıfına boyun eğip eğmeyeceğini bile merak ediyorum.

Ike ya da Yamauchi söz konusu olsa tamam derdim de… Ichinose ya.

“Sakayanagi’nin tatlı diline kanmış olabilir mi…?”

…ya da Ichinose’in sırrını bilen başka birisi mi var?

Ichinose’in sağ kolu olan Kanzaki’nin bile hiçbir şeyden haberi yoktu. En yakın arkadaşları da biliyor gibi değiller. Ya öğretmenlerden biri biliyor… ya da öğrenci konseyi?

“Nagumo, Ichinose’i bir kenara atıp Sakayanagi ile iş birliği yapıyorsa, mümkündü.”

Fakat, hipotezlerim tahminden öteye gidemiyor şuan. Bu çıkarımı da zaten Kamuro’nun söylediklerine dayanarak yapabiliyorum. Hani o da hırsızlık yapmış dediği için…

Bu sırrı çözebilecek tek kişi, Ichinose Honami’nin ta kendisiydi.

Okul büyüktü ama herkes her şeyi çabuk duyabilir.. kampüste öğrencilerin kullandığı alanlar sınırlı malum.

Dahası, birisiyle gizli bir konudan konuşuyorsanız, ilk yapacağınız şey yalnız olduğunuzdan emin olmaktır.

Az insana rastlamak için en mantıklısı ya gece ya da sabah erken saatlerde konuşmaktır.

Ichinose Honami’nin oda numarasını bilmediğim için, öncelikle yurt görevlisini arayıp oda numarasını öğrendim. Okulda zaten böyle şeylere karşı çıkmıyor, sır gibi saklamıyordu. Yetkililere arkadaşınıza ulaşamadığını söylediğinizde, oda numarasını veriyorlar.

Şimdi sorunsuz bir şekilde odasına gidebilirim. Hashimoto’nun arkadan beni izlediğini fark ettim ama görmezden geldim.

Şu sıralar gece gündüz demeden peşimden ayrılmıyor. Güzel bir mesafeden de izliyor şimdi. Takdir ettim. Bunu ilk kez yapmadığı belli oluyor.

Başta peşime takılması mantıksız gelse de,  Ichinose’i görmeye gittiğime şahit olmasını istedim. Ne yapıyorum bilsin, benim avantajıma bir durum olacak.

Ichinose ile konuşmak istediğim için, odasına doğru çıktım. Maalesef, kapısının önüne vardığımda birkaç kız öğrenci görünce vazgeçtim.

Yakın arkadaşları gelmiş galiba. Asansöre geri döndüm.

Bugünlük onunla görüşmekten vazgeçeceğiz anlaşılan.

***