Büyük Horikita ile sohbetimizden nerdeyse otuz dakika sonrası işler değişmeye başladı. Aynı kıyafetlerini giymişti yine Katsuragi. Yavaş yavaş bulunduğum yere doğru geliyordu. Uzaktan gelişini izlerken elinde dün aldığı hediye kutusunu fark ettim. “Bu ne oluyor şimdi?” Ayın 29’u daha gelmedi ki. Normalde insanlar doğum gününe kadar bekletmez mi hediyeleri ya. Ama şuan elinde taşıyor. Belki…
Ziyaret ettiğimiz ilk sınıf biraz tuhaf hissettirdi. Aynı temel düzene sahip olmasına rağmen, tamamen farklı bir yere gelmişiz gibi hissettirdi. Kendi evinde oynadığın bir maçla deplasmandaki bir maç sadece birazcık farklıdır diye kendimi teselli ederek yanlış anlamamı düzelttim. Sınıfın düşmanımız mı yoksa müttefikimiz mi olduğunu bilmediğimizden sınıf hakkındaki ilk izlenimimiz de farklıydı. Ike ve Yamauchi…
“Çok sıcaaak…bu sıcak insanı öldürür ya….” Ertesi gün, Katsuragi’nin ne yaptığını gözetlemek için, kendimi ağaçlarla kaplı bir sokakta buldum. Bu sokak, yurtlara giden yolun üzerinde. Bu sokaktan geçerken üst sınıflardan biriyle karşılaşmamak imkânsız yani. Ayrıca, bu sokak, içinde çok çeşitli mağazaların dükkanların olduğu Keyami alışveriş merkezine de gidiyor. Yani, nereye giderse gitsin onu kaçırmam imkansız….
“Hey…Bunu söylemekten gına geldi artık ama neden yine benim odamdayız?” Akşamleyin nedenini bilmediğim bir sebepten ötürü, yemek yedikten sonra her zamanki grup benim odamda toplandı. Ike ve Yamauchi söz verdikleri gibi gelmişlerdi. Kushida ile Sudou da kulüp aktiviteleri erken bitince geldiler. Horikita da burada olsaydı keşke. “Kikyo-chan, diğer kızların doğum günlerini biliyor musun?”. “Evet. Az…
Alnımdaki teri sildim kolumla. Çok sıcak ya. “İyi ama—neden Kikyo-chan burda değil? Ha, Ayanokouji?!” Ike ile buluşur buluşmaz sorduğu şey, Kushida’nın yokluğu oldu. Ama bana bunu sormamasını tercih ederdim. Horikita ve Kushida’nın,- onların programlarını takip etmiyorum ben- galiba hınçlarını almak için benzersiz bir hedef tahtasıyım onlar için. Bu arada, aramızda böyle bir iletişim olmasından da…
Kısım 2: Katsuragi Kohei sorunlu çıktı Hep japon toplumunun dinlere karşı hoşgörülü olduğunu düşünmüşümdür, tabii, eski zamanları saymazsak yani. Bu devirdeyse, hangi dine inandığınız ve ibadetleriniz kimsenin umurunda değil. İnançlı olmamayı seçseniz de, hoş karşılanıyor. Bu duruma rağmen, dini bayramlar da kutlanmadan edilmiyor tabi. Mesela Noel. Hristiyanlık inancından etkilenerek kutlanan bir bayram. Bu bayramların, insanların…
“Nasıl geçti, ilk fal deneyimin?” “Ya seninki nasıldı?” “Gayet tatmin oldum. Bu falcı dünyaca meşhurmuş. Doğru çıkma olasılığı da yüksekmiş haliyle.” dedi. “Herhalde… basit bir iş diye düşünmüştüm ama şaşırtıcı derecede zormuş.” “Ne demek istiyorsun anlamadım?” diye sordu. Yarısından çoğu falcılardan duyulan kalıplaşmış cümlelere, kelimelere hatta tahmin edebileceğimiz imajlara dayalıydı. Ama bunun içine,…
“Sıradaki.” Bu ufak sesi geçici olarak kurulan tesisten duyduğumda çoktan öğlen olmuştu. “Sizi beklettim.” Her grup için yaklaşık olarak on beşer dakika bekledik. Artık fala olan merakımı yitirmeye başlamıştım ha. Bu sırada perdenin arkasında falcı duruyordu. İçeri girdiğimde oldukça aşina olunan bir manzarayla karşı karşıyaydım. Yaklaşık 30 Lux bir karanlık aydınlatması vardı ve buna ek olarak…
Pes ettikten sonraki gün, kendimi bir anda falcının olduğu alışveriş merkezine giderken buldum. Ayaklarım bu yöne geldi ne yapayım. Boş günüm ya ondan tabii. Başka bir sebebim yok yani. ‘’Off…” Yine tuhaf bir karşılaşma. Aynı saatte aynı yerde bir kez daha Ibuki ile karşılaştım. “Niye geldin ki sen?… hem de yine yalnızsın.” diye sordu. Bana…
Odama döndükten sonra, ‘Tenchuusatsu’yu araştırmaya koyuldum. Aşırı derin bir konuymuş. 1980’den önce, halkın bu konunun varlığından haberdar olmasıyla birlikte, Tenchuusatsu epey dikkat çekmiş. Ama halk arasında popüler oldukça sorgulanır hale gelmiş. Hatta Tenchuusatsu’nun nasıl işlediğini ifşa etmeye zorlandıktan sonra işini bırakmak zorunda kalan bir falcıyla ilgili bir vaka bile varmış ya. Tabii, falcılığın başlı başına…